Κλειστόν...

... γιατί τα είδαμε όλα, ή σχεδόν όλα!

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε....

Ας θυμηθούμε λίγο τις προεκλογικές υποσχέσεις του πρωθυπουργού μας:

- Αποκατάσταση των χαμηλών συντάξεων και των πολυτεκνικών επιδομάτων.

- Αποκατάσταση ειδικών μισθολογίων των αστυνομικών και των ιπταμένων της Πολεμικής Αεροπορίας.

- Αποζημίωση των ομολογιούχων μικροαποταμιευτών που "κουρεύτηκαν" με το PSI.

- Επέκταση επιδόματος ανεργίας από ένα σε δύο έτη.

- Επίδομα ανεργίας και στους ελεύθερους επαγγελματίες.

- Δημιουργία νέων θέσεων εργασίας με ρυθμό 150.000 ετησίως απ' το 2013.

- Εξασφάλιση ρευστότητας στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

- Διατήρηση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και επαναφορά της μετενέργειας στους 6 μήνες.

- Σταδιακή αύξηση του αφορολόγητου ορίου από τα 5.000 στα 12.000 ευρώ.

- Άμεση μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση.

Κλπ κλπ...

Μπίσμαρκ:

"Οι πολίτες καλύτερα να μην ξέρουν πώς 

φτιάχνονται τα λουκάνικα κι οι νόμοι"!

Προβληματισμός...

Ως τώρα παρακολουθούμε μόνο τη Δράση 

της "Χρυσής Αυγής".

Σε λίγο θα δούμε και την ... Αντίδραση!

Το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό...

Όλοι ξέρουμε πως την πατάτα την έφερε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας.

Αλλά οι Έλληνες δεν έδειχναν και τόσο ενθουσιασμένοι με το "νέο φρούτο".

Κανείς δεν είχε διάθεση να το βάλει στο στόμα του.

Οπότε ο Κυβερνήτης, γνώστης της ψυχοσύνθεσης των συμπατριωτών του, σκέφτηκε πως ο Έλληνας θα έτρωγε τις πατάτες μόνο αν τις έκλεβε!

Έδωσε, λοιπόν, εντολή να φτιάξουν ένα βουνό πατάτες στην πλατεία Ομονοίας και ανέθεσε δήθεν σε ένα στρατιωτικό απόσπασμα να τις φυλάει.

Τους είπε όμως να γυρίζουν τις πλάτες τους και να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι κάποιος έκλεβε τις πατάτες.

Πριν ξημερώσει δεν είχε μείνει καμία πατάτα στην πλατεία...

Σώζει η Παναγία τους βασιλείς;

Ας πάμε καμιά κατοστή χρόνια πίσω.

Στο 1915, τότε που πρωταρχίζει η Εθνικός Διχασμός. Βασιλικοί και Βενιζελικοί...

Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος αρνείται τη συμμετοχή της Ελλάδας στην αγγλική επίθεση κατά των Δαρδανελίων, ο πρωθυπουργός Βενιζέλος υποχρεώνεται σε παραίτηση, προκηρύσσονται εκλογές για τις 31 Μαϊου, κι αρχίζει ένας αδυσόπητος προεκλογικός αγώνας χωρίς αρχές και αναστολές...

Προεκλογικά ο Βασιλιάς αρρωσταίνει ξαφνικά, αν και πολλοί είπαν πως ήταν "ασθένεια-μαϊμού"!

Οι αντιβενιζελικοί εκμεταλλεύονται πολιτικά την "ασθένεια" του άνακτος, και διαδίδουν πως φταίει ο Βενιζέλος που "στενοχώρησε τον Βασιλέα"...

Στο παιχνίδι μπαίνει και η θρησκεία.

Στις 13 Μαϊου το καταδρομικό "Αβέρωφ" στέλνεται στην Τήνο για να παραλάβει τη "θαυματουργή εικόνα" της Παναγίας και να τη μεταφέρει στην Αθήνα προς αποκατάσταση της υγείας του Κωνσταντίνου.

Το "Αβέρωφ" φέρνει την εικόνα στο Φάληρο, όπου την παραλαμβάνει η θρησκευτική και πολιτική ηγεσία και με μεγαλειώδη πομπή μέσω της Λεωφόρου Συγγρού τη μεταφέρουν στα Ανάκτορα της πλατείας Συντάγματος.

Ιππείς καλπάζοντες προπορεύονται της εικόνας, ενώ στα πεζοδρόμια έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες κόσμου που υβρίζουν και καταριούνται το Βενιζέλο που "αρρώστησε το Βασιλιάς μας"!

Και πάμε πενήντα χρόνια αργότερα...

Τον Μάρτιο του 1964 ένας άλλος Βασιλιάς, ο Παύλος, βρίσκεται πολιτικά αντιμέτωπος με την κυβέρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου.

Η υγεία του Βασιλιά απ' τις αρχές του έτους ήταν κρίσιμη (όντως κι όχι "μαϊμού") και το τέλος του είναι κοντά.

Να μια καλή ευκειρία για πολιτική εκμετάλλευση της αρρώστιας!

Η βασίλισσα Φρειδερίκη και οι αυλικοί δίνουν εντολή στο αντιτορπιλικό "Ιέραξ" να μεταφέρει την εικόνα της Παναγίας της Τήνου στην Αθήνα.

Την παραλαμβάνει ο αρχιεπίσκοπος, την παραδίδει στο Διάδοχο που με πομπή τη μεταφέρει στα Ανάκτορα.

Αυτή τη φορά η συμμετοχή του κόσμου ήταν πενιχρή και δεν επέτρεψε να δοθούν πολιτικές προεκτάσεις όπως το 1915...

Πικρό χαμόγελο...

Διαβάζω τον ημερήσιο και κυριακάτικο τύπο και χαμογελώ πικρά...

Ο πρωθυπουργός, λένε τα ρεπορτάζ, τονίζει σε κάθε ευκαιρία πως στην παρούσα φάση αν προέτασσε την επαναδιαπραγμάτευση θα έθετε σε κίνδυνο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη!

Με άλλα λόγια... από το 2010 μέχρι σήμερα, που είτε πολεμούσε το μνημόνιο είτε υποσχόταν επαναδιαπραγμάτευση, έθετε σε κίνδυνο τα συμφέροντα της Ελλάδας!

Ένας σχολιαστής επισημαίνει: "ο μεγαλύτερος εχθρός του σημερινού Σαμαρά είναι ο χθεσινός Σαμαράς".

Και λίγο πιο κάτω ακολουθεί η είδηση: η παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ θα είναι "αστραπιαία"! Θα πάει, θα κάνει κάτι τυπικά για λίγες ωρίτσες... κι αμέσως επιστροφή στην ασφάλεια του Μαξίμου!

Αχ Αντωνάκη....

Δεν "τραβάει" η dream team!

Στις τελευταίες εκλογές βάλαμε στην άκρη τις αμαρτίες του παλαιοκομματισμού για να μην πειραματιστούμε με το μέλλον μας.

Επιλέξαμε το πλέον έμπειρο πολιτικό προσωπικό και του δώσαμε εντολή να συνεργαστεί.

Ουσιαστικά ρίξαμε στο γήπεδο μια πολιτική dream team προσδοκώντας ανάλογα και άμεσα αποτελέσματα.

Η "ομάδα" ακόμα ψάχνει τα βήματά της.

Στερείται συνοχής και μάλλον αλληλοϋποβλέπεται.

Και το χειρότερο: δεν τολμά να μας πει όλη την αλήθεια.

Όπως, π.χ., πως το μέλλον μας δεν είναι στο ευρώ.

Και πως η κρίση δεν είναι μια μπόρα που θα περάσει και θα ξαναγίνουμε μια δυτική χώρα με οικονομία σοβιετικού τύπου...

Τι συμβαίνει στη Συρία;

 

Όταν οι Δυτικοί μιλούν για "εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής" ουσιαστικά εννοούν την ισλαμοποίησή της!

Γιατί, αν επικρατήσει η αρχή της πλειοψηφίας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως οδηγούμαστε στη "σαρία" (δηλαδή στον Ισλαμικό Νόμο). 

Στις χώρες αυτές, δυστυχώς, το δίλημμα δεν είναι Δημοκρατία ή Δικτατορία, αλλά Θεοκρατία ή Ειρήνη! 

Με άλλα λόγια Δημοκρατία=Θεοκρατία και Δικτατορία=Ειρήνη... 

Το καθεστώς Άσαντ είναι δικτατορικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. 

Η πτώση του όμως σημαίνει διάσπαση της Συρίας: Σε ένα κράτος Αλεβιτών-Χριστιανών-Δρούζων στα παραθαλάσσια, υπό την προστασία της Ρωσίας, και σ' ένα άλλο, Ισλαμικό-Σουνιτικό στην ενδοχώρα, που ενδεχομένως ενωθεί με το Σουνιτικό Ιράκ... 

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι Σύρος σήμερα. 

Αγνοώ ποια δύναμη μπορεί να μετατρέψει ένα άθροισμα θρησκευτικών αλληλοσυγκρουόμενων μειονοτήτων σε ενιαίο έθνος...

Το καθεστώς Άσαντ είναι και εκκοσμικευμένο.

Τα θρησκευτικά κόμματα απαγορεύονται, πολλοί Χριστιανοί συμμετέχουν στην Κυβέρνηση, Χριστούγεννα και Πάσχα είναι επίσημες αργίες, κι αν δεν κάνω λάθος οι γυναίκες απέκτησαν εδώ το δικαίωμα ψήφου πριν τις Γαλλίδες...

Ο ιδρυτής του κόμματος Μπάαθ ήταν Χριστιανός.

Η Συρία κι ο Λίβανος είναι οι μόνες χώρες της περιοχής που οι μη μουσουλμάνοι αναπνέουν ακόμα ελεύθερα!

Πτώση του καθεστώτος Άσαντ σημαίνει εξαφάνιση του χριστιανικού στοιχείου.

Όπως ακριβώς συνέβη στο Ιράκ...

Δεν γίνεται διαπραγμάτευση χωρίς την απειλή ρήξης!

Χωρίς το ενδεχόμενο και την προοπτική μιας ρήξης δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση.

Αυτό ισχύει σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Ο μόνος λόγος να διαπραγματευτεί μαζί σου η άλλη πλευρά είναι να φοβάται πως αν δεν το κάνει θα επέλθει ρήξη.

Αν κάποιος δηλώνει πριν καν διαπραγματευτεί πως δεν θα κάνει ρήξη, ουσιαστικά αποδέχεται πως ό,τι κι αν του δώσουν (ή δεν του δώσουν) θα το δεχτεί.

Αλλά αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση αλλά απλό αίτημα...

Απ' την "επαναδιαπραγμάτευση" στην "πιστή τήρηση του Μνημονίου"!

Από το 2010 ο κ. Σαμαράς υποσχόταν "επαναδιαπραγμάτευση", "ανάπτυξη", "άλλα μίγματα πολιτικής".

Προεκλογικά έθεσε στην κρίση του λαού τα περίφημα ... "18 μέτρα-παρεμβάσεις" που θα αποτελούσαν τη βάση της "νέας επαναδιαπραγμάτευσης" και θα ακύρωναν σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές των Μνημονίων (που, σημειωτέον, είχε κι ο ίδιος υπογράψει τον Φλεβάρη του 2012)!

Ο σημερινός πρωθυπουργός άφηνε σαφώς να εννοηθεί πως είχε εξασφαλίσει τη συναίνεση των δανειστών.

Και διαβεβαίωνε πως τα "18 μέτρα" είναι απολύτως ρεαλιστικά και πλήρως κοστολογημένα...

Απ' την επόμενη των εκλογών παρακολουθούμε μια ακόμη εντυπωσιακή "κωλοτούμπα" του Σαμαρά, απ' αυτές που ειδικεύονται, άλλωστε, όλοι οι εκπρόσωποι του παρηκμασμένου πολιτικού μας κόσμου...

Πάθος για εξουσία...

Ο Σαμαράς αποτελεί τον κλασσικός εκπρόσωπο του μαύρου παλαιοκομματισμού.

Θεωρούσε υποχρέωση της ιστορίας να τον αναδείξει πρωθυπουργό...

Κι απ' την αρχή της πολιτικής του καριέρας έψαχνε για ένα "όχημα" που θα τον οδηγούσε με ασφάλεια στον κυβερνητικό θώκο.

Αρχικά επένδυσε στο "βορειοηπειρωτικό". Η κατάρρευση όμως του αλβανικού καθεστώτος δεν του άφησε μεγάλα περιθώρια ν' "αρμέξει" από την "αγελάδα" του εθνικισμού.

Πρόλαβε όμως ως Υπουργός Εξωτερικών ν' ανοίξει διάπλατα τα σύνορά μας για να μπουν ελεύθερα οι "Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας".

Αλλά πριν απ' αυτούς φρόντισαν να μπουν όλοι οι ισοβίτες των αλβανικών φυλακών...

Στη συνέχεια επένδυσε στο "μακεδονικό".

Έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και επέτρεψε να γιγαντωθεί ένα εθνικό και διπλωματικό πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας που ακόμα το πληρώνουμε πανάκριβα...

Στον αγώνα του για την αρχηγία της Ν.Δ. ύψωσε τη σημαία εναντίον των "κομματικών τζακιών".

Αλλά στις τελευταίες εκλογές δεν υπήρξε εκλογική περιφέρεια που να μην κυριαρχούν οι γόνοι των μεγάλων "γαλάζιων βαρονιών"...

Όταν η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου έδινε μόνη στο εξωτερικό και στο εσωτερικό τον αγώνα του Πρώτου Μνημονίου, ο Σαμαράς έμοιαζε με καρχαρία που μύρισε αίμα.

Αδιαφόρησε για το εθνικό συμφέρον και ύψωσε τις "αντιμνημονιακές σημαίες" περιμένοντας να του στρώσουμε το κόκκινο χαλί της εξουσίας.

Βέβαια, το Φλεβάρη του 2012 αναγκάστηκε να κάνει τη μεγάλη "κολοτούμπα", να υπογράψει φαρδιά-πλατιά το Δεύτερο Μνημόνιο και να υιοθετήσει όλη τη μέχρι τότε επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ.

Σαμποτάρισε και τελικά πέτυχε τον τερματισμό του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, ευελπιστώντας στη δική του αυτοδυναμία.

Πριν της εκλογές της 6ης Μαΐου εμφάνισε το γνωστό πλέον οφθαλμολογικό πρόβλημα.

Το απέκρυψε απ' το λαό κι αρνήθηκε να υποβληθεί στην αναγκαία θεραπεία φοβούμενος μην χάσει το τραίνο της εξουσίας.

Προτίμησε να μην λείψει απ' τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις κι ας έμενε η χώρα χωρίς εκπροσώπηση στις επόμενες κρίσιμες συναντήσεις κορυφής των χωρών της Ε.Ε.

Το προσωπικό και κομματικό συμφέρον πρώτα και πάνω απ' όλα!

Με την Ελλάδα και τους Έλληνες θ' ασχολούμαστε τώρα;

Νίκη του Ιταλο-ισπανικού άξονα!

Η κα Μέρκελ ήταν και είναι κατηγορηματικά αντίθετη σε κάθε μέτρο "βραχυπρόθεσμης σημασίας" πριν εξασφαλιστεί η μόνιμη δημοσιονομική πειθαρχία των μελών της Ευρωζώνης.

Η επιμονή Μόντι-Ραχόι έκαμψε τις αντιδράσεις της.

Ενώ ο Γάλλος Ολάντ έμεινε ουσιαστικά στην κερκίδα των παρατηρητών.

Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν τη μεγάλη ρευστότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Η Ελλάδα μπορεί να βγει κι αυτή κερδισμένη στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν, αν διαθέτει:

α) ποιοτικό στρατηγικό σχεδιασμό

β) ευφυϊα τακτικής

γ) εσωτερική σύμπνοια

Καλορίζικη η νέα μας κυβέρνηση!

Και θα τη στηρίξουμε ειλικρινά και απροφάσιστα.

Τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβρη και την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού.

Συμφωνούμε με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα.

Όλα τα κόμματα εξουσία πρέπει σε τακτά διαστήματα να αποτοξινώνονται απ' το μικρόβιο του κυβερνητισμού.

Αυτή άλλωστε ήταν και η θέληση του λαού.

Απ' τους υπουργούς, αν εξαιρέσεις το Ναπολέοντα-Αβραμόπουλο και τον Κόκκινο Πάνο (εκπρόσωπους του μαύρου παλαιοκομματισμού), οι υπόλοιποι τρώγονται...

Ο Σαμαράς είναι το "αναγκαίο κακό" αυτής της κυβέρνησης. Άνθρωπος νωθρός στο μυαλό, χωρίς έμπνευση και φαντασία, μέχρι πιτσαρία μπορεί να διευθύνει...

Στις 6 Μάη ήταν τελειωμένος πολιτικά. Αλλά τον ανέστησαν (και μαζί του όλη τη "μαύρη Δεξιά") οι συριζίτικοι ερασιτεχνισμοί.

Ο Βενιζέλος κινεί ουσιαστικά τα νήματα της νέας κυβέρνησης. Είναι ο ευφυέστερος πολιτικός αρχηγός, με συγκρότηση, εμεπειρία, ευλιγισία, πολιτικό ένστικτο και εκτόπισμα.

Ο Κουβέλης θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί δεν έκανε το Μάη αυτό που κάνει τώρα.

Γιατί έπρεπε να γίνουν δεύτερες εκλογές και να γιγαντωθεί η Δεξιά κι ο Σύριζα; Μεγάλη η προσωπική του ευθύνη...

Ο Σύριζα πήρε τη μόνη θέση που πράγματι επιθυμούσε και αξίζει: αυτή του ανεύθυνου οφ σάιντ.

Το ΚΚΕ θα περάσει σίγουρα τις δυσκολότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής του ιστορίας.

Θα αντιμετωπίσει το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης.

Κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό. Ήταν θέμα χρόνου...

Η Χρυσή Αυγή περνάει το μήνα του μέλιτος.

Για κάποιο διάστημα θα κερδίζει το ενδιαφέρον και θα συγκινεί με το δυναμισμό της.

Η "σφριγηλή νεότητα" που εκπέμπει κερδίζει τις εντυπώσεις έναντι του μαραμένου πολιτικού μας συστήματος.

Θα κάνει κι αυτό το φαινόμενο τον κύκλο του. Σαν την ίωση.

Αλλά σύντομα θα επέλθει κορεσμός, απομυθοποίηση, παρακμή.

Έτσι είν' η ζωή...

Και τώρα, τι ψηφίζουμε;

Η λέξη "επανάσταση" έχει χάσει το νόημά της.

Άλλωστε ποτέ μου δεν τη γούσταρα αυτή τη λέξη.

Δεν τη βρίσκω με εμφυλιακό μίσος, αφόρητη βεβαιότητα, αίμα, υπερτροφικό εγώ, άμυαλους εξεγερμένους, αγαρμποσύνη, κουρελαρία...

Ο Στέλιος Ράμφος έλεγε πως η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να φτουρίσει στην Ελλάδα. Γιατί παραπέμπει σ' έναν ψυχρό ορθολογισμό που ο Έλληνας ενδόμυχα απορρίπτει.

Γι' αυτό και προτιμάμε έναν σοσιαλισμό λατινοαμερικανικού τύπου. Έναν σοσιαλισμό λαϊκίστικο, πελατειακό, ουσιαστικά αποϊδεολογικοποιημένο.

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία απαιτεί γνώσεις, καλλιέργεια, μετριοπάθεια. Δηλαδή ιδιότητες που δεν διαθέτουν οι Έλληνες.

Η σοσιαλδημοκρατία στηρίζεται σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο: το κοινωνικό κράτος μεγαλώνει όσο το επιτρέπει η παραγωγική βάση του ιδιωτικού τομέα. Όχι παραπάνω...

Στη χώρα μας επικράτησαν άλλες λογικές: του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, του αριστερόστροφου και σπάταλου κρατισμού, της διαχείρισης μιας επίπλαστης ευμάρειας.

Όλο αυτό το σκηνικό αφυδάτωσε τη σκέψη μας. Μόνο κόμματα "ασιατικού δεσποτισμού" μπορούσαν να ευημερίσουν.

Δεν υπήρξε σοβαρή εργατοϋπαλληλική τάξη που να εργάζεται σε παραγωγικές-ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.

Ούτε νέοι που να πηγαινοέρχονται στο εξωτερικό και να διαμορφώνουν μια πιο ανοιχτή και κοσμοπολίτικη κουλτούρα.

Και μοιραία μείναμε στη μούντζα, στα γιούχα, στην κινδυνολογία και στην συνομοσιολογία...

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει μεταπολεμικά η πολιτική μας ζωή!

Ευτυχώς δεν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσουν αυτοδύναμα.

Η πρότασή μας για τις εκλογές της Κυριακής είναι "αμυντική": ψηφίζουμε ένα απ' τα δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ.

Το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε τον ιστορικό του κύκλο, έχασε το δυναμισμό και τις κοινωνικές του αναφορές.

Αλλά τώρα, την ύστατη στιγμή, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες.

Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΝΔ, αποτελώντας το ανάγκαιο ανάχωμα στην επέλαση της φασίζουσας "λαϊκοδεξιάς".

Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθησυχάζοντας την εγχώρια αστική τάξη και τους ξένους δανειστές.

Απ' την άλλη, ο "μπάρμπα Φώτης της φορμόλης" και το "κόμμα της ναφθαλίνης", η ΔΗΜΑΡ, αποτελούν σύμβολα της ευπρεπούς αλλά απόλυτης πολιτικής ακινησίας.

Χρειάζονται όμως ως αναγκαίοι εξισορροπητικοί παράγοντες των αλλοπρόσαλλων και υστερικών συριζίτικων συνιστωσών.

Τέλος, απ' τους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους, κι απ' όσους "Οικολόγους" εξασφαλίσουν πιστοποιητικό ψυχικής υγείας, θ' αρχίσει απ' τη Δευτέρα η συγκρότηση μιας νέας και πιο σύγχρονης ελληνικής κεντροαριστεράς.

Πρέπει να εκπαιδευτούμε στη συνεργασία...

Είμαι ένας απλός, συνηθισμένος και καθημερινός άνθρωπος.

Που βρίσκεται σε μια ηλικία σχετικά κατασταλαγμένη.

Δηλαδή έχει ήδη διαμορφώσει το 90% των πολιτικών, κοινωνικών, ηθικών, θρησκευτικών και ποδοσφαιρικών του πεποιθήσεων.

Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ επικοινωνώ, συνεργάζομαι και συναλλάσσομαι με "κάθε καρυδιάς καρύδι".

Γεωργιανούς μαφιόζους, θεούσες του ελέους, Πακιστανούς ισλαμιστές, φασίστες, ανάρχες, αδελφές, βάζελους και πουτάνες...

Κι όμως, ο καθένας μας κάνει τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς του, δείχνει κατανόηση και ανοχή, αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες του άλλου, χτίζουμε στα κοινά σημεία και το πράμα τσουλάει μια χαρά...

Γιατί έτσι ακριβώς είν' η ζωή!

Μόνο από Ελληναράδες πολιτικούς ακούς συνέχεια το "εμείς δεν συνεργαζόμαστε με τους άλλους"!

Κι αυτό το προβάλλουν ως μαγκιά, ασυμβίβαστο πνεύμα, ηρωισμό.

Ενώ είναι κάτι το εξωπραγματικό και παρανοϊκό.

Είναι άρνηση των νόμων της ζωής!

Όχι στα "κόμματα της φασολάδας"!

Εμείς το κάναμε το χρέος μας και τιμωρήσαμε το δικομματισμό.

Και δώσαμε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας που θα πάλευε ν' αλλάξει προς το καλύτερο τα Μνημόνια, τα Μεσοπρόθεσμα και τα ... κακά της μοίρας μας!

Κάποιοι, όμως, δεν έκαναν το καθήκον τους.

Είτε καβάλησαν το καλάμι είτε θεώρησαν πως η πολιτική καριέρα είναι μια πορεία εκ του ασφαλούς, χωρίς ρίσκο και κόστος.

Τα κόμματα της "λεβέντικης μοναξιάς" (Αλέκες, Τσίπρες και Καμμένοι) θέλουν να κρατήσουν απόσταση ασφαλείας απ' την εξουσία. Για να μην απομυθοποιηθεί τραγικά η ανόητη επιχειρηματολογία τους.

Κι ο Κουβέλης δέχεται να γίνει πρωθυπουργός αλλά με έναν όρο: να μην έχει αντιπολίτευση!

Είναι απίστευτοι οι άνθρωποι...

Και μας καταδικάζουν σε παρατεταμένη ακυβερνησία.

Και αναγκάζουν τη χώρα μας να εκπροσωπηθεί στην κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής στις 23 Μαϊου από έναν ανώτατο δικαστικό! Δηλαδή, ουσιαστικά, να μείνει χωρίς εκπροσώπηση...

Και να 'μαστε πάλι μπροστά από μια κάλπη.

Μόνο που αυτή τη φορά το ζητούμενο δεν είναι η καταδίκη του δικομματισμού.

Αλλά ο σχηματισμός μιας βιώσιμης κυβέρνησης που θα παλέψει σε δυο μέτωπα:

α) στο εξωτερικό, δίπλα στο σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας, στο συνασπισμό των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών-πρασίνων και στις άλλες χώρες-"γουρούνια" της περιφέρειας.

β) στο εσωτερικό, για ανάπτυξη με δημοσιονομική σταθερότητα.

Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά να υπάρχει τουλάχιστον καλή θέληση.

Και τα κόμματα της λαϊκιστικής Δεξιάς και της ψυχασθενικής Αριστεράς δεν την έχουν.

Δυστυχώς νομίζουν πως οι λιτότητες και τα Μνημόνια ανατρέπονται με πορδές, μετά από υπερβολική κατανάλωση "πατριωτικής φασολάδας"!

Ειδικά για τα κόμματα της ψευτοαριστεράς, πολύ σύντομα ο "κήπος με τα ρόδα" θα αποδειχτεί "βάλτος με τ' αγγούρια"...

Είμαστε Έλληνες; Απόδειξη!

Τις τελευταίες μέρες φίλοι, γνωστοί και συγγενείς με "έφαγαν" να μεταφέρω τις καταθέσεις μου στο εξωτερικό!

Αυτό δεν πρόκειται να γίνει!

Σε τούτη τη χώρα έζησα φτωχός, σε τούτη έφτιαξα ό,τι έφτιαξα, σε τούτη και θα ξαναφτωχύνω αν χρειατεί.

Θυμάμαι πώς έβγαλα το Δημοτικό στο Καρπενήσι.

Με δυο ζευγάρια παπούτσια. Με αυτά πήγαινα σχολειό, μ' αυτά έπαιζα μπάλα, με τα ίδια πήγαινα και στην εκκλησιά.

Καινούργιο ρούχο δεν φόρεσα ποτές. Πάντα έβαζα ό,τι δεν έκανε στο μεγαλύτερο αδελφό μου.

Στη δευτέρα Δημοτικού μάς πήρε ο πατέρας μας δώρο μια δερμάτινη μπάλα. Την κρατήσαμε πέντε χρόνια. Τον τελευταίο δεν υπήρχε καν δέρμα. Όλο μπαλώματα με μεσινέζα και σακοράφα...

Η Ελλάδα με μεγάλωσε, η Ελλάδα με σπούδασε, αυτή με έκανε ό,τι είμαι, και σ' αυτήν (και στην οικογένειά μου) χρωστάω τα πάντα.

Ούτε μισό ευρώπουλο δεν θα πάω στην Ελβετία ή στη Γαλλία ή στην Κύπρο.

Ο βοναπαρτισμός του ΣΥΡΙΖΑ...

Στις εκλογές του 1950, αν δεν κάνω λάθος, βγήκε δεκακομματική Βουλή.

Και τότε, ο προπολεμικός δικομματισμός έφαγε γερό χαστούκι: Λαϊκό Κόμμα και Φιλελεύθεροι πήραν 18% και 17% αντίστοιχα.

Όμως, τα υπόλοιπα κόμματα τα θαλάσσωσαν.

Αποτέλεσμα; Στις εκλογές του 1952 ο δεξιός Παπάγος σάρωσε με 53%...

Κάνουμε ένα άλμα κι ερχόμαστε στο καλοκαίρι του 2007.

Η Ελλάδα καίγεται αλλά ο Καραμανλής, αν και πολιτικά πανίσχυρος, προκηρύσσει στις 16 Αυγούστου (!) πρόωρες εκλογές για τις αρχές Σεπτεμβρίου. Ήθελε, βλέπετε, να προλάβει την οικονομική κρίση.

Πέφτει η πρόταση για προεκλογική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-Σύριζα και μετεκλογική κυβέρνηση συνεργασίας. Ο Συρ. την απορρίπτει και το αποτέλεσμα γνωστό...

Κι ερχόμαστε στο σήμερα.

Είπαμε να δώσουμε ένα τέλος στον παρηκμασμένο δικομματισμό.

Και κάναμε το χρέος μας, ψηφίσαμε ο καθένας ανάλογα με τη συνείδησή του, την κουλτούρα και την αισθητική του, και βγάλαμε τον Σύριζα αξιωματική αντιπολίτευση. Δηλαδή "κυβέρνηση εν αναμονή"!

Αλλά, για μια ακόμη φορά αποδείχτηκε πως "τα παιδία παίζει".

Τα τσιπράκια ντύθηκαν Βοναπάρτηδες, καβάλησαν τα καλαμάκια τους, την είδαν ωραίοι και μοιραίοι, κι είπαν να τζογάρουν με τις ζωούλες, τις δουλίτσες και τα βασανάκια μας...

Κοιτάξτε... Με τον Τσίπρα έχω ένα κοινό σημείο. Ήμασταν και οι δύο στην ΚΝΕ στο Γυμνάσιο (εγώ πριν απ' αυτόν, στον τότε "κόκκινο Βύρωνα", αυτός, φαντάζομαι, σε μια πιο κουλ συνοικία...). Άρα ξέρω καλά πώς σκέφτεται κι ενεργεί.

Λοιπόν, όπως ξανάγραψα, το ΚουΚουΕ είναι "σοφό" κόμμα και μεγάλο πανεπιστήμιο!

Ξέρει μέχρι πού μπορεί και πρέπει να φτάσει.

Εκεί γύρω στο 10% βολεύεται κι είναι ευχαριστημένο.

Ζαλίζεται στα ύψη, δεν ξέρει (και δεν θέλει) να διαχειριστεί υψηλά ποσοστά και κρίσιμους κοινοβουλευτικά και πολιτειακά ρόλους.

Γι' αυτό, αν καμιά φορά σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και φυσήξει αέρας στα πανιά του, αρχίζει τα "λάθη" για να επιστρέψει στα κυβικά του.

Τέτοια νοοτροπία έχουν οι τσίπρηδες. Μια φορά Κνίτης, για πάντα Κνίτης!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι μόνο να παλεύουν για το 3% και την είσοδο στη Βουλή.

Να το παίζουν προοδευτικοί στα μπαράκια, να φλομώνουν τις γκόμενες στη μαλακία και να κάνουν αφ' υψηλού κριτική και ηθικολογία στους άλλους! Σαν τον μακαρίτη τον Χριστόδουλο που κουνούσε επικριτικά και απειλητικά το δάχτυλο...

Κατά τα λοιπά ... δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο!

Επικίνδυνο πισωγύρισμα...

 

Την τελευταία εβδομάδα είχαμε τρεις θετικές εξελίξεις:

α) Στη Γαλλία κέρδισε τις εκλογές ο σοσιαλιστής Ολάντ.

β) Στην Ελλάδα ηττήθηκε ο δικομματισμός.

γ) Στη Ρηνανία-Βεστφαλία έφαγε μεγάλη ήττα η Μέρκελ, η "βασίλισσα της λιτότητας".

Κι ενώ όλα έδειχναν πως κάτι καλό "κινείται", κάποιοι έβαλαν πάλι την ουρίτσα τους για να μας γυρίσουν πολλά χρόνια πίσω!

Πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ, και κατά δεύτερο λόγο η ΔΗΜΑΡ, θέλουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα.

Τούτη την ώρα που, για πρώτη φορά εδώ και τρία χρόνια, πάνε ν' αλλάξουν προς το καλύτερο οι συσχετισμοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Που το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας πνέει τα λοίσθια!

Όχι, βέβαια, με την πρωτοβουλία του "Αντωνάκη της φακής", του "Αλέξη της δραχμής" ή του "κουστουμαρισμένου τίποτα", δηλ. του Κουβέλη.

Αλλά υπό την καθοδήγηση του σοσιαλιστή Γάλλου Προέδρου και των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών.

Τούτη την ώρα η Ελλάδα είχε όσο ποτέ ανάγκη μιας κυβέρνησης ισχυρής στο εσωτερικό και αξιόπιστης στο εξωτερικό.

Που θα ήταν παρούσα στους  χώρους που θα εξελιχθούν οι μελλοντικές ενδοευρωπαϊκές συγκρούσης, με όπλο της και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, στο πλευρό των δυνάμεων της αναθεώρησης.

Δυστυχώς, η ελληνική ψευτοαριστερά διέπραξε ένα ακόμα ιστορικό σφάλμα!

Ανάλογο μ' εκείνο του 1946!

Τότε που επέλεξε "ν' αλλάξει τον ρου της ιστορίας", αγνοώντας πως η ευρωπαϊκή πίτα είχε ήδη μοιραστεί και οι συνασπισμοί είχαν τσιμενταριστεί!

Αποτέλεσμα; Καταστράφηκε η Ελλάδα, καταστράφηκε κι η ελληνική Αριστερά....

Γιατί ο "Ελληνάρας" επέλεξε τα άκρα...

Ο Έλληνας, όπως έχει διαπαιδαγωγηθεί μετά το 1980, είναι ένα σίχαμα!

Παρτάλι, παρτόλας, πολυθρόνας, σαπιοκοιλιάς!

Τα προνομιάκια μας, τα λεφτουδάκια μας και ας πάνε να πνιγούν οι άλλοι.

Αυτός ο κωλοέλληνας δεν έχει το ηθικό ανάστημα να γίνει ούτε επαναστάτης ούτε φασίστας.

Γιατί και ο φασισμός έχει μιαν κάποια "ηθική"...

Παίρνω παράδειγμα απ' τον εαυτό μου.

Έχω κολλητό έναν Αιγύπτιο μουσουλμάνο.

Όταν τον πρωτογνώρισα και του είπα πως είμαι θεολόγος, γούρλωσε τα μάτια και είπε:

"Ποτέ δεν πίστευα πως οι χριστιανοί είναι τόσο τζαναμπέτηδες!"

"Άκου φίλε", του είπα, "δεν είμαι τζαναμπέτης ως χριστιανός, αλλά ως Έλλην"!

Ιδού, λοιπόν, οι δυο λόγοι που οι Ελληναράδες ψήφισαν Σύριζα και Χρυσή Αυγή:

α) Θεωρούσαν δεδομένο πως δεν βγαίνουμε απ' το ευρώ και πως θα ξανακάνουν κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Οπότε, οι τζάπα μάγκες, είχαν περιθώρια να ξεχαρμανιάσουν ψηφίζοντας στο βρόντο!

β) Πιστεύουν (οι ανόητοι μόνο πιστεύουν, δεν ερευνούν) πως πιάσαμε πάτο, πως ό,τι κακό ήταν να πάθουμε το πάθαμε, άρα μπορούμε ανέξοδα να το ... μπουμπουνίσουμε!

Όταν όμως έρθει ο μήνας που δεν θα μπουν οι μισθοί και οι συντάξεις στους τραπεζικούς του λογαριασμούς, τότε να δείτε συμπεριφορά ο Ελληνάρας...

Πώς βλέπω τα κόμματα της Αριστεράς

Ξεκινάω με το ΚΚΕ, που το θεωρώ "σοφό" κόμμα!

Δεκαετίες στο κουρμπέτι, δεν πατάει πλέον εύκολα μπανανόφλουδες.

Λοιπόν, δεν είναι καθόλου τυχαία η θέση του πως "εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε κυβέρνηση με εκλογές"!

Το γιατί, το καταλαβαίνετε και μόνοι σας, μην θέλετε τροφή μασημένη...

Συνεχίζω με τη νεοσύστατη Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη.

Αλήθεια, αυτό το κόμμα αν αποκλείει κυβερνητικές συνεργασίες με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τότε γιατί ιδρύθηκε; Για να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ; Μα από εκεί αποκόπηκε!

Αν θυμάμαι καλά ο κ. Κουβέλης είχε γίνει υπουργός κυβέρνησης συνεργασίας Αριστεράς-Μητσοτάκη. Τώρα το παίζει "δύσκολος";

Κι ερχόμαστε και στην ... αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κάποιοι θεωρούν πως οι συνθήκες ωρίμασαν για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και θυμούνται την περίοδο 1977-1981, επί ανερχόμενου ΠΑΣΟΚ.

Κατ' αρχήν να επισημάνω μερικές χτυπητές διαφορές:

α) Το ΠΑΣΟΚ, πριν χτυπήσει την πόρτα της εξουσίας πέταξε απ' το τραίνο όλους τους τριτσκιστές και αριστεριστές. Οι παλιοί θα θυμούνται πώς σε ένα βράδυ διέλυσε όλη την οργάνωση της Νεολαίας του. Μεταξύ των αποχωρούντων ήταν και ο γνωστός... Κουφοντίνας!

β) Τότε το διεθνές περιβάλλον ήταν διαφορετικό: υπήρχε σοβιετικό μπλοκ, Κίνημα Αδεσμεύτων, άνοδος των Σοσιαλιστικών Κομμάτων του ευρωπαϊκού νότου κλπ.

γ) Η Ελλάδα του 1981 μπορεί να είχε υψηλό πληθωρισμό και μεγάλο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, αλλά δεν ήταν χρεοκοπημένη χώρα. Μην το ξεχνάμε αυτό. Κι ο ελληνικός λαός ήταν λιγότερο καλομαθημένος και απαιτητικός...

δ) Το 1981 ήταν στην Προεδρία της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με υπερεξουσίες. Αυτό αποτελούσε ένα σοβαρό παράγοντα σταθερότητας, και καθησύχαζε μεγάλο μέρος της συντηρητικής κοινωνίας μας.

ε) Ο Αντρέας Παπανδρέου ήταν παμπόνηρος, πολύ ευέλικτος, γνώριζε πώς να χειραγωγεί το λαό, και μπορούσε να παίζει σε πολλά ταμπλό.

Υπάρχουν και πολλά άλλα που δείχνουν πόσο μεγάλη είναι η διαφορά του 1981 με το 2012. 

Μεταξύ του αντρεϊκού ΠΑΣΟΚ και του τσιπραίικου Σύριζα.

Μπορεί να κάνω και λάθος.

Αλλά αμφισβητώ ευθέως τη νοημοσύνη των ανθρώπων που ηγούνται του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τους θεωρώ τρομερά επικίνδυνους!

Δεν κινδυνολογώ.

Απλά τις ανησυχίες μου εκφράζω...

Μεγάλα ποσοστά, μεγάλες κι οι ευθύνες!

Ο λαός έκανε το καθήκον του, και με το παραπάνω.

Καταδίκασε το δικομματισμό και απέδειξε πως δεν περνάν οι εκβιασμοί και τα ψευτοδιλήμματα.

Όμως η χώρα πρέπει και να κυβερνηθεί.

Το μπαλάκι έχει πλέον περάσει στο γήπεδο των πολιτικών μας κομμάτων.

Και κυρίως εκείνων που τόσες δεκαετίες μάς καλούσαν να αποδεσμευτούμε απ' τις συμπληγάδες του δικομματισμού.

Γιατί, άρνηση του δικομματισμού σημαίνει κυβερνήσεις συνεργασίας.

Που προϋποθέτουν προγραμματικές συγκλίσεις και αντίστοιχη ευελιξία.

Με σεβασμό πάντα στη λαϊκή ετυμηγορία.

Αν τα μέχρι χθες λεγόμενα "μικρά" κόμματα εξακολουθήσουν να αρνούνται κάθε μορφή κυβερνητικής συνεργασίας, τότε θα δώσουν το φιλί της ζωής στο δικομματισμό.

Ή, μήπως, αυτό επιδιώκουν;

Εκλογές 2012: τι προτείνει το ιστολόγιο

Αν οι "παραδοσιακοί" πολιτικοί διέθεταν φιλότιμο θα είχαν διαλύσει τα κόμματα-μαγαζάκια τους και θα είχαν αποσυρθεί οικειοθελώς.

Κι εμείς σήμερα θα συζητούσαμε σε εντελώς διαφορετική βάση.

Αλλά δεν το έκαναν.

Οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε τις σκούπες (και τα σκουπόξυλα) και να τους αναγκάσουμε να μας αδειάσουν τη γωνιά.

Όμως, επειδή οι καιροί είναι και πονηροί και κρίσιμοι, δεν πρέπει και να το παραχοντρίνουμε.

Εντάξει, να διώξουμε τους παλαιοκομματικούς, αλλά να προσέξουμε και τι θα ψηφίσουμε.

- Όχι κόμματα και πολιτικούς που συμμετείχαν στη δημιουργία του αρρωστημένου πολιτικού μας συστήματος.

   Όχι ψώνια, ανακυκλώσιμους σωτήρες και αντιευρωπαϊστές.

Ας τον έχουμε υπ' όψιν μας...

ΑΝΤΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ (Θάνος Τζήμερος)

«…δια ταύτα, καταδικάζεται ο κατηγορούμενος εις την ποινήν της δημοσιότητος. Οφείλει, από τούδε και στο εξής, να εμφανίζεται, καθ’ εκάστην, εις το οικείον κοινόν, εκθέτων εαυτόν ενώπιον δυσπίστων, συκοφαντών, ή ενδιαφερομένων μεν, παρερμηνευόντων δε.»

Στο αξιακό μου σύστημα, η δημοσιότητα δεν διαφέρει από καταδίκη. Παύεις να είσαι «εσύ». Αντικαθίστασαι από την «εικόνα» σου, αυτό το χαοτικό κολάζ από στερεότυπα και παραμορφωμένα θραύσματα ενός επινοημένου εαυτού. Γίνεσαι επικοινωνιακό προϊόν. Πώς θα σε προσλάβει ο «άλλος»; Και να υπήρχε ένας μόνον άλλος...

Φρόντιζα, λοιπόν, να αποφεύγω «την πολλή συνάφεια του κόσμου» και να ζω με τις αξίες του δικού μου κόσμου: την Τέχνη, τα βιβλία, τη θάλασσα, τους ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Άλλωστε, αυτό που συνέβαινε «εκεί έξω», 35 χρόνια τώρα, μόνο αποστροφή μού προκαλούσε. 

Όσοι μιλούσαμε για την κατάρρευση – την πολιτισμική, την ηθική, την οικονομική – όσοι προειδοποιούσαμε για το «τσουνάμι» που ερχόταν είμασταν οι αποσυνάγωγοι μιας αφιονισμένης κοινωνίας που ξεφάντωνε σε ένα beach party διαρκείας...

Παρακολουθούσα αυτή την πορεία πολιτικού και αισθητικού εκβαρβαρισμού, πολεμώντας την με τα μόνα όπλα που έχει ένας πολίτης: την (υπονομευμένη από το εκλογικό σύστημα) ψήφο, τον ορθό λόγο, τις παρεμβάσεις στα κοινά και, κυρίως, τη στάση προσωπικής ευθύνης σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας. 

Μ’ αυτή την έννοια, πολιτική δραστηριότητα είχα πάντα. Κομματική, ποτέ, ούτε ως φοιτητής – δεν γράφτηκα καν στο φοιτητικό σύλλογο. (Η εμπειρία μου από τον πανεπιστημιακό χώρο ήταν ο ορισμός του πολιτισμικού σοκ. Ο σκληρο-πυρηνικός χειμώνας του κομματισμού απλώνονταν παντού. Κι ήταν ακόμα η αρχή...)

Ώσπου η καταστροφή ήρθε. Διέλυσε τις βεβαιότητές μας. Τις αξίες μας τις είχε ήδη διαλύσει η πλαστή αφθονία. Έφερε όμως και μερικά καλά: ένα από αυτά είναι πως ο οπαδός με τη νάυλον σημαία άρχισε να καταλαβαίνει ότι κι αυτός υπήρξε θύμα του πολιτικού εκμαυλισμού. Κι άρχισε να αναρωτιέται για όσους «παράφωνους» λοιδωρούσε: λες να είχαν δίκιο;

Έτσι, αποφάσισα τον Σεπτέμβριο του 2011 την πιο επικίνδυνη έκθεση: στην πολιτική αρένα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήταν φανερό πια ότι η πολιτικοσυνδικαλιστική Μαφία δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο. Έπρεπε εμείς, η σιωπηλή πλειοψηφία, να «ορμήσουμε στο πιλοτήριο». Ήταν ευθύνη δικιά μου, δικιά σου, όλων μας. 

Και ξεκίνησε η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ. Πρώτο βήμα, η ανοιχτή επιστολή στη Μέρκελ, που έστειλα επίσης σε όλα τα σοβαρά γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Δεν ήταν το ξέσπασμα ενός αγανακτισμένου, όπως παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ. Ήταν μια μελετημένη κίνηση με συγκεκριμένο στόχο. 

Ο πραγματικός αποδέκτης ήταν ο Έλληνας. Ήθελα το μήνυμα της επιστολής να γυρίσει πίσω ενισχυμένο από το «αντηχείο» της Ευρώπης, να δώσω στο ευρύ κοινό ένα δείγμα γραφής (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και, επιπλέον, να πληροφορήσω όλον τον κόσμο για την «άλλη» Ελλάδα, της αξιοπρέπειας και της δημιουργίας. Τη συνέχεια την ξέρετε.

Και τα τυπικά ενός βιογραφικού: Γεννήθηκα στον Βόλο το 1961. Τέλειωσα εκεί το Λύκειο (Β’ Αρρένων). Το 1978 ως πρωτοετής στην ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο) εγκαθίσταμαι στην Αθήνα. Εντρύφησα – εκτός εκπαιδευτικού συστήματος – σε πολλούς τομείς του επιστητού (λεπτομέρειες εκ του σύνεγγυς) και, εντός, στα Οικονομικά και στην Κλασική Μουσική (κιθάρα, πιάνο). 

Εργάστηκα, αδιάκοπα, από 17 ετών, και στους δύο χώρους, εκτός από την περίοδο Δεκ. 1984 – Σεπτ. 1986, που υπηρέτησα τη θητεία μου στο πεζικό. Στο χώρο της Τέχνης εργάσθηκα από το 1978 έως το 1991: καθηγητής σε Ωδεία, σολίστας, συνθέτης (μουσικής για θέατρο στη Γερμανία) ραδιοφωνικός παραγωγός στην Ελλάδα και στην Γερμανία, όπου έζησα τη διετία 1989 – 1991. Στο marketing, από το 1991 έως σήμερα: σύμβουλος marketing και επικοινωνίας, κειμενογράφος, δημιουργικός διευθυντής στη διαφήμιση. 

Ξεκίνησα από πολυεθνικές διαφημιστικές (SAATCHI & SAATCHI, BBDO GROUP) και το 1996 δημιούργησα τη δική μου εταιρεία επικοινωνίας, τη REVERSE, εκφράζοντας με το όνομά της αλλά και με την επιχειρηματική μου πορεία την αντίθεσή μου στον τρόπο με τον οποίο “λειτουργεί” ο χώρος της διαφήμισης.

Το σύγχρονο πολιτικό μήνυμα της Ανάστασης:

Πριν πολλές δεκαετίες, όσοι από μας ανήκαμε σε διαφορετικά κόμματα θεωρούμασταν "εχθροί".

Πέρασαν τα χρόνια και τα πολιτικά πάθη κάπως καταλάγιασαν.

Από "εχθροί" θεωρηθήκαμε "αντίπαλοι".

Καιρός είναι να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση:

όσοι ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους δεν είναι τίποτ' άλλο παρά συμπολίτες και συμπατριώτες που απλά έχουν μια διαφορετική άποψη...

Παπαδήμιος...

Το 1932 είχαμε την τέταρτη χρεοκοπία της χώρας μας.
Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ακολουθεί την κλασική συνταγή: περιορισμός δημοσίων δαπανών, αύξηση φόρων, μέτρα λιτότητας, ρύθμιση δανείων με δανειστές...
Αλλά δεν αρκούν.
Τρέχει στο εξωτερικό μπας και εξασφαλίσει νέα δανεικά. Μάταιος κόπος. Τότε δεν υπήρχε και μηχανισμός στήριξης...
Το Μάιο παραιτείται για να διευκολύνει το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με το Λαϊκό (Δεξιό) κόμμα, το οποίο αρνείται και ζητά επίμονα εκλογές.
Την άλλη μέρα ο «Ριζοσπάστης» γράφει: «Ο πρωθυπουργός της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας μίλησε στο σταύλο της οδού Σταδίου μπρος στα υποταχτικά του ανδράποδα»!
Όπου «σταύλος» ήταν η τότε Βουλή και «ανδράποδα» οι βουλευτές...
Η Δεξιά εφημερίδα «Εσπερινή» γράφει την ίδια μέρα: «Ο Βενιζέλος δεν ικανοποιήθη με το φάγωμα των βασιλέων... θέλει να φάγει και την Ελλάδα ολόκληρον και τους Έλληνας όλους. Ο παμφάγος πρωθυπουργός είναι, ως αποδεικνύεται, και ανθρωποφάγος»...
Η άλλη Δεξιά εφημερίδα, η «Ελληνική», γράφει για το Βενιζέλο: «... μας κατέστησε σκελετούς από την πείναν, την δυστυχίαν, την ανεργίαν και την αγωνίαν... απόψε πρέπει να ευρεθεί εις τας φυλακάς»!
Τελικά, σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, έναν πρωτοπόρο, για την εποχή του, σοσιαλιστή.
Όμως ο «Ριζοσπάστης» δεν του χαρίζεται: «Η νέα κυβέρνηση των μεγαλοκαρχαριών του πλούτου άρχισε να σκορπίζει άφθονες υποσχέσεις στις εργαζόμενες μάζες. Η αισχρή κωμωδία που έπαιζε επί τέσσερα χρόνια ο Βενιζέλος επαναλαμβάνεται από το διάδοχό του, νέο θατρίνο, πολιτικό αγύρτη και τσαρλατάνο Παπαναστάση»...
«Παπαναστάση» αποκαλούσαν ειρωνικά οι κομμουνιστές τον Παπαναστασίου, και «Παπαντρέα» τον (γέρο) Γεώργιο Παπαντρέου.
Πώς κάποιοι λένε σήμερα τον Παπαδήμο «Παπαδήμιο»; Έτσι ένα πράμα...

Ας σταματήσει, επιτέλους, αυτό το παραμυθάκι με τους «ήρωες του ’21»!

Δεν μας έφταναν τα Μνημόνια που πέφτουν στα κεφάλια μας σαν το χαλάζι, δεν μας φτάνουν οι κωλοτούμπες των πολιτικών μας, έχουμε και τους «αντιμνημονιακούς του καναπέ», που όλοι μέρα ανεβάζουν στο ίντερνετ σχόλια για τους «ήρωες του ’21», που δήθεν δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και που, αν ζούσαν σήμερα, θα έστελναν την τρόικα στα τσακίδια...
Να ’ταν όμως τόσο «ηρωικά» τα πράγματα την περίοδο της επανάστασης;
Για να δούμε...
Κατ’ αρχήν, και οι «ήρωες του ’21» ζήτησαν και πήραν, αφού φίλησαν «κατουρημένες ποδιές», κάμποσα δάνεια.
Και, καπάκι, υποθήκευσαν τις «εθνικές γαίες», δηλαδή το έδαφος της πατρίδας μας, και μάλιστα πριν καν το ελευθερώσουν!
Και τι τα έκαναν τα δάνεια, εκείνα τα καλόπαιδα;
Τα περισσότερα τα έφαγαν με τις κλίκες τους, άλλα τα χρησιμοποίησαν για τη χρηματοδότηση του μεταξύ τους εμφυλίου πολέμου, κι ελάχιστα δαπανήθηκαν στις ανάγκες του Αγώνα.
Τι να πρωτοθυμηθούμε αλήθεια;
Όταν τον Φλεβάρη του 1825 ο Ιμπραήμ αποβιβαζόταν στη Μεσσηνία, τι έκαναν οι Έλληνες;
Οι Ρουμελιώτες λεηλατούσαν την Πελοπόννησο (χειρότερα κι απ’ τους Τουρκαλβανούς), κι οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί αρνιόταν να πολεμήσουν τον Μπραήμη πριν πέσει το παραδάκι της μισθοδοσίας...
Και, φυσικά, πληρώνονταν για 10.000 άντρες, ενώ είχαν μόνο 1.500 στρατιώτες!
Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Για τις γεωργικές επιδοτήσεις ομιλώ φίλτατοι, που δηλώναμε στην Ε.Ε. βαμβακοχώραφα ίσα με δύο Ουκρανίες...
Και μη νομίζετε πως ο στρατός του Ιμπραήμ ήταν τίποτα φοβερό.
Με το μαστίγιο τους ανάγκαζαν να ριχτούν στις μάχες.
Εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι ήταν κι αυτοί, γι’ αυτό και οι Μοραΐτες τους έλεγαν «στραβοαράπηδες»...
Και να κλείσω με την περίπτωση του Αντρέα Μιαούλη, του μεγάλου μπουρλοτιέρη.
Που στις 1 Αυγούστου 1831, αυτός, ο Αρχηγός του Στόλου, μπουρλώτιασε με τα ίδια του τα χέρια τον ελληνικό στόλο στον Πόρο, για να μην χρησιμοποιηθεί απ’ τις αντίπαλες πολιτικές φατρίες!
Είμαστε άτιμη φάρα τελικά...