Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Να ξαναγίνουμε "Αργοναύτες"!

Τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός αποβλακώθηκε!
Μας έμαθαν να ζούμε παρασιτικά.
Το ένα τρίτο του πληθυσμού μας τα βόλευε με τις αγροτικές επιδοτήσεις, τις αγροτικές συντάξεις και τις αγροτικές "αποζημιώσεις", τις περισσότερες φορές για ζημιές που δεν έγιναν...
Το άλλο ένα τρίτο με τα κονδύλια για την "ενίσχυση της επιχειρηματικότητας", τα "προγράμματα απασχόλησης και απόκτησης επαγγελματικής εμπειρίας" κ.λπ.
Και το υπόλοιπο ένα τρίτο διοριζόμενο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους ΟΤΑ κλπ.
Νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε κάποιες μεγάλες αποφάσεις.
Να ξαναγίνουμε ο λαός των πρωτοβουλιών, της εφευρετικότητας, των μεγάλων ρίσκων και προκλήσεων...
Να ξαναγίνουμε Αργοναύτες!

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

Η "Αγία Τρόικα"...

Ακούγεται τραγικό αλλά είν' αληθινό: ο μοναδικός σοβαρός και αξιόπιστος θεσμός αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι η Τρόικα!
Ειδικά το ΔΝΤ αποτελεί τη σύγχρονη μορφή του "Σχέδιου Μάρσαλ"!
Μη μου πείτε πως την περίοδο 1947-1952 θα τη βγάζαμε"καθαρή" αν δεν υπήρχε ο πακτωλός της αμερικάνικης οικονομικής βοήθειας;
Όσο για τον Στρος Καν, να θυμίσω πως ήταν μαχητικό στέλεχος της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών και Υπουργός Οικονομικών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ζοσπέν.
Τα μέτρα που πήρε μπορεί τότε να κατακρίθηκαν σπ' την "αριστερή πτέρυγα" του κόμματός του, οδήγησαν, όμως, σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, μείωση του δημόσιου χρέους και δημιούργησαν 300.000 νέες θέσεις εργασίας.
Υπήρξε ο πιο δημοφιλής Υπουργός Οικονομικών της Ε.Ε., γι' αυτό και σήμερα θεωρείται ο πιθανότερος διάδοχος του Σαρκοζί στην Προεδρία...
Παρά τα πολύ σκληρά μέτρα που πήρε η κυβέρνησή μας και την "κουλτούρα της διαμαρτυρίας" που χαρακτηρίζει το λαό μας, μέχρι τώρα δείχνουμε απίστευτη ψυχραιμία και ωριμότητα.
Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια "μαγική υπνωτική ένεση" που δήθεν μας έκαναν, όπως λένε οι κάθε λογής Λαζοπουλαίοι.
Ο λαός μας δεν βρέθηκε απλώς με την πλάτη στον τοίχο. Στάθηκε στο χείλος του γκρεμού! Κοίταξε την άβυσσο, μέτρησε το πόσο σκοτεινή κι ατέλειωτη είναι και τρόμαξε το ματάκι και το φυλοκάρδι του!
Όμως, πολύ φοβάμαι πως όταν φύγει η Τρόικα (με το καλό), οι κυβερνήσεις μας θ' αρχίσουν ξανά-μανά τα ίδια: καραβιές διορισμών στο Δημόσιο, συντάξεις-"μαϊμούδες" με το τσουβάλι, νέα προνόμια και μισθολογικές αυξήσεις στα "ρετιρέ" των ΔΕΚΟ...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Τι περιμένω ν' ακούσω απ' την ηγεσία του ΚουΚουΕ...

- δεν προασπίζουμε "κεκτημένα", συμφεροντάκια, προνομιάκια, ούτε καν θεσούλες εργασίας (τότε θα είχαμε ακόμα πεταλωτήδες)
- προασπίζουμε ανθρώπους που πρέπει να εκπαιδεύονται και να διαπαιδαγωγούνται διαρκώς ώστε να είναι χρήσιμοι στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους και στην κοινωνία
- κομμένα τα τσαμπουκαλίκια και τα ψευτονταηλίκια. Όσοι απεργούν δεν θα κλείνουν τους δρόμους ούτε θα ταλαιπωρούν τον κόσμο, αλλά θα προσφέρουν εθελοντική και δωρεάν κοινωνική εργασία
- όσοι εργάζονται θα δίνουν απ' το υστέρημά τους ένα ποσό υπέρ των ανέργων και όσων δουλεύουν απλήρωτοι
- το κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα δεν λύνεται με επιδοματάκια και "συντεχνιακές κατακτήσεις". Χρειάζεται αλλαγή των αξιών. Όσο το βόλεμα και το μασούριασμα παραμένουν ιδανικά, η Αριστερά είναι σα να αγωνίζεται εκτός έδρας και με δυο παίχτες λιγότερους
- να ξαναγράψουμε την ιστορία του παγκόσμιου και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Δεν μπορεί να έχει το ΚΚΕ την αποκλειστική αντιπροσωπεία του σταλινισμού στην Ευρώπη
- να ξαναγίνουν οι κομμουνιστές οι ερωτεύσιμοι αγωνιστές του μεσοπολέμου. Όπως τότε που κάθε κομμουνιστής τσάκιζε ένα βιβλίο στην καθισιά του αλλά έστιβε και την πέτρα στη χούφτα του. Κι άμα λάχαινε έβγαινε και στο κλαρί
- να ξεβρομίσουμε την αριστερά απ' τους "δικηγόρους", τους "πανεπιστημιακούς" και τους τεμπελχανάδες αριστερούληδες συγγραφείς της οδού Σκουφά που στηρίζουν τις υποψηφιότητες των Ψιψινάκηδων...

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Μάκη Βορίδη, ανάλαβε την ανασυγκρότηση της "Δεξιάς πολυκατοικίας"!


Όταν μπήκα στη Νομική της Αθήνας, κει γύρω στα 1985, πρόλαβα στο τσακ τον Βορίδη, λίγο πριν πάρει πτυχίο.
Ήταν επικεφαλής μιας ομάδας ακροδεξιών φοιτητών, προερχόμενων κυρίως απ' τα βόρεια προάστεια και το Κολλέγιο Ψυχικού.
Ήταν η εποχή που ο Μάκαρος κυκλοφορούσε με το τσεκούρι στο χέρι, όπως βλέπετε στη φωτογραφία...
Τον θυμάμαι, που λέτε, σε μια Γενική Συνέλευση να παίρνει το λόγο και να λέει:
"Εμείς εμένουμε στην πρωταρχική διάκριση μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού. Εσείς επιλέξατε τον υλισμό και στη συνέχεια χωριστήκατε σε καπιταλιστές και μαρξιστές. Εμείς, όμως, παραμένουμε πιστοί ιδεαλιστές"!
Μεγάλη παπαριά, δεν λέω, αλλά ανάμεσα στις τόσες μαλακίες που άκουγες στις φοιτητικές συνελεύσεις αυτή κάπως ξεχώριζε.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Ο Βορίδης αποκήρυξε το παρελθόν του με τα τσεκούρια, δεν θέλει να γίνει ο "Έλληνας Λεπέν", αναδείχθηκε σε επιτυχημένο δικηγόρο και μπήκε και στη Βουλή...
Με τον Μάκη μπορεί κανείς να διαφωνεί ιδεολογικά, αλλά δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει μερικά πραγματάκια: είναι συγκροτημένος, πεισματάρης και μαχητικός, έχει τετράγωνη λογική, ισχυρή επιχειρηματολογία, δεν μπλέχτηκε με τις διαπλοκές...
Στις τελευταίες εκλογές βγάλαμε κάποια συμπεράσματα:
- Η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά έχει ξοφλήσει! Από "αστικό" κόμμα έγινε ουρίτσα του ΚΚΕ και βγήκε στο κλαρί! Θέαμα γελοίο και αποκρουστικό.
- Το ΛΑΟΣ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Στα θετικά του είναι πως τόσα χρόνια "μάντρωσε" την ακροδεξιά.
- Το κόμμα που ιδρύει η Ντόρα αποβλέπει σε έναν και μόνο σκοπό: να οδηγήσει το Σαμαρά σε οδυνηρή ήττα για να επιστρέψει το μητσοτακέικο στην αρχηγεία της ΝουΔου καβάλα στ' άλογο.
Η Δεξιά πολυκατοικία καταποντίζεται και οι αρουραίοι άρχισαν να ανεβαίνουν τους ορόφους!
Είδατε το ποσοστό της "Χρυσής Αυγής" στην Αθήνα...
Η γνώμη μου είναι πως το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει ισορροπημένα χωρίς μια ισχυρή και υγιά συντηρητική παράταξη!
Η σημερινή "δεξιά τρόικα" έχει χρεοκοπήσει!
Ο Βορίδης δεν έχει καμία σχέση με τον Σαμαρά-φίτσουλα, τον Καρατζαφέρη-ατακαδόρο και την Δρακουλο-Ντόρα!
Τον Βορίδη χαίρεσαι να τον έχεις αντίπαλο. Μέσα απ' την πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση μαζί του θ' ανέβει ένα σκαλάκι και το δικό μας επίπεδο!

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Γιατί ο ελληνικός στρατός εισέβαλε στην Αλβανία το 1940;

Στις 13 Νοεμβρίου 1940 οι εισβολείς Ιταλοί εκδιώκονται απ' το ελληνικό έδαφος.
Τη στιγμή αυτή ο Μεταξάς παίρνει μια απ' τις πλέον αμφιλεγόμενες αποφάσεις της ελληνικής ιστορίας: διέταξε κατά μέτωπο επίθεση στις ιταλικές δυνάμεις και εισβολή του ελληνικού στρατού στο αλβανικό έδαφος.
Η απόφαση φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, παράδοξη. Ο ψοφοδεής Μεταξάς, που κατηγορούσε το Βενιζέλο για την αποστολή του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη το 1919 δεν μπορεί ξαφνικά να μετατρέπεται σε "λιοντάρι της Πίνδου"!
Αυτός που δεν τόλμησε να αποκαλύψει την εθνικότητα του υποβρυχίου που βύθισε την "Έλλη" τρεις μήνες νωρίτερα, ξαφνικά φαίνεται αποφασισμένος να δώσει στους Ιταλούς το "τελειωτικό χτύπημα"...
Η απόφαση αυτή από πολιτικο-στρατιωτική άποψη είναι, φαινομενικά, εντελώς παράλογη! Η μικρή και αδύναμη Ελλάδα επιτίθεται όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στον αήττητο και πανίσχυρο Άξονα! Ακόμα κι αν ο ελληνικός στρατός "έριχνε στη θάλασσα τους Ιταλούς" (κάτι, φυσικά, αδιανόητο) ήταν βέβαιο πως η Γερμανία θα επενέβαινε άμεσα και δυναμικά (όπως και έγινε).
Ας προσπαθήσουμε, τώρα, να ερμηνεύσουμε την φαινομενικά "παράλογη" απόφαση του Μεταξά:
Κατ' αρχήν να δούμε ποιους συνέφερε η συνέχιση του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Φυσικά, η σκέψη όλων μας πάει αμέσως στην Αγγλία...
Οι Άγγλοι όχι μόνο ήθελαν αλλά και πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να πολεμήσει τους Ιταλούς "μέχρις εσχάτων"! Προτιμούσαν να σκοτώνονται οι Έλληνες φαντάροι στην Αλβανία παρά οι Εγγλέζοι στη Βόρεια Αφρική! Δεν τους ενδιέφερε να σώσουν την Ελλάδα αλλά να πλήξουν την Ιταλία!
Το αλβανικό μέτωπο είχε καθηλώσει σημαντικές ιταλικές δυνάμεις, που, διαφορετικά, θα είχαν μεταφερθεί στην Αφρική εναντίον των Βρετανών .Οι τελευταίοι επεδίωκαν και μια στρατιωτική επέμβαση των Γερμανών στα Βαλκάνια που θα μείωνε τις γερμανικές πιέσεις στη μητροπολιτική Αγγλία και στα υπόλοιπα μέτωπα.
Ο βασιλιάς Γεώργιος, σταθερά αγγλόφιλος, ήταν σαφώς υπέρ της ελληνικής επίθεσης στην Αλβανία.
Ο Μεταξάς, όμως; Εδώ τα πράγματα μπερδεύονται αρκετά. Σίγουρα είχε συμβιβαστεί με την ιδέα πως η Ελλάδα δεν μπορούσε και δεν την συνέφερε να ενταχθεί στον Άξονα. Αλλά θεωρούσε εφικτή μια ουδετερότητα "τύπου Φράνκο".
Η προσωπική μας άποψη είναι η εξής:
Ο Μεταξάς θεώρησε, τον Νοέμβριο του 1940, πως είχε μια θαυμάσια ευκαιρία να επεκτείνει τα ελληνικά σύνορα, προσαρτώντας τη Βόρεια Ήπειρο. Ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε σε βάθος χρόνου να νικήσει τους Ιταλούς, αλλά μέχρι τον Ιανουάριο του 1941 είχε τις δυνατότητες και τον ενθουσιασμό να καταλάβει σημαντικά εδάφη της αλβανικής επικράτειας.
Σκέφτηκε, λοιπόν, να επιτεθεί στους Ιταλούς κι αφού ο ελληνικός στρατός φτάσει μέχρι το λιμάνι της Αυλώνας, το πολύ ως τα μέσα Ιανουαρίου 1941, να επιδιώξει τη γερμανική μεσολάβηση για την υπογραφή ελληνο-ιταλικής συνθήκης ειρήνης. Με αυτή, και ο πόλεμος θα τερματιζόταν και η Ελλάδα θα διατηρούσε τα εδάφη της βορείου Ηπείρου που θα είχε καταλάβει-ελευθερώσει ο στρατός της.
Ως αντάλλαγμα, θα προσφέραμε στον Άξονα την ουδετερότητά μας, που σήμαινε πως θα υποχρεώναμε τους Βρετανούς να εγκαταλείψουν τα ελληνικά εδάφη...
Το σενάριο αυτό ίσως εξηγεί δύο ακόμη γεγονότα της περιόδου εκείνης:
α) Ο Μεταξάς πίεζε συνεχώς τον Αλέξανδρο Παπάγο, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, να μην σταματήσει η προέλαση του στρατού στην Αλβανία. Προφανώς ήθελε την ώρα που θα υπογραφόταν η ειρήνη να έχουμε καταλάβει όσα περισσότερα εδάφη μπορούσαμε.
β) Ο Μεταξάς, την ώρα που ο απεσταλμένος του Γεώργιος Πεσμαζόγλου είχε μυστικές επαφές στην Ελβετία με τους Γερμανούς, πεθαίνει, "εντελώς ξαφνικά", στις 29 Ιανουαρίου 1941 στα χέρια των Βρεταννών γιατρών...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Προς μια "ποιοτική συμμετοχή"!

Εδώ και δεκαετίες στη Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ η συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές σπάνια ξεπερνούσε το 50%.
Στην Ελλάδα, λόγω συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών, είχαμε συνηθίσει σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής.
Και λέω "είχαμε" γιατί ήδη από τις περυσινές ευρωεκλογές άρχισε να διαφαίνεται καθαρά και στη χώρα μας η τάση περιορισμένης συμμετοχής.
Πολλά έχουν γραφεί για το φαινόμενο της "αποχής"! Δεν έχω να προσθέσω κάτι ιδιαίτερο.
Απλά διατυπώνω την άποψη πως είναι προτιμότερο για τη λειτουργία της Δημοκρατίας και το καλώς εννοούμενο συμφέρον της χώρας μας να ψηφίζουν λιγότεροι αλλά με ποιοτικότερα κριτήρια!
Π.χ. θα προτιμούσαν να μην ψήφιζαν καν όσοι:
- διακατέχονται ακόμη απ' τις ψυχώσεις του εμφυλίου πολέμου
- βλέπουν την πολιτική αντιπαράθεση με ποδοσφαιρικούς όρους (ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού)
- διακατέχονται από τυφλό κομματικό ή παραταξιακό φανατισμό
- αναμένουν κάποια ρουσφετολογική ανταπόδοση
- δεν μπορούν να απογαλακτιστούν από την "οικογενειακή πολιτική παράδοση"
- διαμορφώνουν πολιτικές επιλογές επηρεαζόμενοι αποκλειστικά από την Εκκλησία, τα ΜΜΕ, τις κουβέντες του καφενείου κλπ.
- πάνε στην κάλπη για χαβαλέ, "ρίχνοντας" Ψιψινάκη, Λεβέντη ή κάθε νούμερο που αυτοπροβάλλεται ως "οικολόγος", "κυνηγός" κλπ...

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Οι κάλπες την περασμένη Κυριακή έβγαλαν "Νέα Ένωση Κέντρου"!

Ας ξεκινήσουμε με κάτι βασικό: στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας δεν χωράνε πανηγυρισμοί. Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Είμαστε όλοι χαμένοι...
Τούτος ο χειμώνας είναι πολύ δύσκολος. Εξίσου δύσκολα θα είναι και τα επόμενα δύο χρόνια!
Ήδη οι Βρυξέλλες ανακοίνωσαν το πραγματικό έλλειμμα και το χρέος της Ελλάδας για το 2009. Υπολογίζονται γύρω στο 15,4% και 127% αντίστοιχα! Και το 2013 το χρέος μπορεί και να ξεπερνά το 150%!
Κακά τα ψέματα, τέτοια νούμερα δεν είναι διαχειρίσιμα...
Η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να παίρνει διαρκώς σκληρά μέτρα. Σε πρώτη φάση αναμένονται:
- αύξηση του ΦΠΑ από 11% σε 13%
- αύξηση αντικειμενικών αξιών
- εξίσωση φόρου πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης
- αύξηση φορολογίας των τσιγάρων
- αύξηση του εισητηρίου στις αστικές συγκοινωνίες στα 1,20 ευρώ
- νέες περικοπές στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων
- κατάργηση και συγχώνευση πολλών δημόσιων φορέων
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες διαμορφώνονται και οι αντίστοιχοι πολιτικοί συσχετισμοί.
Η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τον πολιτικό έλεγχο, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα τους σκληρούς όρους του Μνημονίου. Θεωρεί πως η χώρα πρέπει πάση θυσία, στην παρούσα φάση, να μην εγκαταλειφθεί απ' την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ...
Απ' την άλλη, η διαρκώς αλαλάζουσα αντιδημοκρατική Αριστερά και η λαϊκιστική και φοβική Δεξιά, εντελώς ανεύθυνα, επιλέγουν την "ανεξέλεγκτη χρεοκοπία", δημαγωγώντας διαρκώς και συνεργαζόμενες εκλογικώς.
Όσοι κυκλοφορούμε στο κέντρο της Αθήνας είδαμε στις τζαμαρίες των καταστημάτων που έβαλαν λουκέτο αφίσες που κόλλησαν κάποιοι "άγνωστοι" με τη φράση "κλειστόν λόγω μνημονίου"!
Λες κι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο και τα 110 δις της τρόικας και η χώρα είχε χρεοκοπήσει τον περασμένο Μάιο, τα μαγαζιά αυτά θα ήταν γεμάτα με ευτυχισμένους και πάμπλουτους πελάτες...
Στις κάλπες την Κυριακή συναντήθηκαν τρία μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα της κοινωνίας μας:
- οι σοσιαλδημοκράτες του Γιώργου
- το φιλελεύθερο Κέντρο της Ντόρας
- η δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη.
Η ιστορία παίζει πράγματι περίεργα παιχνίδια κάποιες φορές...
Ποιος θα το 'λεγε πως μετά από 60 χρόνια θα ξαναντάμωναν οι πολιτικοί δρόμοι:
- του εγγονού του γερο-Παπανδρέου
- της κόρης του Μητσοτάκη
- του πολιτικού απόγονου του Τσιριμώκου!
Αυτές οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις οφείλουν να αναλάβουν το δύσκολο έργο της σωτηρίας της χώρας.
Στην ανάγκη να επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο, ώστε να παραταθεί η διάρκεια αποπληρωμής του χρέους. Μπας και μείνουν και λίγα χρήματα στο εσωτερικό, να αντιμετωπιστεί η ύφεση και η καλπάζουσα ανεργία...
Πολύ δύσκολο το έργο, αλλά οι καλοί οι καπετάνιοι στις φουρτούνες φαίνονται!
Ασφαλώς θα έχουν απέναντί τους μια λυσσασμένη Αριστερά και Δεξιά!
Που μύρισαν "αίμα" και τυφλωμένες, σαν τους καρχαρίες, ορμάνε στο ημιθανές κορμί της εθνικής μας οικονομίας!
Αλλά δεν πειράζει...
Πάντα έτσι ήταν τα άκρα...
Συνεχώς στο χείλος του γκρεμού βρίσκονται και στον γκρεμό θέλουν να μας ρίξουν!

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Την Κυριακή κρίθηκε και η αξιοπρέπεια της Αριστεράς...

Η πρώτη φορά που ψήφισα ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1986. Ήμουν τότε 18 χρονών...
Όσοι από μας ανήκαν τότε στην Αριστερά θα θυμούνται τους καθοδηγητές να λένε για το δεύτερο γύρο πως "στον κόσμο θα λέμε ότι η γραμμή είναι άκυρο-αποχή, αλλά εμείς στην κάλπη ρίχνουμε Έβερτ-Κούβελα-Ανδριανόπουλο"!
Ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ!
Το δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο σοκ, ήταν το 1989 με τη συγκυβέρνηση ΚΚΕ-ΕΑΡ (πρώην ΚΚΕ εσ)-ΝουΔου! Πρόφαση η "κάθαρση"! Ήταν η εποχή που κανένα απ' τα τότε στελέχη της Αριστεράς δεν θέλει να θυμάται. Και οι περισσότεροι ομολόγησαν, εκ των υστέρων, πως ήταν "μεγάλο ιστορικό λάθος"...
Ακολούθησαν πολλές ακόμη άτυπες ("ανίερες") συνεργασίες Δεξιάς-Αριστεράς. Κι όχι μόνο στο χώρο της αυτοδιοίκησης αλλά και στις συνδικαλιστικές και, κυρίως, στις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2007, λόγω και του εκλογικού συστήματος, δόθηκε η μεγάλη και ιστορική ευκαιρία να συγκροτηθεί η πρώτη κεντροαριστερή κυβέρνηση συνεργασίας στη χώρα μας. Ο Συνασπισμός την κλώτσησε με αποτέλεσμα την επανεκλογή Καραμανλή, με ό,τι αυτό σήμαινε (έκρηξη σκανδάλων, οικονομική χρεοκοπία κ.λπ.).
Στην εκλογική αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής δεν κρίθηκε κάτι το ιδιαίτερο. Τα ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα βγήκαν την πρώτη Κυριακή.
Το μόνο που στην πραγματικότητα κρίθηκε ήταν η αξιοπιστία και η αξιοπρέπεια της Αριστεράς.
Αν θα έκοβε οριστικά τους ιστορικούς της δεσμούς με το φιλελεύθερο και δημοκρατικό Κέντρο.
Ή αν θα σήκωνε για λάβαρα του "αντιμνημονιακού της αγώνα" τους Ψωμιάδηδες, Νικήτες και Γκιουλέκες...

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Σχολιασμός του σημερινού εκλογικού αποτελεσμέτος...

Πολύ μυστήριο τραίνο ο Έλληνας!
Με το ένα χέρι ανακατεύει τα σκουπίδια
και με το άλλο ξεκρεμάει τ' άστρα απ' τον ουρανό
και τα κατεβάζει στη γη...

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Βουλευτικές εκλογές στις 12 Δεκέμβρη!

Τα οικονομικά μας δεν πάνε καθόλου καλά. Μπορεί να μπαίνει κάποια τάξη τους τελευταίους μήνες αλλά το καράβι μπάζει από παντού νερά.
Το περυσινό έλλειμμα είναι πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι αρχικά είχε υπολογιστεί.
Τα φορολογικά έσοδα υστερούν κατά πολύ απ' τα προσδοκώμενα
Μέχρι το 2015 πρέπει να δανειζόμαστε περίπου 75 δις το χρόνο.
Όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά. Και της αναδιάρθρωσης του χρέους και της παράτασης αποπληρωμής και του νέου μνημονίου και της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Ας μην μας τρομάζουν οι λέξεις. Ένα μόνο πρέπει να μας τρομάζει: η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία! Αυτή που, δυστυχώς, φαίνεται να επιλέγουν οι Σαμαράδες και οι Αλέξηδες...
Αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός μας είναι ο μόνος που εμπιστεύεται το διεθνές οικονομικό κατεστημένο. Και είτε μας αρέσει είτε όχι, μόνο αυτοί μπορούν να μας δώσουν τα λεφτά που χρειαζόμαστε για να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, ο στρατός, να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις του δημοσίου.
Ποιοι θα μας τα δώσουν; Ο Κάστρο, ο Τσάβες ή οι φτωχοδιάβολοι απ' τις φαβέλες του Ρίο;
Ο Γιώργος, όμως, έκανε ένα μεγάλο λάθος: έπρεπε τον περασμένο Απρίλιο να θέσει το μνημόνιο σε δημοψήφισμα.
Εξελέγη με άλλο πρόγραμμα κι αποφάσισε να εφαρμόσει μια εντελώς αντίθετη πολιτική. Η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία επέβαλε να κληθεί ο λαός να αποφασίσει.
Ο Γιώργος, δυστυχώς, δεν το έκανε. Μέγα λάθος...
Για το λόγο αυτό είναι υποχρεωμένος, αν καταψηφιστούν οι κυβερνητικοί περιφερειάρχες στις τοπικές εκλογές, να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές για τις 12 Δεκεμβρίου...

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Πόσο "ήρωας" ήταν ο Μεταξάς;

Ο Μεταξάς προετοίμαζε τη χώρα σχεδόν αποκλειστικά για την αντιμετώπιση της από βορρά βουλγαρικής απειλής. Μέχρι και ο μακαρίτης ο παππούς μου, ο κατσικοκλέφτης, είχε καταδικαστεί σε 6 μήνες καταναγκαστικά έργα στη "γραμμή Μεταξά" στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα...
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού άρχισε να καταρτίζει αμυντικά σχέδια για ιταλική επίθεση μόνο μετά τον Απρίλιο του 1939 που η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία.
Ουσιαστικά, ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ξεκίνησε τον 15αύγουστο του 1940 με τον τορπιλισμό της "Έλλης". Η χερσαία επίθεση αποφασίστηκε απ' το ιταλικό Επιτελείο στις 15 Οκτωβρίου.
Η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου τα ξημερώματα της Δευτέρας, 28 Οκτωβρίου, δεν μπορεί να θεωρηθεί "ηρωική πράξη". Ο Μεταξάς ήξερε πολύ καλά πως το "ΝΑΙ" σήμαινε τον τεμαχισμό της Ελλάδας: ένα κομμάτι θα έπαιρναν οι Ιταλοί, ένα οι Βούλγαροι, τις Κυκλάδες και την Κρήτη θα καταλάμβαναν οι Άγγλοι κι αυτός θα παρέμενε (αν δεν τον είχαν ήδη "φάει" ο Βασιλιάς και οι Άγγλοι) ο "ξεφτιλισμένος πρωθυπουργός της πόλης-κράτους των Αθηνών"...
Οι Ιταλοί υποτίμησαν τους Έλληνες, γι' αυτό και στην πρώτη φάση του πολέμου χρησιμοποίησαν περιορισμένες δυνάμεις.
Αλλά και οι Έλληνες υπερτίμησαν τους Ιταλούς. Γι' αυτό και τα αρχικά σχέδια προέβλεπαν τακτική υποχώρηση μέχρι τα Τζουμέρκα και τον ποταμό Άραχθο, όπου θα δινόταν η αποφασιστική μάχη.
Με την έναρξη του πολέμου η ιταλική αεροπορία βομβάρδισε πολλές ελληνικές πόλεις. Τα περισσότερα θύματα είχε η Πάτρα.
Ο Μεταξάς ζήτησε από τους Άγγλους άμεση οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Απαίτησε να αναλάβουν αυτοί την άμυνα της Κέρκυρας και την αντιαεροπορική προστασία της Αθήνας. Οι Βρετανοί, όμως, ενδιαφέρονταν κυρίως για την Κρήτη, στην οποία μετέφεραν απ' τη Μέση Ανατολή δυνάμεις πεζικού και αντιαεροπορικά.
Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος διακρίνεται σε τρεις φάσεις:
α) Από 28 Οκτωβρίου έως 13 Νοεμβρίου 1940. Στο διάστημα αυτό διεξάγει αμυντικό πόλεμο και αντιμετωπίζει επιτυχώς την ιταλική επίθεση.
β) Από 14 Νοεμβρίου έως 28 Δεκεμβρίου 1940. Ο ελληνικός στρατός αντεπιτίθεται, εισβάλει στο αλβανικό έδαφος και καταλαμβάνει Κορυτσά, Πρεμετή, Αργυρόκαστρο, Αγίους Σαράντα, Χειμάρα...
γ) Από 28 Δεκεμβρίου 1940 έως 26 Μαρτίου 1941. Η ελληνική προέλαση ανακόπτεται, ο στρατός μας καθηλώνεται αλλά αντιμετωπίζει χωρίς εδαφικές απώλειες την ιταλική εαρινή αντεπίθεση.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ιταλοί αντιφασίστες στον "κόκκινο" Βύρωνα...

Όταν η οικογένειά μου ήρθε απ' το Καρπενήσι στην Αθήνα, πιάσαμε ένα διαμερισματάκι στην οδό Κορυτσάς, δίπλα στην Αγιά Τριάδα του Βύρωνα.
Ο πατέρας μου με έγραψε στο 1ο Γυμνάσιο Βύρωνα, πίσω απ' το λόφο της Ανάληψης, το επονομαζόμενο και "κόκκινο σχολειό"! Και δεν ήταν υπερβολή. Δεν υπήρχε θρανίο που να μην είχε πάνω του χαραγμένο το σφυροδρέπανο. Ήταν η εποχή, σύντομη είν' αλήθεια, που οργανώθηκα στην ΚΝΕ...
Θυμάμαι πως όταν δεν είχα διαβάσματα είτε θα παρακολουθούσα τις προπονήσεις της Δόξας Βύρωνα είτε θα παίζαμε μπάλα στο γήπεδο του Εθνικού Αστέρα είτε θα πήγαινα σ' ένα γειτονικό καφενέ -εγώ το ενδεκάχρονο- όπου σύχναζαν γεροντίδια και διηγούνταν ιστορίες απ' την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά.
Μπορεί να μην πολυκαταλάβαινα, αλλά τους άκουγα με το στόμα ανοιχτό. Ανάμεσα στις άπειρες ιστορίες τους είχα ακούσει και για τρεις στρατιώτες Ιταλούς που λιποτάκτησαν τον Φθινόπωρο του 1943 και κατατάχθηκαν εθελοντικά στον ΕΛΑΣ του Βύρωνα.
Το είχα ξεχάσει εντελώς μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Ξενοφώντα Φιλέρη (που ως στιχουργός έγραψε μερικά απ' τα ωραιότερα τραγούδια του Κώστα Χατζή) "Οι σαλταδόροι του Βύρωνα". Στο βιβλίο αυτό με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι αναφέρονται οι τρεις Ιταλοί που από κατακτητές έγιναν αντιστασιακοί. Κι αφού συμπλήρωσα τα κομμάτια του παζλ που μου έλειπαν, λέω να καταγράψω με συντομία την ιστορία τους:
Ο Αρμάντο έλεγε πως ήταν βιομήχανος από τη Νάπολη. Κι όπως αποδείχθηκε μάλλον δεν ήταν ψέμα. Ήταν πολύ γκομενιάρης. Όσο υπηρετούσε στον φασιστικό στρατό, μαζί με τον οπλισμό του, είχε κι ένα τσουβάλι γόβες. Μ' αυτά έριχνε τα κοριτσόπουλα. Την έστηνε στο Σύνταγμα και τους χάριζε τη μία γόβα τη μια μέρα και τη δεύτερη την επόμενη. Έτσι διπλοπηδούσε!
Δεν ήταν καλός πολεμιστής και οι Βυρωνιώτες είχαν να λεν για την πολυλογία του.
Ο Αρμάντο τη γλύτωσε παρατρίχα στο μεγάλο μπλόκο των Γερμανών στο Βύρωνα, στις 7 Αυγούστου 1944, τότε που εκτελέστηκαν 11 πατριώτες.
Λίγο πριν την απελευθέρωση ο Αρμάντο ερωτεύτηκε μια κοπελιά στη Νέα Ελβετία του Βύρωνα. Την πήρε στην Ιταλία και παντρεύτηκαν. Δυστυχώς, η νύφη πέθανε πολύ νέα το 1947. Ο Αρμάντο την έφερε στην Ελλάδα και την ενταφίασε στο κοιμητήριο του Βύρωνα...
Ο Μάριο ήταν όμορφος, ψηλός κι αδύνατος. Προτιμούσε να παίζει το ακορντεόν του παρά να πυροβολάει. Σκοτώθηκε σε μια μάχη με τους Γερμανούς έξω ακριβώς απ' την Ανάληψη. Τον θάψανε μαζί με άλλους ΕΛΑΣίτες στο παρκάκι της Αγια-Τριάδας. Εκεί που ο Δήμος έχει φτιάξει κούνιες και παγκάκια. Σ' ένα απ' αυτά φίλησα και για πρώτη φορά στη ζωή μου το 1980...
Ο Αλεσάντρο ήταν κουλτουριάρης. Σιωπηλός και στοχαστικός. Διάβαζε συνεχώς.
Σε μια μάχη ανέβηκε στο καμπανιαριό του Προφήτη Ηλία στη Γούβα ως ελεύθερος σκοπευτής. Όταν οι ΕΛΑΣίτες του Βύρωνα υποχώρησαν προς τον Αϊ-Αρτέμη, κάτω απ' την πίεση των Γερμανών που ανέβαιναν απ' το Άλσος Παγκρατίου, ο Αλεσάντρο δεν πρόλαβε να τους ακολουθήσει.
Τον πυροβόλησαν και τον συνέλαβαν αιμόφυρτο. Κανείς δεν έμαθε τι απέγινε...

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Δεν είναι "αριστερή" πρόταση να γίνουμε Β. Κορέα ή Κούβα!

Εδώ και δεκαετίες η Αριστερά είναι στριμωγμένη στη γωνία.
Το άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών και η ανισορροπία δύναμης κεφαλαίου-εργασίας ανέτρεψαν τα μεταπολεμικά δεδομένα.
Κάθε προσπάθεια να "ρυθμιστούν" οι αγορές, κατευθύνει το κεφάλαιο σε χώρες που η εργασία είναι φτηνή, ο συνδικαλισμός ανύπαρκτος, οι συνθήκες εργασίας πρωτόγονες.
Έτσι, η όποια φιλεργατική πολιτική φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Τι να την κάνω, π.χ., την απαγόρευση των απολύσεων αν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας;
Ένα ακραίο κομμάτι της Αριστεράς προτείνει την έξοδο απ' την Ε.Ε., την ΟΝΕ και το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να αντιληφθούμε τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής: επιστροφή στη δραχμή, υψηλός πληθωρισμός, απουσία επενδύσεων, κρατικοδιαιτισμός, μαζική ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, οικονομική κατάρρευση... Όπως συμβαίνει στην Κούβα και στη Β. Κορέα.
Η λύση, κατά τη γνώμη μας, δεν βρίσκεται έξω αλλά μέσα στην ΟΝΕ. Δεν αγνοούμε τα προβλήματα ούτε τρέφουμε αυταπάτες. Η Γερμανία στα πλαίσια της Ε.Ε. έχει επιβάλλει μηχανισμούς "άνισης συναλλαγής". Που μεταφέρουν διαρκώς πόρους απ' την ευρωπαϊκή περιφέρεια στο ευρωπαϊκό κέντρο. Το κόστος που πληρώνουν χώρες όπως η Ελλάδα είναι μεγαλύτερο απ' την οικονομική βοήθεια που λαμβάνουν.
Στις σημερινές συνθήκες η πιο ρεαλιστική, και γι' αυτό πιο φιλολαϊκή λύση είναι η παραμονή μας στην ΟΝΕ και η πιστή τήρηση του "μνημονίου".
Να αποφύγουμε την οικονομική απομόνωση και χρεοκοπία.
Και συμμαχώντας με τις ευρωπαϊκές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και με τις χώρες του "ευρωπαϊκού Νότου" να προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε τους μηχανισμούς της "άνισης συναλλαγής".
Το όραμα μιας κοινωνικά πιο δίκαιης Ευρώπης δεν είναι ουτοπία...

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Ένας χρόνος κυβέρνησης Γιώργου...

... ήταν αρκετός για να αποδείξει το αυτονόητο: ο μεγαλύτερος εχθρός των ιδεολογιών είναι η ίδια η πραγματικότητα.
Ημερομηνίες σταθμοί:
α) 28 Ιανουαρίου 2010: το μήνυμα που λαμβάνει στο Νταβός ο πρωθυπουργός είναι πλέον σαφές: η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα βρίσκει φτηνές πηγές δανεισμού, αλλά δεν θα μπορεί καν να δανειστεί!
β) 6 Μαΐου 2010: η Βουλή ψηφίζει το Μνημόνιο και η Ελλάδα γλιτώνει απ' τη χρεοκοπία...

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Τι θα γινόταν αν κυβερνούσε το ΚουΚουΕ...

Τον Οκτώβριο του 1944, το εργοστάσιο του Λαναρά στη Βέροια κρατικοποιήθηκε και πέρασε για λίγο στα χέρια του Κόμματος. Αντιγράφω από την απελπισμένη επιστολή του κομματικού αντιπροσώπου προς το "Γραφείο περιοχής Μακεδονίας", που εξηγεί γιατί η φάμπρικα έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας:
"... Επειδή εδώ οι συνδικαλιστές και οι άλλες οργανώσεις νομίζουν ότι θα λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα σε βάρος του εργοστασίου, καθημερινά έχουμε απ' αυτούς διάφορα αιτήματα... Οι εργάτες του εργοστασίου πλεονάζουν. Αν δούλευαν κανονικά θα περίσσευαν πολλοί. Απ' τους 1.400 περίπου οι 300 είναι συνταξιούχοι και αποσπασμένοι σε διάφορες οργανώσεις. Αυτοί όλοι που δεν δουλεύουν, παίρνουν τα μεροκάματά τους από το εργοστάσιο. Το εργοστάσιο δεν έχει έσοδα. Μόνος πελάτης είναι ο ΕΛΑΣ. Δουλεύουν 700 και πληρώνονται 1.400. Αντάρτες, ανάπηροι, αδικαιολόγητα απουσιάζοντες και περίσσιοι υπάλληλοι"...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Οι ... λαδιάρηδες!

Μια πολύ διδακτική ιστορία μάς λέει ο Ηρόδοτος απ' την περίοδο των περσικών πολέμων:
Όταν, λέει, οι Έλληνες έφτασαν στο Αρτεμίσιο και είδαν τον τεράστιο περσικό στόλο και τους χιλιάδες στρατιώτες, κιότεψαν. Τους κυρίευσε πανικός και σκεφτόντουσαν να φύγουν προς το εσωτερικό της Ελλάδας.
Όταν οι Ευβοείς κατάλαβαν τι πάει να γίνει, έτρεξαν στον Ευρυβιάδη και τον ικέτεψαν να μείνει για λίγες μέρες ο ελληνικός στόλος στις ακτές της Εύβοιας για να προλάβουν να μεταφέρουν τις οικογένειές τους σε ασφαλές μέρος.
Ο Ευρυβιάδης αρνήθηκε, κι οι Ευβοείς προσέτρεξαν στον Αθηναίο ναύαρχο, τον Θεμιστοκλή. Του έδωσαν 30 τάλαντα, κι έτσι τον έπεισαν να μείνει στην Εύβοια ο ελληνικός στόλος κι εκεί να αντιμετωπίσει τους Πέρσες.
Τα τσέπωσε ο Θεμιστοκλής, κι άρχισε τα κολπάκια του. Έδωσε 3 τάλαντα στον Κορίνθιο ναύαρχο Αδείμαντο κι άλλα 5 στον Ευρυβιάδη, κράτησε κι αυτός τα υπόλοιπα, κι έτσι όλοι οι Έλληνες ομοψύχησαν και έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα.
Μια ζωή λαδιάρηδες ήμασταν!
Μόνο που οι Αρχαίοι ήξεραν και να πολεμούν και να νικούν...

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Δεκαέξι αλήθειες για τον ελληνικό εμφύλιο (1946-1949)

9) Οι μαχητές του "Δημοκρατικού Στρατού" προέρχονταν κυρίως από αγροτικές και ορεινές περιοχές, οι περισσότεροι ήταν αναλφάβητοι, χωρίς αναπτυγμένη πολιτική και ιδεολογική συνείδηση. Η χειρότερή τους ήταν όταν έπρεπε να διαβάσουν κομματικά έντυπα και ρώσικη λογοτεχνία.
10) Οι γυναίκες αποτελούσαν περίπου το 30% της συνολικής δύναμης του "Δημοκρατικού Στρατού". Είχαν δικαίωμα να επιλέξουν την ένταξή τους σε μάχιμη ή μη υπηρεσία. Το 20% των μαχητών ήταν ανήλικοι, 16-18 ετών. "Παιδόπουλα να τα λυπάσαι", όπως χαρακτηριστικά έλεγε μπαρουτοκαπνισμένος καπετάνιος.
11) Στην τελευταία φάση του πολέμου (καλοκαίρι 1949) το 50% των μαχητών ήταν Σλαυομακεδόνες του Ν.Ο.Φ. (Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου). Αυτοί θεωρούσαν πως η ηγεσία του ΚΚΕ τους παραγκώνιζε. "Εμείς πολεμάμε κι οι Έλληνες διοικούν", έλεγαν. Μετά τη ρήξη ΚΚΕ-Τίτου οι περισσότεροι απ' αυτούς λιποτάχτησαν...
12) Η ηγεσία του ΚΚΕ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί κάθε μειονότητα που ήταν δυσαρεστημένοι απ' το ελληνικό κράτος. Συγκρότησε "Τάγμα Οθωμανών" στο οποίο, όμως, δεν συμμετείχαν πάνω από 300 Πομάκοι. Τον Ιανουάριο του 1949 ο Αλβανός πρωθυπουργός Μεχμέτ Σέχου προσπάθησε να επιστρατεύσει όλους τους Τσάμηδες και να τους στείλει να πολεμήσουν στην Ελλάδα. Τελικά δεν μαζεύτηκαν περισσότεροι από 150.
13) Οι μαχητές του "Δημοκρατικού Στρατού" δεν ήταν όλοι τους εθελοντές. Στις περιοχές που έλεγχαν, ακόμη και σε πόλεις ή χωριά που καταλάμβαναν για λίγες μόνο ώρες, επιδίδονταν σε βίαιες επιστρατεύσεις ανδρών και γυναικών άνω των 14 ετών. Βέβαια, ούτε κι ο κυβερνητικός στρατός ήταν εθελοντικός. Μόνο ο ΕΛΑΣ και οι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις της περιόδου 1941-1944 ήταν αμιγώς εθελοντικές.
14) Την περίοδο Ιανουάριος 1948-καλοκαίρι 1949 25.000 περίπου παιδιά 3-14 ετών προωθήθηκαν στις "Λαϊκές Δημοκρατίες". Περισσότερα για το λεγόμενο "παιδομάζωμα" μπορείτε να δείτε στο άλλο μας ιστολόγιο "Χαιρετίσματα στην εξουσία".
15) Ο "Δημοκρατικός Στρατός", σε αντίθεση με τον ΕΛΑΣ, ήταν απόλυτα εξαρτημένος απ' την πολιτική ηγεσία του ΚΚΕ. Το Κόμμα απαιτούσε απόλυτη πειθαρχία και καταδίκαζε το "αντάρτικο πνεύμα" και τα "καπετανάτα" που είχαν δημιουργηθεί επί γερμανικής κατοχής.
16) Στόχος του ΚΚΕ ήταν να "απελευθερώσει" ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Ελλάδας και να σχηματίσει κυβέρνηση με έδρα τη Θεσσαλονίκη που θα την αναγνώριζε η ΕΣΣΔ και τα υπόλοιπα Ανατολικά Κράτη. Αυτό, ουσιαστικά, σήμαινε διχοτόμηση της Ελλάδας, όπως συνέβη λίγα χρόνια αργότερα στην Κορέα...

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Δεκαέξι αλήθειες για τον ελληνικό εμφύλιο (1946-1949)

1) Ο εμφύλιος πόλεμος δεν ξεκίνησε στις παραμονές των εκλογών του Μάρτη το 1946 με την επίθεση των ανταρτών στο σταθμό χωροφυλακής στο Λιτόχωρο. Άρχισε απ' το 1943 ως σύγκρουση ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις, πρώτα στην ύπαιθρο και σταδιακά στα αστικά κέντρα.
2) Ο Ζαχαριάδης σχεδίαζε την ένοπλη εξέγερση απ΄τα τέλη του 1945. Όμως δεν θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει αν μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945) δεν επικρατούσε σε όλη τη χώρα κλίμα τρομοκρατίας σε βάρος των αριστερών και ΕΑΜιτών πολιτών. Μετά την τετράχρονη αιματηρή εθνική αντίσταση, κανείς δεν είχε διάθεση να εγκαταλείψει τη σπίτι, την οικογένεια και τη δουλειά του και να πάρει πάλι τα βουνά. Οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να το κάνουν με τη λογική "καλύτερα να πεθάνω πολεμώντας στο βουνό παρά να με σκοτώσουν οι παρακρατικοί τη νύχτα στο κρεβάτι μου"...
3) Ο Στάλιν δεν τήρησε αρνητική στάση στην ένοπλη εξέγερση του ΚΚΕ. Βέβαια, δεν ήθελε και να ρισκάρει τα μεγάλα γεωπολιτικά κέρδη που αποκόμισε η ΕΣΣΔ στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γι' αυτό και ενίσχυσε διακριτικά τους "Έλληνες Επαναστάτες" ενθαρρύνοντας τις Ανατολικές Χώρες να τους ενισχύουν.
4) Η βοήθεια που έλαβε ο "Δημοκρατικός Στρατός" απ' τις Ανατολικές Χώρες μπορεί να μην συγκρίνεται μ' εκείνη που έλαβε ο κυβερνητικός στρατός απ' τους Αμερικάνους, αλλά δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη. Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως χωρίς την στήριξη των Ανατολικών Κρατών, ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα είτε δεν θα άρχιζε ποτέ είτε θα τέλειωνε μέσα σε ένα χρόνο το πολύ...
5) Ιδιαίτερα "λεπτό" σημείο ήταν η ενίσχυση του "Δημοκρατικού Στρατού" με πολεμικό υλικό. Για να μην φαίνεται η προέλευση των όπλων, στέλνονταν οπλισμός απ΄τις στρατιωτικές αποθήκες που είχαν εγκαταλείψει οι Γερμανοί κατά την υποχώρησή τους απ' την Ανατολική Ευρώπη. Τα όπλα αυτά ήταν ξεπερασμένα, συχνά προβληματικά και έλειπαν τα ανταλλακτικά.
6) Στη Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Αλβανία λειτουργούσαν στρατόπεδα εκπαίδευσης του "Δημοκρατικού Στρατού", αποθήκες τροφίμων και καυσίμων, υγειονομικοί σταθμοί και νοσοκομεία για τους τραυματίες. Στην Τσεχοσλοβακία υπήρχε Σχολή Εκπαίδευσης Δολιοφθορέων μέχρι και τον Αύγουστο του 1950.
7) Ο κυβερνητικός στρατός άρχισε να εφαρμόζει απ' τον Μάη του 1947 το αμερικάνικο σχέδιο της δημιουργίας "νεκρών ζωνών". Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι των ορεινών περιοχών πιέστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα μεγάλα αστικά κέντρα που έλεγχε ο κυβερνητικός στρατός. Με τον τρόπο αυτό "στραγγαλιζόταν" ο "Δημοκρατικός Στρατός" αφού δεν θα μπορούσε να βρει εφόδια, πληροφοριοδότες αλλά και να στρατολογήσει νέους μαχητές.
8) Η επιτυχής εφαρμογή του παραπάνω σχεδίου, η σύγκρουση Τίτου-Στάλιν και, κατ' επέκταση, Τίτο-ΚΚΕ, καθώς και ο φόβος των Αλβανών για εισβολή του ελληνικού στρατού με την κάλυψη του ΟΗΕ, επιτάχυναν την ήττα του "Δημοκρατικού Στρατού" που, άλλωστε, ήταν προδιαγεγραμμένη απ' τις αρχές του 1948.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Ιδεολογία μόνο για τα "εύκολα";

Ο πρωθυπουργός μας συνηθίζει να δηλώνει πως "τα μέτρα που λαμβάνονται είναι εκτός της ιδεολογίας και της φυσιογνωμίας μας, αλλά είναι έκτακτα".
Όταν κάποιος αναγνωρίζει πως η ιδεολογία του είναι αντίθετη με τη λήψη αναγκαίων μέτρων σε περίοδο κρίσεως, αναγνωρίζει πως η ιδεολογία του είναι περιορισμένη ως προς τη γκάμα των προβλημάτων που μπορεί να αντιμετωπίσει.
Το πρόβλημα είναι γενικότερο και αφορά, νομίζω, ολόκληρη την αριστερά: πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι μια ιδεολογία που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει οριακές καταστάσεις;

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το λεγόμενο "παιδομάζωμα" του εμφυλίου (1948-1949) - Β'

Τέσσερα ήταν τα σημεία στα οποία στηρίχθηκε η κυβερνητική-αντικομμουνιστική προπαγάνδα:
1) Επιδιώχθηκε ο βίαιος αφελληνισμός των παιδιών.
Το επιχείρημα αυτό αποδείχθηκε εκ των υστέρων απολύτως ψευδές. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά των Σλαυομακεδόνων, που, ούτως ή άλλως, δεν διέθεταν ελληνική εθνική συνείδηση, τα ελληνόπουλα που μεγάλωσαν στις Ανατολικές Χώρες παρέμειναν 100% Έλληνες, όπως φάνηκε μετά τον επαναπατρισμό τους. Κανένα τους δεν "εκσλαυίστηκε"!
2) Τα παιδιά ζούσαν στις Ανατολικές Χώρες σε άθλια κατάσταση.
Κι αυτό ήταν μεγάλο ψέμα. Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα σημεία συγκέντρωσης εντός του αλβανικού εδάφους, όπου οι συνθήκες ήταν πράγματι απελπιστικές, στη συνέχεια τα ελληνόπουλα αυτά έζησαν σε πολύ καλύτερες συνθήκες απ' ό,τι οι συνομίληκοί τους στην Ελλάδα.
3) Τα παιδιά απήχθησαν βίαια.
Το επιχείρημα αυτό είναι εν μέρει μόνο αληθινό. Κατά τις μαζικές συγκεντρώσεις παιδιών στα διάφορα χωριά συνέβησαν πράγματι και βίαιες αρπαγές ανηλίκων. Αυτές απέβλεπαν κυρίως στο να αναγκάσουν τους γονείς τους να μην απομακρυνθούν απ' τις ανταρτοκρατούμενες
περιοχές, να μην συνεργαστούν με τις κυβερνητικές δυνάμεις ή να μην λιποτακτήσουν απ' τον "Δημοκρατικό Στρατό". Όμως, αν λάβουμε υπόψιν μας πως:
- πάνω απ' τα μισά παιδιά που μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό ήταν Σλαυομακέδονες
- μεταξύ των παιδιών αυτών υπήρχε μεγάλος αριθμός ορφανών και ακηδεμόνευτων
- η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν παιδιά ή συγγενείς μαχητών του "Δημοκρατικού Στρατού"
καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο αριθμός των "βιαίως απαχθέντων παιδιών" ήταν σχετικά μικρός.
4) Τα παιδιά απήχθησαν για να σταλούν στα πολεμικά μέτωπα.
Κι αυτό είναι ψέμα, αν κι έχει μια μικρή δόση αλήθειας. Όταν άρχισε η μεταφορά των παιδιών (ηλικίας 3-14 ετών) στις Ανατολικές Χώρες κανείς δεν περίμενε πως ο εμφύλιος θα διαρκούσε άλλα 5 ή 10 χρόνια, όσα, δηλαδή, χρειάζονταν για να μπορέσουν τα παιδιά αυτά να χρησιμοποιηθούν στις πολεμικές επιχειρήσεις .
Η αλήθεια, όμως, είναι πως ένας μικρός αριθμός των παιδιών αυτών χρησιμοποιήθηκε στις μάχες. Την άνοιξη του 1949, κι ενώ ο "Δημοκρατικός Στρατός" βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση, η ηγεσία του πήρε τη σκληρότερη ίσως απόφαση της περιόδου του εμφυλίου: επιστράτευσε περίπου 1000 απ΄τα παιδιά αυτά, ηλικίας 13 και 14 ετών, τα υπέβαλε σε ταχύρρυθμη στρατιωτική εκπαίδευση και τα έστειλε στα μέτωπα του Γράμμου και του Βίτσι.
Τα περισσότερα από αυτά σκοτώθηκαν απ' τις βόμβες ναπάλμ των αμερικανικών αεροπλάνων ή αιχμαλωτίσθηκαν απ' τον κυβερνητικό στρατό στις μάχες που ακολούθησαν μέχρι τις 30 Αυγούστου 1949...

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Το λεγόμενο "παιδομάζωμα" του εμφυλίου (1948-1949) - Α'

Απ΄τον Φλεβάρη του 1948, άτυπα, και δυο μήνες αργότερα επίσημα, η ηγεσία της "Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης", που ελεγχόταν απόλυτα απ' το ΚΚΕ, αποφάσισε την αποστολή ανηλίκων παιδιών στις ανατολικές χώρες προκειμένου "να προστατευθούν απ' τους κινδύνους του πολέμου".
Σε πρώτη φάση η αποστολή των παιδιών ήταν αποκλειστικά εθελοντική και γινόταν μόνο με τη συγκατάθεση των γονέων τους. Αφορούσε τα παιδιά των μαχητών του "Δημοκρατικού Στρατού" που ήταν αναγκασμένα να ακολουθούν τους γονείς τους από λημέρι σε λημέρι με όσους κινδύνους και προβλήματα συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Στη συνέχεια τα κριτήρια χαλάρωσαν. Άρχισαν να συγκεντρώνονται και να στέλνονται παιδιά στις Ανατολικές Χώρες ηλικίας 3-14 ετών από περιοχές που έλεγχε, έστω και για λίγες ώρες, ο Δημοκρατικός Στρατός, ή παιδιά κομμουνιστών που ζούσαν στις ζώνες που έλεγχε ο κυβερνητικός στρατός.
Ο συνολικός αριθμός των παιδιών που μετακινήθηκε τα δυο τελευταία χρόνια του εμφυλίου προς τα Ανατολικά Κράτη υπολογίζονται γύρω στα 25.000.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Τρώγεται η εξωτερική πολιτική; (Β)

Άντιγράφω από πρόσφατο δημοσίευμα:

Σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ εκτιμάται το όφελος για Ελλάδα και Τουρκία από τη λύση του Kυπριακού, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύει το Κυπριακό Κέντρο του PRIO, του Ινστιτούτου Έρευνας για την Ειρήνη, που εδρεύει στο Όσλο. Την έρευνα έκαναν τρεις γυναίκες οικονομολόγοι , οι κυρίες Οζλέμ Ογούζ Τσιλσάλ, Πραξούλα Αντωνιάδου Κυριακού και Φιόνα Mullen.


Μια προκαταρκτική εκτίμηση, που διατυπώνεται στην έρευνα, είναι ότι τα οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν για την Ελλάδα αφορούν ετήσιες εξοικονομήσεις στις στρατιωτικές δαπάνες ύψους 2,3 δις ευρώ, καθώς και επιπρόσθετα ετήσια εισοδήματα ύψους 160 εκατομμυρίων στον τομέα του τουρισμού και στον τομέα μεταφοράς φυσικού αερίου, ανάμεσα σε άλλα. Εντόπισε επίσης επιπρόσθετη εισροή άμεσων ξένων επενδύσεων προς την Ελλάδα ύψους 19,8 δισεκατομμυρίων το χρόνο. Η Τουρκία θα ωφεληθεί από ένα ετήσιο μέρισμα ειρήνης μεγαλύτερο των 17 δισεκατομμυρίων .

Στην έρευνα υπό τον τίτλο, ''Η Επόμενη Μέρα ΙΙΙ: Μέρισμα Ειρήνης από την Κύπρο για την Τουρκία και την Ελλάδα'', αναλύονται τα οικονομικά οφέλη που αναμένουν την Τουρκία μετά από μια λύση που θα ενώνει το νησί, και εκτιμούνται προκαταρκτικά τα οικονομικά οφέλη που αναμένουν την Ελλάδα.

Οι ερευνήτριες εντοπίζουν ότι πέρα από τις σημαντικές εξοικονομήσεις από τις στρατιωτικές δαπάνες και τις απαιτήσεις που προκύπτουν από νομικές προσφυγές για τις περιουσίες, η Τουρκία έχει να αποκομίσει τεράστια οικονομικά οφέλη από τη μεταμόρφωση του τριγώνου Τουρκίας-Κύπρου-Ελλάδας σε περιοχή μόνιμης ειρήνης και σταθερότητας, οφέλη που θα προκύψουν από τις θετικές επιπτώσεις στους τομείς του τουρισμού, των μεταφορών, των χρηματοοικονομικών και επιχειρηματικών υπηρεσιών και οπωσδήποτε από τον τομέα της ενέργειας.

"Αυτή η μελέτη είναι μια επίκαιρη υπενθύμιση αυτού που από καιρό μου έλεγαν οι επιχειρηματίες στο νησί: ότι η λύση θα φέρει τεράστιες ευκαιρίες για την Κύπρο, την Τουρκία και την Ελλάδα. Και αυτά τα οφέλη θα διαρκέσουν επί μακρού ξεπερνώντας το οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο κόστος", επεσήμανε ο ειδικός σύμβουλος του γ.γ. του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ, προλογίζοντας την παρουσίαση της μελέτης.

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Το Φοιτητικό Κίνημα (Β)

Ο πρώτος μεταπολιτευτικός νόμος-πλαίσιο για τα Α.Ε.Ι. δόθηκε στη δημοσιότητα με τη μορφή νομοσχεδίου τον Ιούνιο του 1975. Προέβλεπε την καθιέρωση του θεσμού του τομέα αντί της έδρας, τη συμμετοχή διδασκόντων και διδασκομένων στη διοίκηση των Παν/μίων καθώς και την καθιέρωση του ασύλου. Το νομοσχέδιο προκάλεσε τις αντιδράσεις των φοιτητών για δύο κυρίως λόγους:
1) Καθιέρωνε δύο εξεταστικές περιόδους για το σύνολο των φοιτητών και τρεις για τους επί πτυχίω (αντί των τριών και τεσσάρων αντίστοιχα που ίσχυαν έως τότε). Κάθε φοιτητής θα είχε δικαίωμα να προσέλθει μόνο τέσσερις φορές σε πτυχιακές εξετάσεις για κάθε μάθημα. Αν και την τέταρτη δεν λάμβανε προαγωγικό βαθμό θα διαγράφονταν από τους καταλόγους της σχολής. Το ίδιο και οι φοιτητές που θα έμεναν δύο χρόνια στο ίδιο έτος σπουδών.
2) Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα μετατρέπονταν σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου γεγονός που παρείχε εκτεταμένες αρμοδιότητες στις δικαστικές αρχές να επεμβαίνουν στη λειτουργία τους. Το συγκεκριμένο μέτρο θεωρήθηκε ως «χειραγώγηση» του φοιτητικού κινήματος και πολεμήθηκε με ιδιαίτερη ένταση.
Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στη Βουλή τον Ιούλιο του 1975 αλλά, λόγω των σφοδρών αντιδράσεων, «πάγωσε» και τον Σεπτέμβριο αποσύρθηκε!
Στα τέλη του 1976, επί υπουργίας Γ. Ράλλη, συγκροτήθηκε νέα «ομάδα εργασίας» με συμμετοχή και των καθηγητών Γ. Κουμάντου, Μ. Σταθόπουλου και Απ. Γεωργιάδη. Αν και το σχέδιο της νέας επιτροπής είχε ήδη διαρρεύσει, η εισηγητική έκθεση δημοσιεύθηκε επίσημα τον Ιούλιο του 1977. Σε γενικές γραμμές ακολουθούσε τα βήματα του 1975 αλλά επί το συντηρητικότερο. Ενδεικτικά, αναγνωρίζεται ο τομέας χωρίς να καταργείται η έδρα. Οι έντονες αντιδράσεις φοιτητών και Διδακτικού Προσωπικού ανατρέπουν τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και οι διαδικασίες «παγώνουν». Ένας ακόμη «άταφος νεκρός» προστέθηκε στο παθητικό της κυβέρνησης Καραμανλή.
Τον Ιούλιο του 1978 ο τότε Υπουργός Παιδείας Ι. Βαρβιτσιώτης καταθέτει αιφνιδιαστικά νέο νομοσχέδιο που ψηφίζεται εσπευσμένα από το θερινό τμήμα της Βουλής τον Αύγουστο! Μεταξύ άλλων προέβλεπε την κατάργηση της τρίτης εξεταστικής περιόδου, της τέταρτης πτυχιακής καθώς και της δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων από έτος σε έτος. Παράλληλα περιόριζε τα χρονικά όρια των σπουδών σε δύο έτη πέραν των προβλεπομένων (ν+2).
Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε τις καταπληκτικές ομοιότητες του νόμου εκείνου με τον μεταγενέστερο νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου. Τόσοι «σοφοί» απασχολούνται και πληρώνονται από το υστέρημα του ελληνικού λαού και το μόνο που κάνουν είναι να αντιγράφουν νόμους του 1978!
Η ψήφιση του νόμου 815/1978 προκάλεσε νέα αντιπαράθεση κυβέρνησης-πανεπιστημιακού κινήματος. Η κυβέρνηση αντέδρασε και τότε με τη γνωστή επιχειρηματολογία περί «αιώνιων και κατ’ επάγγελμα φοιτητών»! Πόσο κουραστική γίνεται αλήθεια η έλλειψη φαντασίας…
Οι αντιδράσεις κορυφώνονται το Φθινόπωρο του 1979. Οι Σχολές καταλαμβάνονται και οι διαδηλώσεις γίνονται καθημερινό φαινόμενο. Η κυβέρνηση Καραμανλή αναγκάζεται να αναστείλει την εφαρμογή του νόμου τον Ιανουάριο του 1980 (ήταν η μεγαλύτερη πολιτική ήττα της καριέρας του)! Οι δύο προηγούμενοι νόμοι (1975 και 1977) είχαν αποσυρθεί πριν ψηφιστούν.
Ο πρώτος μεταπολιτευτικός κύκλος των νόμων για τα Α.Ε.Ι. κλείνει με το νόμο-πλαίσιο 1268/1982 που ψηφίζεται από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Προέβλεπε την πλήρη αυτοτέλεια των παν/μίων, την κατάργηση της έδρας, τη δημιουργία του Τομέα ως βασικής ακαδημαϊκής μονάδας και δεν προέβλεπε καμία περίπτωση διαγραφής ή απώλειας της φοιτητικής ιδιότητας. Ο νέος νόμος κατακρίθηκε από τους συντηρητικούς κύκλους με το επιχείρημα ότι προσέφερε στα πανεπιστήμια περισσότερη δημοκρατία αλλά λιγότερη εκπαίδευση.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Το Φοιτητικό Κίνημα (Α)

Η καλοκαιρινή χαλαρότητα μας προσφέρει την ευκαιρία για μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Ξεκινώντας από το 1956, τότε που τα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο (εκτόπιση Μακαρίου, απαγχονισμοί Καραολή-Δημητρίου κ.λπ.) προκαλούν τις πρώτες αξιόλογες μετεμφυλιοπολεμικές φοιτητικές κινητοποιήσεις. Την ίδια περίοδο (31-5-1956) εκδίδεται και το πρώτο φύλλο της «Πανσπουδαστικής» που θα συνεχίσει να κυκλοφορεί αδιάκοπα μέχρι τον Απρίλιο του 1967.
Στα τέλη του 1956, παράλληλα με το μεγάλο εθνικό ζήτημα, οι φοιτητές αρχίζουν να προβάλλουν διεκδικήσεις αμιγώς σπουδαστικές: μείωση των διδάκτρων (δεν είχε ακόμη καθιερωθεί η δωρεάν παιδεία), καθιέρωση της μεταφοράς μαθημάτων, του φοιτητικού συσσιτίου και εισιτηρίου κ.λπ.
Το 1959 κάνει την εμφάνισή της στους φοιτητικούς χώρους η περίφημη ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών) με βασικό της μοχλό τη διαίρεση των φοιτητών σε «εθνικόφρονες» και «κομμουνιστές» και όπλο τη χρήση των παρακρατικών μηχανισμών. Για μικρό χρονικό διάστημα κατορθώνει να ελέγξει αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους.
Το 1963 ιδρύεται η ΕΦΕΕ και η ιδεολογική αντιπαράθεση μετατοπίζεται μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων του κέντρου και της αριστεράς.
Το 1964 συγχωνεύεται η σπουδάζουσα νεολαία της ΕΔΑ με τη «Νεολαία Λαμπράκη» που αποτελούσε μια μαζική οργάνωση μη στηριζόμενη στους φοιτητές.
Περνάμε έτσι από ένα κίνημα αμιγώς φοιτητικό σε ένα ευρύτερο νεολαιίστικο που θα πρωτοστατήσει στους αγώνες κατά της αστυνομοκρατίας, για το «1-1-4», και για το «15% για την παιδεία». Ακολουθεί η επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και οι γνωστοί αγώνες των φοιτητών στη Νομική και στο Πολυτεχνείο το 1973.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Η φαντασία στην εξουσία!

Η δημόσια και πολιτική ζωή της χώρας μας έχει κυριολεκτικά βραχυκυκλωθεί για τον απλούστατο λόγο ότι η πολιτική μας σκέψη έχει εγκλωβιστεί σε λάθος στερεότυπα. Σήμερα θα θίξω δύο από αυτά:
Πρώτο στερεότυπο: ΟΙ ΣΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ!
Το στερεότυπο αυτό, όσο κι αν έχει πλέον κυριαρχήσει στη σκέψη μας, είναι παράλογο και εσφαλμένο. Και για να γίνω πιο κατανοητός αναφέρω ένα παράδειγμα. Όλοι μιλάμε για το «ασφαλιστικό», θεωρώντας το ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας. Και έχουμε πειστεί ότι η επίλυσή του περνάει μέσα από τη γνωστή συνταγή: «αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων, αύξηση εισφορών»! Μέγα λάθος!
Για όσους δεν γνωρίζουν πρέπει να αναφέρουμε πως:
Α) η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων μας (σε κινητές και ακίνητες αξίες) είναι τεράστια.
Β) αν την περιουσία αυτή, καθώς και το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών, διαχειρίζονταν μια ιδιωτική εταιρεία, όχι μόνο δεν θα είχε ελλείμματα, αλλά θα συσσώρευε και αμύθητα κέρδη!
Με ποια λογική, λοιπόν, θα μας επιβάλλει ο κάθε Υπουργός σειρά αντιλαϊκών μέτρων, και γιατί εμείς να είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανεχθούμε, τη στιγμή που με σωστή διαχείριση του υφιστάμενου πλούτου μπορεί το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά;
Βέβαια, γεννάται εύλογα το ερώτημα: και γιατί, επιτέλους, δεν αξιοποιείται η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων; Τόσο δύσκολο είναι;
Δύσκολο δεν είναι. Αλλά βασικός υπεύθυνος είναι το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας! Ένα παράδειγμα: αυτοί που διορίζονται για να διαχειριστούν τα χρήματά μας (διοικητές ΙΚΑ κ.λπ.) γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν ημερομηνία λήξεως. Όχι μόνο αν αλλάξει κυβέρνηση αλλά κι αν αλλάξει ο αρμόδιος Υπουργός της ίδιας κυβέρνησης. Έχουν, δηλαδή, συνδέσει την τύχη τους με την παρουσία συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου στον υπουργικό θώκο. Και θα διατηρούν το δικό τους αξίωμα όσο ο φίλος τους Υπουργός παραμένει στη θέση του. Για ποιον, λοιπόν, λόγο να ενδιαφερθούν για την επίλυση των προβλημάτων του οργανισμού που διοικούν; Μήπως θα αναγνωρίσει κανένας τις προσπάθειες ή το έργο τους; Μήπως θα τους συγχαρεί ή θα τους επιβραβεύσει ηθικά και υπηρεσιακά; Ασφαλώς όχι! Αμέσως μόλις αλλάξει ο Υπουργός θα απομακρυνθούν κι αυτοί από τη θέση τους! Κι, έτσι, αδιαφορούν για τα πάντα και ασχολούνται μόνο με το πώς θα βολέψουν κάποιον συγγενή τους, πώς θα κάνουν οι ίδιοι καμία «αρπαχτή» ή, στην καλύτερη περίπτωση, πώς θα κάνουν ρουσφέτια (σε βάρος πάντα του οργανισμού που διοικούν) για να εξασφαλίσουν κάποιες προσωπικές ψήφους στις ερχόμενες εκλογές…
Δεύτερο στερεότυπο: ΓΙΑ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ.
Κι αυτό λάθος. Κατά την άποψή μου τα χρήματα που διαθέτει το κράτος μας για παιδεία, υγεία, άμυνα κ.λπ. είναι ήδη πολλά και πάντως αρκετά για να απολαμβάνουμε καλύτερες υπηρεσίες από τις σημερινές.
Η βελτίωση των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών μπορεί κάλλιστα να επιτευχθεί με τους υπάρχοντες πόρους. Χρειάζονται όμως αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν τη σφραγίδα της φαντασίας, της έμπνευσης και του οραματισμού. Όχι ανακύκλωση των «λύσεων» που κυκλοφορούν στην «πολιτική πιάτσα» τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Αξίζει και στο σημείο αυτό να φέρουμε ένα παράδειγμα από τον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Τα σχετικά νομοσχέδια που κατατέθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια στη Βουλή δεν είχαν καμιά νέα ιδέα, τίποτα πιο φρέσκο και πιο σύγχρονο. Λες και τα μυαλά των «σοφών» έχουν αδειάσει (ή μήπως πράγματι είναι άδεια;). Και το χειρότερο: τα μέτρα αυτά κινούνται σε μια αυταρχική κατεύθυνση με απλές δόσεις εντατικοποίησης που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα και, το σπουδαιότερο, κανένα από τα μέτρα αυτά δεν συμβάλει στην αναβάθμιση των σπουδών. Κι εδώ οι λύσεις υπάρχουν και είναι ανέξοδες…
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί τα αμφιθέατρα των πρωτοετών τις πρώτες μέρες είναι ασφυκτικά γεμάτα και στη συνέχεια αδειάζουν απότομα; Οι στενοκέφαλοι υποστηριχτές των αυταρχικών λύσεων έχουν έτοιμη την εξήγηση: οι φοιτητές είναι τεμπέληδες και προτιμούν τις καφετέριες και το φλερτ! Έτοιμη, βέβαια, έχουν και τη λύση: να καθιερώσουμε τις υποχρεωτικές παρουσίες των φοιτητών στις παραδόσεις! Προτείνουν, δηλαδή ,το αναγκαστικό γέμισμα των αμφιθεάτρων με ένα κοπάδι φοιτητές που θα χασμουριέται, θα παίζει τρίλιζα, θα διαβάζει «αποδυτηριάκια» κ.λπ.
Οι στενοκέφαλοι εισηγητές του αυταρχισμού δεν μπορούν να δουν το αυτονόητο: ο παραδοσιακός τρόπος παράδοσης των παν/κών μαθημάτων έχει πεθάνει οριστικά. Η εικόνα του καθηγητή που μιλάει διαρκώς επί ώρες μπροστά σε ένα παθητικό ακροατήριο ούτε ανεκτή είναι ούτε ταιριάζει στη φύση και στο ρόλο των ΑΕΙ. Το ίδιο ξεπερασμένος είναι και ο τρόπος των εξετάσεων. Η απομνημόνευση ύλης που την επόμενη μέρα ξεχνιέται, το κυνήγι των σημειώσεων και των SOS, τα σκονάκια, οι αντιγραφές κ.λπ. μας παραπέμπουν σε άλλες εποχές!
Ποιος θα έχει το θάρρος να τα αλλάξει όλ’ αυτά συθέμελα; Να μετατρέψει τις παραδόσεις των μαθημάτων σε ανοιχτούς χώρους διαλόγου, προβληματισμού και αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, απόψεων, λύσεων; Ποιος θα αντικαταστήσει το ανόητο σημερινό εξεταστικό σύστημα με ένα άλλο που το βάρος θα πέφτει στην έρευνα, στη συγγραφή εργασιών, στην εισήγηση και υποστήριξη απόψεων επί συγκεκριμένων θεμάτων; Ποιος θα επιχειρήσει να μετατρέψει τους άβουλους φοιτητές από «κυνηγούς του 5» σε επιστήμονες;
Κι όλ’ αυτά όχι με εντολές και απαγορεύσεις αλλά μέσα από ένα σύστημα παραδόσεων και εξετάσεων που θα μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι; Που θα «κρατά» τον φοιτητή στους πανεπιστημιακούς χώρους και δεν θα τον «στέλνει» στις γειτονικές καφετέριες; ΠΟΙΟΣ;

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Τρώγεται η εξωτερική πολιτική; (Α)

Τα τελευταία χρόνια ακούμε όλο και πιο συχνά φράσεις όπως «το κυπριακό δεν πουλάει», «σιγά τώρα και ποιον ενδιαφέρει το σκοπιανό», «βαρεθήκαμε να ασχολούμαστε με τα ελληνοτουρκικά», «εμένα πιο πολύ με επηρεάζει η τιμή της βενζίνης απ’ αυτά που γίνονται στο Αιγαίο» κλπ.
Με άλλα λόγια, ο Έλληνας πολίτης αμφισβητεί άμεσα το αν η εξωτερική πολιτική της χώρας μας και ο χειρισμός των εθνικών θεμάτων είναι σε θέση να βελτιώσουν έστω και κατ’ ελάχιστο την καθημερινή του ζωή. Βέβαια, η σύγχρονη αντίληψη που θέλει να τα μετράμε όλα με την τσέπη και το ατομικό μας συμφέρον δεν αποτελεί και την ... ιδανικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων αλλά αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα. Και ως τέτοια πρέπει να την αποδεχθούμε και να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να την αλλάξουμε.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με δεδομένο την «ωφελιμιστική» προσέγγιση των πάντων κι ας προσπαθήσουμε να δούμε αν πράγματι «τρώγεται» η εξωτερική μας πολιτική!
Το ερώτημα είχε τεθεί παλιότερα ανοιχτά. Αν θυμάμαι καλά, τον Δεκέμβριο του 2002, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, λίγες μέρες μετά τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης (που σφραγίσθηκε η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε.) παραχώρησε στους ξένους ανταποκριτές συνέντευξη τύπου.
Κάποια στιγμή, ο τότε Πρόεδρος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών και μετέπειτα αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Καραμανλή, Ευ. Αντώναρος, πήρε το λόγο. Αρχικά προέβη σε μία ιδιαίτερα επαινετική εισαγωγή για το αποτέλεσμα της Συνόδου, κάνοντας λόγο για «ανείπωτη χαρά με την οποία η ελληνική αντιπροσωπεία χαιρέτησε την έκβαση των διαβουλεύσεων».
Στη συνέχεια, όμως, υπέβαλε και το καυτό ερώτημα: «όπως γνωρίζετε, το κυπριακό δεν τρώγεται και υπάρχουν πολλά προβλήματα στους πολίτες αυτής της χώρας. Γνωρίζετε αυτά τα προβλήματα και τι προτίθεσθε να κάνετε;».
Το ερώτημα ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Αλλά εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η απάντηση του πρωθυπουργού: «Εγώ θα σας απαντήσω ότι το κυπριακό τρώγεται»! Και συνέχισε με μια λεπτομερή ανάλυση των οικονομικών επιπτώσεων της εξωτερικής πολιτικής.
Κακά τα ψέματα! Η Ελλάδα δαπανά το 4-5% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. δεν ξεπερνά το 3%. Η διαφορά αυτή μεταφράζεται σε 4 δις. Ευρώ, δηλ το ήμισυ του προϋπολογισμού των δημοσίων επενδύσεων.
Εναλλακτικά, αν η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια είχε αμυντικές δαπάνες του επιπέδου των άλλων χωρών της Ε.Ε., παρά την κακοδιαχείρηση, θα είχε δημόσιο χρέος μικρότερο του μέσου όρου της Ε.Ε. Και φυσικά θα μπορούσε να επεκτείνει σημαντικά το κοινωνικό κράτος πρόνοιας...