Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Τρώγεται η εξωτερική πολιτική; (Α)

Τα τελευταία χρόνια ακούμε όλο και πιο συχνά φράσεις όπως «το κυπριακό δεν πουλάει», «σιγά τώρα και ποιον ενδιαφέρει το σκοπιανό», «βαρεθήκαμε να ασχολούμαστε με τα ελληνοτουρκικά», «εμένα πιο πολύ με επηρεάζει η τιμή της βενζίνης απ’ αυτά που γίνονται στο Αιγαίο» κλπ.
Με άλλα λόγια, ο Έλληνας πολίτης αμφισβητεί άμεσα το αν η εξωτερική πολιτική της χώρας μας και ο χειρισμός των εθνικών θεμάτων είναι σε θέση να βελτιώσουν έστω και κατ’ ελάχιστο την καθημερινή του ζωή. Βέβαια, η σύγχρονη αντίληψη που θέλει να τα μετράμε όλα με την τσέπη και το ατομικό μας συμφέρον δεν αποτελεί και την ... ιδανικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων αλλά αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα. Και ως τέτοια πρέπει να την αποδεχθούμε και να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να την αλλάξουμε.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με δεδομένο την «ωφελιμιστική» προσέγγιση των πάντων κι ας προσπαθήσουμε να δούμε αν πράγματι «τρώγεται» η εξωτερική μας πολιτική!
Το ερώτημα είχε τεθεί παλιότερα ανοιχτά. Αν θυμάμαι καλά, τον Δεκέμβριο του 2002, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, λίγες μέρες μετά τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης (που σφραγίσθηκε η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε.) παραχώρησε στους ξένους ανταποκριτές συνέντευξη τύπου.
Κάποια στιγμή, ο τότε Πρόεδρος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών και μετέπειτα αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Καραμανλή, Ευ. Αντώναρος, πήρε το λόγο. Αρχικά προέβη σε μία ιδιαίτερα επαινετική εισαγωγή για το αποτέλεσμα της Συνόδου, κάνοντας λόγο για «ανείπωτη χαρά με την οποία η ελληνική αντιπροσωπεία χαιρέτησε την έκβαση των διαβουλεύσεων».
Στη συνέχεια, όμως, υπέβαλε και το καυτό ερώτημα: «όπως γνωρίζετε, το κυπριακό δεν τρώγεται και υπάρχουν πολλά προβλήματα στους πολίτες αυτής της χώρας. Γνωρίζετε αυτά τα προβλήματα και τι προτίθεσθε να κάνετε;».
Το ερώτημα ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Αλλά εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η απάντηση του πρωθυπουργού: «Εγώ θα σας απαντήσω ότι το κυπριακό τρώγεται»! Και συνέχισε με μια λεπτομερή ανάλυση των οικονομικών επιπτώσεων της εξωτερικής πολιτικής.
Κακά τα ψέματα! Η Ελλάδα δαπανά το 4-5% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. δεν ξεπερνά το 3%. Η διαφορά αυτή μεταφράζεται σε 4 δις. Ευρώ, δηλ το ήμισυ του προϋπολογισμού των δημοσίων επενδύσεων.
Εναλλακτικά, αν η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια είχε αμυντικές δαπάνες του επιπέδου των άλλων χωρών της Ε.Ε., παρά την κακοδιαχείρηση, θα είχε δημόσιο χρέος μικρότερο του μέσου όρου της Ε.Ε. Και φυσικά θα μπορούσε να επεκτείνει σημαντικά το κοινωνικό κράτος πρόνοιας...

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Γράφτηκε στην Αγγλία πριν 85 χρόνια...

"Τ΄ανθρακωρυχεία δεν πάνε καλά.
Οι άντρες γκρινιάζουν πολύ, αλλά δεν πρόκειται ν' αλλάξουν τίποτα. Τους συμπαθώ αλλά δεν μου φτιάχνουν πολύ το κέφι...
Δεν τους έχει μείνει και πολλή απ' την παλιά τους μαχητικότητα. Μιλάνε συνέχεια για κρατικοποίηση, αλλά δεν είναι δυνατόν να κρατικοποιήσεις το κάρβουνο και ν' αφήσεις όπως έχει την υπόλοιπη βιομηχανία...
Οι άντρες έχουν πέσει σε μεγάλη απάθεια. Πιστεύουν πως αυτή η παλιοδουλειά είναι καταδικασμένη. Μαζί της είναι καταδικασμένοι κι αυτοί...
Πολλοί μιλούν για τα καλά του κομμουνισμού, αλλά δεν γίνονται και πολύ πιστευτοί. Κανείς δεν πείθεται για τίποτα. Η κατάσταση είναι χάλια. Ακόμα και με κομμουνιστικό καθεστώς κάπου θα πρέπει να πουλήσεις το κάρβουνο, κι εκεί είναι το πρόβλημα...
Έχουμε έναν τεράστιο βιομηχανικό πληθυσμό που πρέπει να τραφεί.
Οι νεαροί γίνονται θηρία επειδή δεν έχουν λεφτά για ξόδεμα. Να ο πολιτισμός κι η μόρφωσή μας! Ανέθρεψαν τις μάζες που να εξαρτώνται απόλυτα απ' το χρήμα για ξόδεμα. Μα τώρα το χρήμα τέλειωσε..."

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Γιατί δεν θα φτωχεύσει η Ελλάδα...

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η Αργεντινή ήταν μια απ' τις δέκα πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Το βιοτικό της επίπεδο συγκρινόταν με το αντίστοιχο των ΗΠΑ. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, μεταξύ των οποίων και πολλοί Έλληνες, την προτιμούσαν απ' τις ΗΠΑ...
Σήμερα, η οικονομία της Αργεντινής βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση απ' την ελληνική.
Το κατά κεφαλήν εθνικό μας εισόδημα είναι διπλάσιο. Ακόμα κι αν μπούμε σε ύφεση στην επόμενη διετία, η απόσταση είναι τόσο μεγάλη που θα εξακολουθούν να κοιτάνε την πλάτη μας...
Η χώρα μας δεν πρόκειται να πτωχεύσει γιατί:
- συμμετέχουμε σε μια ισχυρή νομισματική ένωση. Δεν προσδέσαμε, απλά, το νόμισμά μας με ένα ξένο, όπως έκανε η Αργεντινή με το δολάριο, αλλά το αντικαταστήσαμε με το ευρώ! Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει ούτε κερδοσκοπικές επιθέσεις στα συναλλαγματικά της διαθέσιμα ούτε υποτιμητικές πιέσεις στο νόμισμά της.
- η ελληνική κρίση επηρέασε ολόκληρη την ευρωζώνη. Έτσι, ενεργοποιήθηκε ο σωτήριος μηχανισμός στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ...
- το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι εξολοκλήρου σε ευρώ κι όχι σε ξένο νόμισμα. Το 80% του χρέους μας διακρατείται από ευρωπαϊκές τράπεζες και "θεσμικούς" που κάθε άλλο παρά τους συμφέρει να μας εξωθήσουν στην χρεοκοπία...
- το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι πολύ πιο ισχυρό και υγιές απ' το αργεντίνικο, κι αν χρειαστεί μπορεί να στηριχτεί απ' την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα...
- στην Αργεντινή υπήρχε μεγάλη πολιτική αστάθεια και κοινωνική αντίσταση που έφτασε στα όρια της εξέγερσης. Στην Ελλάδα, αντίθετα, έχουμε μια ισχυρή κυβέρνηση και μια κοινωνία που δείχνει ανοχή και κατανόηση στην ανάγκη λήψης έκτακτων μέτρων...

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Όλοι σήμερα στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ!

Δίπλα στις νόμιμες
και δημοκρατικά εκλεγμένες
οργανώσεις μας!

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Πώς πτώχευσε η Αργεντινή;

Αλήθεια, πώς έφτασε η δέκατη πιο πλούσια χώρα του κόσμου στην οικονομική κατάρρευση;
Ας δούμε το "δράμα" σε τρεις πράξεις:
Α) Στη δεκαετία του '90 ο πληθωρισμός της χώρας έτρεχε με 27% το μήνα! Με τις συμβουλές των νεοφιλελεύθερων "παιδιών του Σικάγο" κλειδώνουν την ισοτιμία πέσος-δολλαρίου σε σταθερή σχέση ένα προς ένα, χάνοντας, έτσι, το όπλο της υποτίμησης. Παράλληλα υλοποιείται ένα γιγάντιο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, δίνονται μεγάλα κίνητρα σε ξένες επενδύσεις, αρχίζει ο υπερδανεισμός και η υπερκατανάλωση, οι ρυθμοί ανάπτυξης αυξάνουν, όμως τα δημόσια ελλείμματα ξέφυγαν, η ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα καταρρέουν, η πολιτική διαφθορά γιγαντώνεται...
Β) Η Αργεντινή ζητά απ' το ΔΝΤ στήριξη. Το πρώτο λάθος (στα χρόνια της ευημερίας σωρεύθηκαν ελλείμματα που καλύφθηκαν με δανεικά) προστίθεται ένα ακόμη: επιβάλλεται ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας που υπερβαίνει τις αντοχές της κοινωνίας.
Γ) Η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, διαρρέει ότι η επόμενη δόση της βοήθειας δεν πρόκειται να καταβληθεί, μέσα σε λίγες ώρες τεράστια κεφάλαια φεύγουν στο εξωτερικό και οι τράπεζες καταρρέουν! Η χώρα πείνασε, ο λαός εξεγέρθηκε, ο πρωθυπουργός την κοπάνησε με ελικόπτερο απ' την ταράτσα του Προεδρικού Μεγάρου!
Η αργεντίνικη κοινωνία βούλιξε σε μια πρωτοφανή εξαθλίωση. Κάποια στιγμή αποφάσισε να υποτιμήσει το νόμισμά της και να αναδιαρθρώσει μονομερώς το χρέος της. Έπαψε να δανείζεται και ξοδεύει μόνο όσα εισπράττει...