Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Τι συμβαίνει στη Συρία;

 
Όταν οι Δυτικοί μιλούν για "εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής" ουσιαστικά εννοούν την ισλαμοποίησή της!
Γιατί, αν επικρατήσει η αρχή της πλειοψηφίας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως οδηγούμαστε στη "σαρία" (δηλαδή στον Ισλαμικό Νόμο). 
Στις χώρες αυτές, δυστυχώς, το δίλημμα δεν είναι Δημοκρατία ή Δικτατορία, αλλά Θεοκρατία ή Ειρήνη! 
Με άλλα λόγια Δημοκρατία=Θεοκρατία και Δικτατορία=Ειρήνη... 
Το καθεστώς Άσαντ είναι δικτατορικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. 
Η πτώση του όμως σημαίνει διάσπαση της Συρίας: Σε ένα κράτος Αλεβιτών-Χριστιανών-Δρούζων στα παραθαλάσσια, υπό την προστασία της Ρωσίας, και σ' ένα άλλο, Ισλαμικό-Σουνιτικό στην ενδοχώρα, που ενδεχομένως ενωθεί με το Σουνιτικό Ιράκ... 
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι Σύρος σήμερα. 
Αγνοώ ποια δύναμη μπορεί να μετατρέψει ένα άθροισμα θρησκευτικών αλληλοσυγκρουόμενων μειονοτήτων σε ενιαίο έθνος...
Το καθεστώς Άσαντ είναι και εκκοσμικευμένο.
Τα θρησκευτικά κόμματα απαγορεύονται, πολλοί Χριστιανοί συμμετέχουν στην Κυβέρνηση, Χριστούγεννα και Πάσχα είναι επίσημες αργίες, κι αν δεν κάνω λάθος οι γυναίκες απέκτησαν εδώ το δικαίωμα ψήφου πριν τις Γαλλίδες...
Ο ιδρυτής του κόμματος Μπάαθ ήταν Χριστιανός.
Η Συρία κι ο Λίβανος είναι οι μόνες χώρες της περιοχής που οι μη μουσουλμάνοι αναπνέουν ακόμα ελεύθερα!
Πτώση του καθεστώτος Άσαντ σημαίνει εξαφάνιση του χριστιανικού στοιχείου.
Όπως ακριβώς συνέβη στο Ιράκ...

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Δεν γίνεται διαπραγμάτευση χωρίς την απειλή ρήξης!

Χωρίς το ενδεχόμενο και την προοπτική μιας ρήξης δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση.
Αυτό ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Ο μόνος λόγος να διαπραγματευτεί μαζί σου η άλλη πλευρά είναι να φοβάται πως αν δεν το κάνει θα επέλθει ρήξη.
Αν κάποιος δηλώνει πριν καν διαπραγματευτεί πως δεν θα κάνει ρήξη, ουσιαστικά αποδέχεται πως ό,τι κι αν του δώσουν (ή δεν του δώσουν) θα το δεχτεί.
Αλλά αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση αλλά απλό αίτημα...

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Απ' την "επαναδιαπραγμάτευση" στην "πιστή τήρηση του Μνημονίου"!

Από το 2010 ο κ. Σαμαράς υποσχόταν "επαναδιαπραγμάτευση", "ανάπτυξη", "άλλα μίγματα πολιτικής".
Προεκλογικά έθεσε στην κρίση του λαού τα περίφημα ... "18 μέτρα-παρεμβάσεις" που θα αποτελούσαν τη βάση της "νέας επαναδιαπραγμάτευσης" και θα ακύρωναν σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές των Μνημονίων (που, σημειωτέον, είχε κι ο ίδιος υπογράψει τον Φλεβάρη του 2012)!
Ο σημερινός πρωθυπουργός άφηνε σαφώς να εννοηθεί πως είχε εξασφαλίσει τη συναίνεση των δανειστών.
Και διαβεβαίωνε πως τα "18 μέτρα" είναι απολύτως ρεαλιστικά και πλήρως κοστολογημένα...
Απ' την επόμενη των εκλογών παρακολουθούμε μια ακόμη εντυπωσιακή "κωλοτούμπα" του Σαμαρά, απ' αυτές που ειδικεύονται, άλλωστε, όλοι οι εκπρόσωποι του παρηκμασμένου πολιτικού μας κόσμου...

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Πάθος για εξουσία...

Ο Σαμαράς αποτελεί τον κλασσικός εκπρόσωπο του μαύρου παλαιοκομματισμού.
Θεωρούσε υποχρέωση της ιστορίας να τον αναδείξει πρωθυπουργό...
Κι απ' την αρχή της πολιτικής του καριέρας έψαχνε για ένα "όχημα" που θα τον οδηγούσε με ασφάλεια στον κυβερνητικό θώκο.
Αρχικά επένδυσε στο "βορειοηπειρωτικό". Η κατάρρευση όμως του αλβανικού καθεστώτος δεν του άφησε μεγάλα περιθώρια ν' "αρμέξει" από την "αγελάδα" του εθνικισμού.
Πρόλαβε όμως ως Υπουργός Εξωτερικών ν' ανοίξει διάπλατα τα σύνορά μας για να μπουν ελεύθερα οι "Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας".
Αλλά πριν απ' αυτούς φρόντισαν να μπουν όλοι οι ισοβίτες των αλβανικών φυλακών...
Στη συνέχεια επένδυσε στο "μακεδονικό".
Έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και επέτρεψε να γιγαντωθεί ένα εθνικό και διπλωματικό πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας που ακόμα το πληρώνουμε πανάκριβα...
Στον αγώνα του για την αρχηγία της Ν.Δ. ύψωσε τη σημαία εναντίον των "κομματικών τζακιών".
Αλλά στις τελευταίες εκλογές δεν υπήρξε εκλογική περιφέρεια που να μην κυριαρχούν οι γόνοι των μεγάλων "γαλάζιων βαρονιών"...
Όταν η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου έδινε μόνη στο εξωτερικό και στο εσωτερικό τον αγώνα του Πρώτου Μνημονίου, ο Σαμαράς έμοιαζε με καρχαρία που μύρισε αίμα.
Αδιαφόρησε για το εθνικό συμφέρον και ύψωσε τις "αντιμνημονιακές σημαίες" περιμένοντας να του στρώσουμε το κόκκινο χαλί της εξουσίας.
Βέβαια, το Φλεβάρη του 2012 αναγκάστηκε να κάνει τη μεγάλη "κολοτούμπα", να υπογράψει φαρδιά-πλατιά το Δεύτερο Μνημόνιο και να υιοθετήσει όλη τη μέχρι τότε επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ.
Σαμποτάρισε και τελικά πέτυχε τον τερματισμό του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, ευελπιστώντας στη δική του αυτοδυναμία.
Πριν της εκλογές της 6ης Μαΐου εμφάνισε το γνωστό πλέον οφθαλμολογικό πρόβλημα.
Το απέκρυψε απ' το λαό κι αρνήθηκε να υποβληθεί στην αναγκαία θεραπεία φοβούμενος μην χάσει το τραίνο της εξουσίας.
Προτίμησε να μην λείψει απ' τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις κι ας έμενε η χώρα χωρίς εκπροσώπηση στις επόμενες κρίσιμες συναντήσεις κορυφής των χωρών της Ε.Ε.
Το προσωπικό και κομματικό συμφέρον πρώτα και πάνω απ' όλα!
Με την Ελλάδα και τους Έλληνες θ' ασχολούμαστε τώρα;

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Νίκη του Ιταλο-ισπανικού άξονα!

Η κα Μέρκελ ήταν και είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε κάθε μέτρο "βραχυπρόθεσμης σημασίας" πριν εξασφαλιστεί η μόνιμη δημοσιονομική πειθαρχία των μελών της Ευρωζώνης.
Η επιμονή Μόντι-Ραχόι έκαμψε τις αντιδράσεις της.
Ενώ ο Γάλλος Ολάντ έμεινε ουσιαστικά στην κερκίδα των παρατηρητών.
Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν τη μεγάλη ρευστότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η Ελλάδα μπορεί να βγει κι αυτή κερδισμένη στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν, αν διαθέτει:
α) ποιοτικό στρατηγικό σχεδιασμό
β) ευφυϊα τακτικής
γ) εσωτερική σύμπνοια