Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το λεγόμενο "παιδομάζωμα" του εμφυλίου (1948-1949) - Β'

Τέσσερα ήταν τα σημεία στα οποία στηρίχθηκε η κυβερνητική-αντικομμουνιστική προπαγάνδα:
1) Επιδιώχθηκε ο βίαιος αφελληνισμός των παιδιών.
Το επιχείρημα αυτό αποδείχθηκε εκ των υστέρων απολύτως ψευδές. Αν εξαιρέσουμε τα παιδιά των Σλαυομακεδόνων, που, ούτως ή άλλως, δεν διέθεταν ελληνική εθνική συνείδηση, τα ελληνόπουλα που μεγάλωσαν στις Ανατολικές Χώρες παρέμειναν 100% Έλληνες, όπως φάνηκε μετά τον επαναπατρισμό τους. Κανένα τους δεν "εκσλαυίστηκε"!
2) Τα παιδιά ζούσαν στις Ανατολικές Χώρες σε άθλια κατάσταση.
Κι αυτό ήταν μεγάλο ψέμα. Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα σημεία συγκέντρωσης εντός του αλβανικού εδάφους, όπου οι συνθήκες ήταν πράγματι απελπιστικές, στη συνέχεια τα ελληνόπουλα αυτά έζησαν σε πολύ καλύτερες συνθήκες απ' ό,τι οι συνομίληκοί τους στην Ελλάδα.
3) Τα παιδιά απήχθησαν βίαια.
Το επιχείρημα αυτό είναι εν μέρει μόνο αληθινό. Κατά τις μαζικές συγκεντρώσεις παιδιών στα διάφορα χωριά συνέβησαν πράγματι και βίαιες αρπαγές ανηλίκων. Αυτές απέβλεπαν κυρίως στο να αναγκάσουν τους γονείς τους να μην απομακρυνθούν απ' τις ανταρτοκρατούμενες
περιοχές, να μην συνεργαστούν με τις κυβερνητικές δυνάμεις ή να μην λιποτακτήσουν απ' τον "Δημοκρατικό Στρατό". Όμως, αν λάβουμε υπόψιν μας πως:
- πάνω απ' τα μισά παιδιά που μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό ήταν Σλαυομακέδονες
- μεταξύ των παιδιών αυτών υπήρχε μεγάλος αριθμός ορφανών και ακηδεμόνευτων
- η συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν παιδιά ή συγγενείς μαχητών του "Δημοκρατικού Στρατού"
καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο αριθμός των "βιαίως απαχθέντων παιδιών" ήταν σχετικά μικρός.
4) Τα παιδιά απήχθησαν για να σταλούν στα πολεμικά μέτωπα.
Κι αυτό είναι ψέμα, αν κι έχει μια μικρή δόση αλήθειας. Όταν άρχισε η μεταφορά των παιδιών (ηλικίας 3-14 ετών) στις Ανατολικές Χώρες κανείς δεν περίμενε πως ο εμφύλιος θα διαρκούσε άλλα 5 ή 10 χρόνια, όσα, δηλαδή, χρειάζονταν για να μπορέσουν τα παιδιά αυτά να χρησιμοποιηθούν στις πολεμικές επιχειρήσεις .
Η αλήθεια, όμως, είναι πως ένας μικρός αριθμός των παιδιών αυτών χρησιμοποιήθηκε στις μάχες. Την άνοιξη του 1949, κι ενώ ο "Δημοκρατικός Στρατός" βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση, η ηγεσία του πήρε τη σκληρότερη ίσως απόφαση της περιόδου του εμφυλίου: επιστράτευσε περίπου 1000 απ΄τα παιδιά αυτά, ηλικίας 13 και 14 ετών, τα υπέβαλε σε ταχύρρυθμη στρατιωτική εκπαίδευση και τα έστειλε στα μέτωπα του Γράμμου και του Βίτσι.
Τα περισσότερα από αυτά σκοτώθηκαν απ' τις βόμβες ναπάλμ των αμερικανικών αεροπλάνων ή αιχμαλωτίσθηκαν απ' τον κυβερνητικό στρατό στις μάχες που ακολούθησαν μέχρι τις 30 Αυγούστου 1949...

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Το λεγόμενο "παιδομάζωμα" του εμφυλίου (1948-1949) - Α'

Απ΄τον Φλεβάρη του 1948, άτυπα, και δυο μήνες αργότερα επίσημα, η ηγεσία της "Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης", που ελεγχόταν απόλυτα απ' το ΚΚΕ, αποφάσισε την αποστολή ανηλίκων παιδιών στις ανατολικές χώρες προκειμένου "να προστατευθούν απ' τους κινδύνους του πολέμου".
Σε πρώτη φάση η αποστολή των παιδιών ήταν αποκλειστικά εθελοντική και γινόταν μόνο με τη συγκατάθεση των γονέων τους. Αφορούσε τα παιδιά των μαχητών του "Δημοκρατικού Στρατού" που ήταν αναγκασμένα να ακολουθούν τους γονείς τους από λημέρι σε λημέρι με όσους κινδύνους και προβλήματα συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Στη συνέχεια τα κριτήρια χαλάρωσαν. Άρχισαν να συγκεντρώνονται και να στέλνονται παιδιά στις Ανατολικές Χώρες ηλικίας 3-14 ετών από περιοχές που έλεγχε, έστω και για λίγες ώρες, ο Δημοκρατικός Στρατός, ή παιδιά κομμουνιστών που ζούσαν στις ζώνες που έλεγχε ο κυβερνητικός στρατός.
Ο συνολικός αριθμός των παιδιών που μετακινήθηκε τα δυο τελευταία χρόνια του εμφυλίου προς τα Ανατολικά Κράτη υπολογίζονται γύρω στα 25.000.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Τρώγεται η εξωτερική πολιτική; (Β)

Άντιγράφω από πρόσφατο δημοσίευμα:

Σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ εκτιμάται το όφελος για Ελλάδα και Τουρκία από τη λύση του Kυπριακού, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύει το Κυπριακό Κέντρο του PRIO, του Ινστιτούτου Έρευνας για την Ειρήνη, που εδρεύει στο Όσλο. Την έρευνα έκαναν τρεις γυναίκες οικονομολόγοι , οι κυρίες Οζλέμ Ογούζ Τσιλσάλ, Πραξούλα Αντωνιάδου Κυριακού και Φιόνα Mullen.


Μια προκαταρκτική εκτίμηση, που διατυπώνεται στην έρευνα, είναι ότι τα οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν για την Ελλάδα αφορούν ετήσιες εξοικονομήσεις στις στρατιωτικές δαπάνες ύψους 2,3 δις ευρώ, καθώς και επιπρόσθετα ετήσια εισοδήματα ύψους 160 εκατομμυρίων στον τομέα του τουρισμού και στον τομέα μεταφοράς φυσικού αερίου, ανάμεσα σε άλλα. Εντόπισε επίσης επιπρόσθετη εισροή άμεσων ξένων επενδύσεων προς την Ελλάδα ύψους 19,8 δισεκατομμυρίων το χρόνο. Η Τουρκία θα ωφεληθεί από ένα ετήσιο μέρισμα ειρήνης μεγαλύτερο των 17 δισεκατομμυρίων .

Στην έρευνα υπό τον τίτλο, ''Η Επόμενη Μέρα ΙΙΙ: Μέρισμα Ειρήνης από την Κύπρο για την Τουρκία και την Ελλάδα'', αναλύονται τα οικονομικά οφέλη που αναμένουν την Τουρκία μετά από μια λύση που θα ενώνει το νησί, και εκτιμούνται προκαταρκτικά τα οικονομικά οφέλη που αναμένουν την Ελλάδα.

Οι ερευνήτριες εντοπίζουν ότι πέρα από τις σημαντικές εξοικονομήσεις από τις στρατιωτικές δαπάνες και τις απαιτήσεις που προκύπτουν από νομικές προσφυγές για τις περιουσίες, η Τουρκία έχει να αποκομίσει τεράστια οικονομικά οφέλη από τη μεταμόρφωση του τριγώνου Τουρκίας-Κύπρου-Ελλάδας σε περιοχή μόνιμης ειρήνης και σταθερότητας, οφέλη που θα προκύψουν από τις θετικές επιπτώσεις στους τομείς του τουρισμού, των μεταφορών, των χρηματοοικονομικών και επιχειρηματικών υπηρεσιών και οπωσδήποτε από τον τομέα της ενέργειας.

"Αυτή η μελέτη είναι μια επίκαιρη υπενθύμιση αυτού που από καιρό μου έλεγαν οι επιχειρηματίες στο νησί: ότι η λύση θα φέρει τεράστιες ευκαιρίες για την Κύπρο, την Τουρκία και την Ελλάδα. Και αυτά τα οφέλη θα διαρκέσουν επί μακρού ξεπερνώντας το οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο κόστος", επεσήμανε ο ειδικός σύμβουλος του γ.γ. του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ, προλογίζοντας την παρουσίαση της μελέτης.

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Το Φοιτητικό Κίνημα (Β)

Ο πρώτος μεταπολιτευτικός νόμος-πλαίσιο για τα Α.Ε.Ι. δόθηκε στη δημοσιότητα με τη μορφή νομοσχεδίου τον Ιούνιο του 1975. Προέβλεπε την καθιέρωση του θεσμού του τομέα αντί της έδρας, τη συμμετοχή διδασκόντων και διδασκομένων στη διοίκηση των Παν/μίων καθώς και την καθιέρωση του ασύλου. Το νομοσχέδιο προκάλεσε τις αντιδράσεις των φοιτητών για δύο κυρίως λόγους:
1) Καθιέρωνε δύο εξεταστικές περιόδους για το σύνολο των φοιτητών και τρεις για τους επί πτυχίω (αντί των τριών και τεσσάρων αντίστοιχα που ίσχυαν έως τότε). Κάθε φοιτητής θα είχε δικαίωμα να προσέλθει μόνο τέσσερις φορές σε πτυχιακές εξετάσεις για κάθε μάθημα. Αν και την τέταρτη δεν λάμβανε προαγωγικό βαθμό θα διαγράφονταν από τους καταλόγους της σχολής. Το ίδιο και οι φοιτητές που θα έμεναν δύο χρόνια στο ίδιο έτος σπουδών.
2) Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα μετατρέπονταν σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου γεγονός που παρείχε εκτεταμένες αρμοδιότητες στις δικαστικές αρχές να επεμβαίνουν στη λειτουργία τους. Το συγκεκριμένο μέτρο θεωρήθηκε ως «χειραγώγηση» του φοιτητικού κινήματος και πολεμήθηκε με ιδιαίτερη ένταση.
Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στη Βουλή τον Ιούλιο του 1975 αλλά, λόγω των σφοδρών αντιδράσεων, «πάγωσε» και τον Σεπτέμβριο αποσύρθηκε!
Στα τέλη του 1976, επί υπουργίας Γ. Ράλλη, συγκροτήθηκε νέα «ομάδα εργασίας» με συμμετοχή και των καθηγητών Γ. Κουμάντου, Μ. Σταθόπουλου και Απ. Γεωργιάδη. Αν και το σχέδιο της νέας επιτροπής είχε ήδη διαρρεύσει, η εισηγητική έκθεση δημοσιεύθηκε επίσημα τον Ιούλιο του 1977. Σε γενικές γραμμές ακολουθούσε τα βήματα του 1975 αλλά επί το συντηρητικότερο. Ενδεικτικά, αναγνωρίζεται ο τομέας χωρίς να καταργείται η έδρα. Οι έντονες αντιδράσεις φοιτητών και Διδακτικού Προσωπικού ανατρέπουν τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και οι διαδικασίες «παγώνουν». Ένας ακόμη «άταφος νεκρός» προστέθηκε στο παθητικό της κυβέρνησης Καραμανλή.
Τον Ιούλιο του 1978 ο τότε Υπουργός Παιδείας Ι. Βαρβιτσιώτης καταθέτει αιφνιδιαστικά νέο νομοσχέδιο που ψηφίζεται εσπευσμένα από το θερινό τμήμα της Βουλής τον Αύγουστο! Μεταξύ άλλων προέβλεπε την κατάργηση της τρίτης εξεταστικής περιόδου, της τέταρτης πτυχιακής καθώς και της δυνατότητας μεταφοράς μαθημάτων από έτος σε έτος. Παράλληλα περιόριζε τα χρονικά όρια των σπουδών σε δύο έτη πέραν των προβλεπομένων (ν+2).
Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημάνουμε τις καταπληκτικές ομοιότητες του νόμου εκείνου με τον μεταγενέστερο νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου. Τόσοι «σοφοί» απασχολούνται και πληρώνονται από το υστέρημα του ελληνικού λαού και το μόνο που κάνουν είναι να αντιγράφουν νόμους του 1978!
Η ψήφιση του νόμου 815/1978 προκάλεσε νέα αντιπαράθεση κυβέρνησης-πανεπιστημιακού κινήματος. Η κυβέρνηση αντέδρασε και τότε με τη γνωστή επιχειρηματολογία περί «αιώνιων και κατ’ επάγγελμα φοιτητών»! Πόσο κουραστική γίνεται αλήθεια η έλλειψη φαντασίας…
Οι αντιδράσεις κορυφώνονται το Φθινόπωρο του 1979. Οι Σχολές καταλαμβάνονται και οι διαδηλώσεις γίνονται καθημερινό φαινόμενο. Η κυβέρνηση Καραμανλή αναγκάζεται να αναστείλει την εφαρμογή του νόμου τον Ιανουάριο του 1980 (ήταν η μεγαλύτερη πολιτική ήττα της καριέρας του)! Οι δύο προηγούμενοι νόμοι (1975 και 1977) είχαν αποσυρθεί πριν ψηφιστούν.
Ο πρώτος μεταπολιτευτικός κύκλος των νόμων για τα Α.Ε.Ι. κλείνει με το νόμο-πλαίσιο 1268/1982 που ψηφίζεται από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Προέβλεπε την πλήρη αυτοτέλεια των παν/μίων, την κατάργηση της έδρας, τη δημιουργία του Τομέα ως βασικής ακαδημαϊκής μονάδας και δεν προέβλεπε καμία περίπτωση διαγραφής ή απώλειας της φοιτητικής ιδιότητας. Ο νέος νόμος κατακρίθηκε από τους συντηρητικούς κύκλους με το επιχείρημα ότι προσέφερε στα πανεπιστήμια περισσότερη δημοκρατία αλλά λιγότερη εκπαίδευση.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Το Φοιτητικό Κίνημα (Α)

Η καλοκαιρινή χαλαρότητα μας προσφέρει την ευκαιρία για μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Ξεκινώντας από το 1956, τότε που τα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο (εκτόπιση Μακαρίου, απαγχονισμοί Καραολή-Δημητρίου κ.λπ.) προκαλούν τις πρώτες αξιόλογες μετεμφυλιοπολεμικές φοιτητικές κινητοποιήσεις. Την ίδια περίοδο (31-5-1956) εκδίδεται και το πρώτο φύλλο της «Πανσπουδαστικής» που θα συνεχίσει να κυκλοφορεί αδιάκοπα μέχρι τον Απρίλιο του 1967.
Στα τέλη του 1956, παράλληλα με το μεγάλο εθνικό ζήτημα, οι φοιτητές αρχίζουν να προβάλλουν διεκδικήσεις αμιγώς σπουδαστικές: μείωση των διδάκτρων (δεν είχε ακόμη καθιερωθεί η δωρεάν παιδεία), καθιέρωση της μεταφοράς μαθημάτων, του φοιτητικού συσσιτίου και εισιτηρίου κ.λπ.
Το 1959 κάνει την εμφάνισή της στους φοιτητικούς χώρους η περίφημη ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών) με βασικό της μοχλό τη διαίρεση των φοιτητών σε «εθνικόφρονες» και «κομμουνιστές» και όπλο τη χρήση των παρακρατικών μηχανισμών. Για μικρό χρονικό διάστημα κατορθώνει να ελέγξει αρκετούς φοιτητικούς συλλόγους.
Το 1963 ιδρύεται η ΕΦΕΕ και η ιδεολογική αντιπαράθεση μετατοπίζεται μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων του κέντρου και της αριστεράς.
Το 1964 συγχωνεύεται η σπουδάζουσα νεολαία της ΕΔΑ με τη «Νεολαία Λαμπράκη» που αποτελούσε μια μαζική οργάνωση μη στηριζόμενη στους φοιτητές.
Περνάμε έτσι από ένα κίνημα αμιγώς φοιτητικό σε ένα ευρύτερο νεολαιίστικο που θα πρωτοστατήσει στους αγώνες κατά της αστυνομοκρατίας, για το «1-1-4», και για το «15% για την παιδεία». Ακολουθεί η επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία και οι γνωστοί αγώνες των φοιτητών στη Νομική και στο Πολυτεχνείο το 1973.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Η φαντασία στην εξουσία!

Η δημόσια και πολιτική ζωή της χώρας μας έχει κυριολεκτικά βραχυκυκλωθεί για τον απλούστατο λόγο ότι η πολιτική μας σκέψη έχει εγκλωβιστεί σε λάθος στερεότυπα. Σήμερα θα θίξω δύο από αυτά:
Πρώτο στερεότυπο: ΟΙ ΣΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ!
Το στερεότυπο αυτό, όσο κι αν έχει πλέον κυριαρχήσει στη σκέψη μας, είναι παράλογο και εσφαλμένο. Και για να γίνω πιο κατανοητός αναφέρω ένα παράδειγμα. Όλοι μιλάμε για το «ασφαλιστικό», θεωρώντας το ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας. Και έχουμε πειστεί ότι η επίλυσή του περνάει μέσα από τη γνωστή συνταγή: «αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων, αύξηση εισφορών»! Μέγα λάθος!
Για όσους δεν γνωρίζουν πρέπει να αναφέρουμε πως:
Α) η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων μας (σε κινητές και ακίνητες αξίες) είναι τεράστια.
Β) αν την περιουσία αυτή, καθώς και το σύνολο των ασφαλιστικών εισφορών, διαχειρίζονταν μια ιδιωτική εταιρεία, όχι μόνο δεν θα είχε ελλείμματα, αλλά θα συσσώρευε και αμύθητα κέρδη!
Με ποια λογική, λοιπόν, θα μας επιβάλλει ο κάθε Υπουργός σειρά αντιλαϊκών μέτρων, και γιατί εμείς να είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανεχθούμε, τη στιγμή που με σωστή διαχείριση του υφιστάμενου πλούτου μπορεί το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί ικανοποιητικά;
Βέβαια, γεννάται εύλογα το ερώτημα: και γιατί, επιτέλους, δεν αξιοποιείται η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων; Τόσο δύσκολο είναι;
Δύσκολο δεν είναι. Αλλά βασικός υπεύθυνος είναι το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας μας! Ένα παράδειγμα: αυτοί που διορίζονται για να διαχειριστούν τα χρήματά μας (διοικητές ΙΚΑ κ.λπ.) γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν ημερομηνία λήξεως. Όχι μόνο αν αλλάξει κυβέρνηση αλλά κι αν αλλάξει ο αρμόδιος Υπουργός της ίδιας κυβέρνησης. Έχουν, δηλαδή, συνδέσει την τύχη τους με την παρουσία συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου στον υπουργικό θώκο. Και θα διατηρούν το δικό τους αξίωμα όσο ο φίλος τους Υπουργός παραμένει στη θέση του. Για ποιον, λοιπόν, λόγο να ενδιαφερθούν για την επίλυση των προβλημάτων του οργανισμού που διοικούν; Μήπως θα αναγνωρίσει κανένας τις προσπάθειες ή το έργο τους; Μήπως θα τους συγχαρεί ή θα τους επιβραβεύσει ηθικά και υπηρεσιακά; Ασφαλώς όχι! Αμέσως μόλις αλλάξει ο Υπουργός θα απομακρυνθούν κι αυτοί από τη θέση τους! Κι, έτσι, αδιαφορούν για τα πάντα και ασχολούνται μόνο με το πώς θα βολέψουν κάποιον συγγενή τους, πώς θα κάνουν οι ίδιοι καμία «αρπαχτή» ή, στην καλύτερη περίπτωση, πώς θα κάνουν ρουσφέτια (σε βάρος πάντα του οργανισμού που διοικούν) για να εξασφαλίσουν κάποιες προσωπικές ψήφους στις ερχόμενες εκλογές…
Δεύτερο στερεότυπο: ΓΙΑ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ.
Κι αυτό λάθος. Κατά την άποψή μου τα χρήματα που διαθέτει το κράτος μας για παιδεία, υγεία, άμυνα κ.λπ. είναι ήδη πολλά και πάντως αρκετά για να απολαμβάνουμε καλύτερες υπηρεσίες από τις σημερινές.
Η βελτίωση των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών μπορεί κάλλιστα να επιτευχθεί με τους υπάρχοντες πόρους. Χρειάζονται όμως αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν τη σφραγίδα της φαντασίας, της έμπνευσης και του οραματισμού. Όχι ανακύκλωση των «λύσεων» που κυκλοφορούν στην «πολιτική πιάτσα» τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Αξίζει και στο σημείο αυτό να φέρουμε ένα παράδειγμα από τον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Τα σχετικά νομοσχέδια που κατατέθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια στη Βουλή δεν είχαν καμιά νέα ιδέα, τίποτα πιο φρέσκο και πιο σύγχρονο. Λες και τα μυαλά των «σοφών» έχουν αδειάσει (ή μήπως πράγματι είναι άδεια;). Και το χειρότερο: τα μέτρα αυτά κινούνται σε μια αυταρχική κατεύθυνση με απλές δόσεις εντατικοποίησης που καμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα και, το σπουδαιότερο, κανένα από τα μέτρα αυτά δεν συμβάλει στην αναβάθμιση των σπουδών. Κι εδώ οι λύσεις υπάρχουν και είναι ανέξοδες…
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί τα αμφιθέατρα των πρωτοετών τις πρώτες μέρες είναι ασφυκτικά γεμάτα και στη συνέχεια αδειάζουν απότομα; Οι στενοκέφαλοι υποστηριχτές των αυταρχικών λύσεων έχουν έτοιμη την εξήγηση: οι φοιτητές είναι τεμπέληδες και προτιμούν τις καφετέριες και το φλερτ! Έτοιμη, βέβαια, έχουν και τη λύση: να καθιερώσουμε τις υποχρεωτικές παρουσίες των φοιτητών στις παραδόσεις! Προτείνουν, δηλαδή ,το αναγκαστικό γέμισμα των αμφιθεάτρων με ένα κοπάδι φοιτητές που θα χασμουριέται, θα παίζει τρίλιζα, θα διαβάζει «αποδυτηριάκια» κ.λπ.
Οι στενοκέφαλοι εισηγητές του αυταρχισμού δεν μπορούν να δουν το αυτονόητο: ο παραδοσιακός τρόπος παράδοσης των παν/κών μαθημάτων έχει πεθάνει οριστικά. Η εικόνα του καθηγητή που μιλάει διαρκώς επί ώρες μπροστά σε ένα παθητικό ακροατήριο ούτε ανεκτή είναι ούτε ταιριάζει στη φύση και στο ρόλο των ΑΕΙ. Το ίδιο ξεπερασμένος είναι και ο τρόπος των εξετάσεων. Η απομνημόνευση ύλης που την επόμενη μέρα ξεχνιέται, το κυνήγι των σημειώσεων και των SOS, τα σκονάκια, οι αντιγραφές κ.λπ. μας παραπέμπουν σε άλλες εποχές!
Ποιος θα έχει το θάρρος να τα αλλάξει όλ’ αυτά συθέμελα; Να μετατρέψει τις παραδόσεις των μαθημάτων σε ανοιχτούς χώρους διαλόγου, προβληματισμού και αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, απόψεων, λύσεων; Ποιος θα αντικαταστήσει το ανόητο σημερινό εξεταστικό σύστημα με ένα άλλο που το βάρος θα πέφτει στην έρευνα, στη συγγραφή εργασιών, στην εισήγηση και υποστήριξη απόψεων επί συγκεκριμένων θεμάτων; Ποιος θα επιχειρήσει να μετατρέψει τους άβουλους φοιτητές από «κυνηγούς του 5» σε επιστήμονες;
Κι όλ’ αυτά όχι με εντολές και απαγορεύσεις αλλά μέσα από ένα σύστημα παραδόσεων και εξετάσεων που θα μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι; Που θα «κρατά» τον φοιτητή στους πανεπιστημιακούς χώρους και δεν θα τον «στέλνει» στις γειτονικές καφετέριες; ΠΟΙΟΣ;