Η πρώτη φορά που ψήφισα ήταν στις δημοτικές εκλογές του 1986. Ήμουν τότε 18 χρονών...Όσοι από μας ανήκαν τότε στην Αριστερά θα θυμούνται τους καθοδηγητές να λένε για το δεύτερο γύρο πως "στον κόσμο θα λέμε ότι η γραμμή είναι άκυρο-αποχή, αλλά εμείς στην κάλπη ρίχνουμε Έβερτ-Κούβελα-Ανδριανόπουλο"!
Ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ!
Το δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο σοκ, ήταν το 1989 με τη συγκυβέρνηση ΚΚΕ-ΕΑΡ (πρώην ΚΚΕ εσ)-ΝουΔου! Πρόφαση η "κάθαρση"! Ήταν η εποχή που κανένα απ' τα τότε στελέχη της Αριστεράς δεν θέλει να θυμάται. Και οι περισσότεροι ομολόγησαν, εκ των υστέρων, πως ήταν "μεγάλο ιστορικό λάθος"...
Ακολούθησαν πολλές ακόμη άτυπες ("ανίερες") συνεργασίες Δεξιάς-Αριστεράς. Κι όχι μόνο στο χώρο της αυτοδιοίκησης αλλά και στις συνδικαλιστικές και, κυρίως, στις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2007, λόγω και του εκλογικού συστήματος, δόθηκε η μεγάλη και ιστορική ευκαιρία να συγκροτηθεί η πρώτη κεντροαριστερή κυβέρνηση συνεργασίας στη χώρα μας. Ο Συνασπισμός την κλώτσησε με αποτέλεσμα την επανεκλογή Καραμανλή, με ό,τι αυτό σήμαινε (έκρηξη σκανδάλων, οικονομική χρεοκοπία κ.λπ.).
Στην εκλογική αναμέτρηση της περασμένης Κυριακής δεν κρίθηκε κάτι το ιδιαίτερο. Τα ουσιαστικά πολιτικά συμπεράσματα βγήκαν την πρώτη Κυριακή.
Το μόνο που στην πραγματικότητα κρίθηκε ήταν η αξιοπιστία και η αξιοπρέπεια της Αριστεράς.
Αν θα έκοβε οριστικά τους ιστορικούς της δεσμούς με το φιλελεύθερο και δημοκρατικό Κέντρο.
Ή αν θα σήκωνε για λάβαρα του "αντιμνημονιακού της αγώνα" τους Ψωμιάδηδες, Νικήτες και Γκιουλέκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου