Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Την ώρα που γεννιόντουσαν σχολάγανε οι μοίρες....


Στον ηλεκτρικό για Καλλιθέα.
Δυο γυναικείες φωνές. Ψιλοκουβεντούλα.
Εγώ γυρισμένη την πλάτη, δεν βλέπω φάτσες.
Συζητούν για τιμές προϊόντων στα σούπερ-μάρκετ. Τα αγαπημένα τους δημητριακά, υγρό πλυντηρίου, τυρί διαίτης, χαρτί υγείας...
Τεντώνω αυτιά. Χρήσιμες πληροφορίες...
Κάποια στιγμή γυρίζω να τις δω.
Ξαφνιάστηκα. Δυο ωραία κορίτσια, το πολύ 20 χρονών, με τ’ ακουστικά iRhone κρεμασμένα στο λαιμό...
Εικόνα που δεν κόλλαγε στις κουβέντες τους.
Στην ηλικία τους εμείς συζητούσαμε για έρωτα, βιβλία, σινεμά, μαρξισμό...
Όχι για τιμές γκούντα!
Αυτές, επαρχιωτοπούλες φοιτήτριες, τα λεφτά των γονιών μετρημένα, το βάρος της πραγματικότητας μοιάζει ασήκωτο.
Γι’ αυτό και γαντζώνονται στο σουπερμαρκετικό σύμπαν τους...
Το όνειρο γι’ αυτές άρχισε γρήγορα να ξεφτίζει.
Αντί να μετρούν τηλέφωνα επίδοξων εραστών, σε μικρά χαρτάκια χωμένα κρυφά στις τσέπες τους απ’ την τσάρκα της προηγούμενης νύχτας, μετράνε τα ευρουδάκια του μπαμπά...
Άγριες εποχές!
Τους είπα κάτι αστείο που μου ’ρθε στο μυαλό.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μου φαίνεται χοντράδα.
Σκάσαν στα γέλια.
Γέμισε το βαγόνι δροσιά...

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Έτσι, για να θυμόμαστε...

Ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας είπε και έγραψε μια ενδιαφέρουσα ιστορία:
Την 1η Απριλίου 2009 κάλυπτε δημοσιογραφικά τη συνάντηση των G20.
Το απογευματάκι, εκεί που συνέτρωγε με κάποιους ξένους συναδέλφους του, του λένε: «Ξέρεις τι συζητούν τούτη την ώρα εκεί μέσα; Τη χρεοκοπία της Ελλάδας»!
Ο δικός μας ξαφνιάστηκε, αλλά όταν επέστρεψε στη χώρα μας το είπε δημόσια στην τηλεοπτική εκπομπή του.
Οπότε, την άλλη μέρα του τηλεφωνεί ο τότε Υπουργός Οικονομικών και του λέει: «Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που παραπληροφορείς τον κόσμο»...
Και πάμε τώρα κάμποσα χρόνια πίσω, στο 1947, τότε που η Αμερική σχεδίαζε να μας στείλει δωρεάν οικονομική βοήθεια με το Σχέδιο Μάρσαλ.
Ο πρόεδρος Τρούμαν στέλνει στην Ελλάδα τον Πολ Πόρτερ για να συντάξει μια έκθεση για την οικονομία της χώρας μας.
Κι εκείνος, μεταξύ άλλων, έγραψε:
«Θα πρέπει να προσπαθήσουν τα αντιτιθέμενα πολιτικά κόμματα, όσα ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ελληνικής ανεξαρτησίας, να εξομαλύνουν τις διαφορές τους και να εργαστούν για το κοινό συμφέρον της χώρας τους. Αν δεν παύσει η εσωτερική πολιτική ένταση, η οικονομία της Ελλάδος είναι αδύνατον να αναρρώσει»...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Απ’ τον Αντρούτσο στον ... Παπαδήμο!

Τέτοια πάνω-κάτω εποχή, πριν από 50 χρόνια, το Νοέμβρη του 1962, τέθηκε σε ισχύ η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ.
Η Συμφωνία προέβλεπε τη σταδιακή άρση των τελωνειακών τειχών και τη χορήγηση στη χώρα μας ενός ποσού 125 εκατ. δολαρίων τα επόμενα πέντε χρόνια.
Μιλάμε για τεράστιο ποσό!
Από τότε άρχισε το ... «ροκάνισμα»!
Με αφορμή την υπογραφή της Συμφωνίας, ο ανταποκριτής των Τάιμς του Λονδίνου στην Αθήνα, έγραφε σχετικά:
«Οι Έλληνες κεφαλαιούχοι θα πρέπει να αφήσουν τη νοοτροπία του ταχέος και ασφαλούς πλουτισμού. Σήμερον κάνουν τοποθετήσεις εις ακίνητα με ασφαλή πρόσοδον 12%. Αν δεν μεταβάλλουν την τακτικήν των αυτή θα χάσουν την ευκαιρίαν δια παραγωγικάς επιχειρήσεις και θα εκτοπιστούν από ξένους επιχειρηματίες»!
Μάλιστα...
Ας πάμε τώρα και στο 1823, που ψηφίστηκε ο πρώτος και μόνος ελληνικός προϋπολογισμός κατά τη διάρκεια της επανάστασης και μέχρι την έλευση του Καποδίστρια.
Στην Επιτροπή Σύνταξής του συμμετείχαν 6 πολιτικοί κι 6 στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων κι ο Δυσσέας Ανδρούτσος, για τον οποίο η λαϊκή μούσα αποφάνθηκε τελεσίδικα:
«και τα πλατιά τα στήθια σου
τείχος χορταριασμένο»!
Η έκθεση της Επιτροπής ήταν μνημείο ολιγόλογης σοφίας: «τα έσοδα δεν θέλει εξισωθώσιν ποτέ με τα έξοδα»!
Στα έσοδα περιλαμβάνονταν οι προσφορές των επαρχιών σε λάδι, κρασί, σταφίδες, φρούτα και ... χαρούπια!
Στα έξοδα υπολογίζονταν οι δαπάνες για τα τσαρούχια των αγωνιστών, 300 δράμια ψωμί ημερησίως για τον καθένα, καθώς και η αναλογούσα ποσότητα κρασιού και ... ρακής!

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Τι κατάλαβα 35 χρόνια που παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις...


Από μικρό παιδάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί στενά τις πολιτικές εξελίξεις και να διαβάζει φανατικά εφημερίδες.
Πέρασαν πια πολλά χρόνια, ψιλοωριμάσαμε, και μπορούμε να βγάλουμε κάποια ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Τα οποία συνοψίζονται όλα σε μια ιστορία του Ναστραντίν Χότζα, που κάποτε διορίστηκε κατής (δικαστής) κι άρχισε να δικάζει την πρώτη του υπόθεση.
Εμφανίζεται ο πρώτος κατηγορούμενος κι αρχίζει να λέει την ιστορία του.
Κουνάει το κεφάλι ο Χότζας και του λέει «δίκιο έχεις».
Αμέσως μετά παίρνει το λόγο ο αντίδικος, και λέει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
Ξανακουνάει το κεφάλι του ο Χότζας και του λέει «δίκιο έχεις».
Οπότε, πετάγεται απ’ το ακροατήριο κάποιος και διαμαρτύρεται: «Μα πώς είναι δυνατόν να έχουν και οι δύο δίκιο;».
«Κι εσύ δίκιο έχεις», του λέει ο Χότζας!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

«Πλάτων Κρύας Βρύσης»!


Τις προάλλες η Observateur δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα ιστοριούλα.
Το 1979, ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζισκάρ ντ’ Εστέν, πληροφορείται πως η Κομισιόν σκόπευε να παραπέμψει την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ στο μακρινό μέλλον.
Τηλεφωνεί αμέσως στο γραφείο του Προέδρου της Κομισιόν, το σηκώνει ο ιδιαίτερος γραμματέας και εξηγεί στον Πρόεδρο πως η Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και τυχόν πρόωρη ένταξή της θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία της.
Οπότε, ο Ζισκάρ του λέει το «φοβερό»: «ο Πλάτων δεν μπορεί να παίζει Β’ Εθνική»!
Κι έτσι, ο «Πλάτων Κρύας Βρύσης», από τη Β’ Κατηγορία (και βάλε) μπήκε στην ΕΟΚ, δηλαδή ανέβηκε στην Α’ Εθνική, και το 2001 μπήκε και στην ευρωζώνη, δηλαδή στους ομίλους του τζάμπιον λίγκ!
Και πού είναι το πρόβλημα; θα μου πείτε.
Το πρόβλημα είναι ότι συνέχισε να παίζει με παίχτες και με συστήματα Β’ Εθνικής.
Εξ ου και ο υποβιβασμός...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Καλορίζικη η νέα κυβέρνηση, αλλά ας μην γελιόμαστε...

... μάλλον θα κάνει τη «βρώμικη δουλειά»!
Δηλαδή θα πάρει εκείνα τα μέτρα που δεν μπορεί μια μονοκομματική κυβέρνηση.
Ας θ
υμηθούμε, με την ευκαιρία, όλες τις μέχρι τώρα οικουμενικές κυβερνήσεις.
Το Μάιο του
1877 έχουμε την πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κανάρη.

Έχει ήδη ξεσπάσει ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, και ο λαός απαιτεί να ταχθεί η Ελλάδα στο πλευρό των «ομόδοξων αδελφών μας»!
Σκοπός της κυβέρνησης ήταν, υποτίθεται, η πολεμική προετοιμασία της χώρας για να συμμετάσχει στον πόλεμο.
Τελικά, και κάτω απ’ τις πιέσεις της Αγγλίας, κάτσαμε στ’ αυγούλια μας, και η οικουμενική κυβέρνηση τερμάτισε το βίο της τον Γενάρη του 1887. Ακολουθεί η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, το 1926. Δυο χρόνια πριν η Ελλάδα είχε λάβει το λεγόμενο «προσφυγικό δάνειο», για την αποκατάσταση των μικρασιατών προσφύγων.
Μεταξύ των μέτρων λιτότητας που της επέβαλαν οι δανειστές της ήταν και η απόλυση 10.000 δημοσίων υπαλλήλων (τότε την έλεγαν «διαθεσιμότητα κι όχι «εφεδρεία»).
Οι κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν, ο λαός ήταν εξοργισμένος, και επεχείρησε, μάλιστα, να εισβάλει στα Ανάκτορα στις 9 Σεπτεμβρίου!
Σαν πολλές ομοιότητες, δεν νομίζετε;
Το
1944, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, σχηματίζεται κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, με τη συμμετοχή και του ΕΑΜ.

Στην Ελλάδα καταφθάνουν και οι Άγγλοι, ως εγγυητές της ομαλής πορείας της χώρας, ως νέες δυνάμεις κατοχής... ποιος ξέρει; Οι υπουργοί του ΕΑΜ αποχωρούν, και τα Δεκεμβριανά αρχίζουν...
Τον Ιούλιο του 1974, μετά την πτώση της Χούντας, έχουμε νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με επικεφαλής τον Καραμανλή και μέλη της στελέχη της παλιάς ΕΡΕ, Ένωσις Κέντρου και στελεχών του αντιδικτατορικού αγώνα.
Βρέθηκε, όμως, αντιμέτωπη με τον Αττίλα ΙΙ, κι ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε να αποχωρήσουμε απ’ το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Τον Ιούνιο του 1989 έχουμε την κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΝασπισμού της Αριστεράς με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζανετάκη, και βασική αποστολή την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Το Νοέμβριο γίνονται νέες εκλογές, κανένα κόμμα δεν κερδίζει αυτοδυναμία, και συγκροτείται η «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας Τζανετάκη-Ζολώτα παραλίγο να αποτελέσουν την ταφόπλακα του ΚΚΕ. Το καημένο το κόμμα τρεις μήνες συμμετείχε στη διακυβέρνηση της χώρας και πληγώθηκε για πολλές δεκαετίες...

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας... (Οδυσσέας Ελύτης)

«Αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα,
στο τέλος θα δεις να σου απομένουν
μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.
Που σημαίνει:
μ’ άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις!»

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Ο Γιώργος δεν είναι «τρελός», απελπισμένος είναι!

Μέχρι την περασμένη Άνοιξη, τον Γιώργο τον στήριξα, και με το παραπάνω!
Αλλά τώρα ... μάς τέλειωσε.
Η απόφαση για το «δημοψήφισμα» ξεχείλισε το ποτήρι.
Κρίνοντας τα πράγματα περισσότερο ψύχραιμα, ερμηνεύω την αιφνιδιαστική αυτή επιλογή του ως εξής:
Ο Γιώργος, ζώντας από μέσα τα αδιέξοδα, θέλησε να προκαλέσει ένα διπλό σοκ:
Πρώτα, προς το εσωτερικό, όπου άρχισαν να γιγαντώνονται οι αντίρροπες και διαλυτικές τάσεις. Κι ως ένα βαθμό το πέτυχε, καθώς η κοινωνία αρχικά σάστισε, μούδιασε, πάγωσε...
Δεύτερον, θέλησε να προκαλέσει ένα σοκ στους «δανειστές» μας। Η Ελλάδα θα χρειαστεί κι άλλα πακέτα στήριξης. Κι ο Γιώργος θέλησε να παίξει έμμεσα το παιχνίδι του εκβιασμού. Είτε δέχεστε να μας βοηθήσετε χωρίς να απαιτείτε νέα «πακέτα λιτότητας», είτε ... αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων!
Αλλά η απελπισία είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές και ... ο ηγεμών έπεσε θύμα της τακτικής του!
Κι έτσι φτάσαμε σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο.
Κυβέρνηση δεν υπάρχει!
Ο Σαμαράς δεν εγκαταλείπει τις αρλούμπες για «επαναδιαπραγματεύσεις» και «άλλα μείγματα».
Και τα κόμματα της Αριστεράς συμπεριφέρονται σαν φοιτητικές παρατάξεις του ’80: να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας, χωρίς να έχουμε καμία σοβαρή πρόταση...
Ίσως ο Λουκάς Παπαδήμος να είναι μια κάποια λύση...

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Τι θα έλεγαν για τα χάλια μας οι αρχαίοι Φιλόσοφοι;

Ο Πλάτωνας στους «Νόμους» του απαγορεύει να ζητήσει κάποιος νερό απ’ το πηγάδι του γείτονα, αν προηγουμένως δεν αποτύχει να βρει νερό στο δικό του χωράφι.
Ας ψηφίσουμε κι εμείς ένα νόμο που να απαγορεύει στους ανθρώπους να δανείζονται, αν προηγουμένως δεν έχουν εξαντλήσει τη δική τους περιουσία και τις δικές τους δυνάμεις.
Ο Κάτων, όταν κάποτε συνάντησε έναν σκατόψυχο ηλικιωμένο, τον ρώτησε: «Γιατί άνθρωπέ μου στα πολλά κακά των γηρατειών προσθέτεις και τη ντροπή της μοχθηρίας;».
Αν ζούσε τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας ο Κάτων, θα μας ρωτούσε: «γιατί στα πολλά κακά της φτώχειας σας, προσθέτετε τις ταλαιπωρίες και την εξάρτηση του δανεισμού;».
Και, για να το πούμε λαϊκότερα: «Δεν μπορείτε να κουβαλήσετε την κατσίκα, γιατί φορτώνετε στους ώμους σας και το βόδι;».
Ας αναφέρουμε και μερικά ακόμη παραδείγματα απ’ τους αρχαίους μας σοφούς:
α) Ο Θηβαίος Κράτης, αν και δεν είχε κανέναν δανειστή να τον πιέζει, μη μπορώντας ν’ αντέξει τις καθημερινές σκοτούρες και μέριμνες, εγκατέλειψε την περιουσία του, αξίας οκτώ ταλάντων, φόρεσε ένα παλιόρουχο, πήρε κι ένα δερμάτινο σακούλι, και βρήκε καταφύγιο στη φτώχεια και στη φιλοσοφία...
β) Ο Αναξαγόρας άφησε χωρίς κανέναν δισταγμό την καλλιεργήσιμη γη του να γίνει βοσκοτόπι.
γ) Ο λυρικός ποιητής Φιλόξενος, που είχε πολύ πλούτο σε μια σικελική αποικία, βλέποντας να βασιλεύει γύρω του η τρυφή, η ηδυπάθεια και η αμουσία, είπε: «μα τους Θεούς, απ’ το να χαθώ εγώ εξαιτίας αυτών των αγαθών, καλύτερα να χάσω εγώ αυτά!»...
Και κλείνουμε με τον Πλούταρχο, που μας δίνει την εξής συμβουλή: «Παράτησε τα περιττά που σε υποδουλώνουν, κι αρκέσου στα λίγα και ουσιώδη που σ’ αφήνουν ελεύθερο»!

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Το θέατρο του παραλόγου...

Επιστρέφοντας στην Αθήνα ξαναβρέθηκα στο θέατρο του παραλόγου!
Δε λέω... καλό το εργάκι, με ενδιαφέρουσα πλοκή, κι όπως δείχνουν τα πράγματα θα έχει πολύ σασπένς!
Ευχαρίστως θα το παρακολουθούσα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Αλλά το εισιτήριο είναι πανάκριβο, γμτ μου...

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Κάντο όπως οι «χαζοκούμπαροι»;

Τα «παιχνιδάκια» που παίζουν οι Κύπριοι στην Ανατολική Μεσόγειο δεν μου αρέσουν καθόλου!
Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ:
Η Ελλάδα και η Κύπρος, καλώς ή κακώς, είναι «καταδικασμένες» να ζήσουν με γείτονα την Τουρκία.
Συνεπώς, αν θέλουν σε βάθος χρόνου να ζήσουν ειρηνικά και να ευημερήσουν, πρέπει να εδραιώσουν μαζί της σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της ισοτιμίας. Ένα, λοιπόν, το κρατούμενο.
Οι Κύπριοι νομίζουν πως θα στριμώξουν τους Τούρκους, βάζοντας στο «παιχνίδι» το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, τους Ρώσους, τους Άγγλους κλπ.
Μιλάμε για «χοντρό» παιχνίδι, με «μεγάλους παίχτες»! Κι η εμπειρία λέει πως αν το βατράχι βουτήξει στο λάκκο που τσακώνονται τα βουβάλια, το πιθανότερο είναι να βρεθεί τσαλαπατημένο...
Τα κράτη αυτά, που με υπερηφάνεια οι Κύπριοι μπάζουν στο σπίτι τους, λειτουργούν ως «νταβατζήδες»!
Απ’ τη μια μεριά προσφέρουν «προστασία» (με το αζημίωτο, πάντα), κι απ΄την άλλη υποδαυλίζουν συνεχώς την τουρκική επιθετικότητα! Για τον απλούστατο λόγο πως όσο πιο επιθετική και επικίνδυνη γίνεται η Τουρκία, τόσο περισσότερο ανάγκη θα τους έχεις, με τις ανάλογες συνέπειες...
Τα συμφέροντα αυτών των κρατών είναι ευμετάβλητα!
Χθες υποστήριζαν την Τουρκία, σήμερα εσένα, αύριο κανέναν και μεθαύριο πάλι την Τουρκία!
Καθώς, λοιπόν, εσύ κυρά-Κύπρο, τσαμπουκαλεύσαι άγρια με ξένες πλάτες, όταν θα χάσεις τις πλάτες (γιατί κάποτε σίγουρα θα γίνει κι αυτό), κι οι Τούρκοι σε βρουν μπόσικη, θα σε ξεσκίσουν!
Μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό...
Κάποια λεβεντόπαιδα εδώ στην Ελλάδα ζήλεψαν την «κυπριακή μαγκιά» και σκέφτονται να κάνουν τα ίδια στο Αιγαίο!
Μιλάω κυρίως για κάτι ψευτοπαλικαράδες που βρίσκονται στο πλευρό του Σαμαρά απ’ την εποχή της «Πολιτικής Άνοιξης».
Μαθαίνω πως στήνουν το εξής σενάριο:
«Κερδίζουμε τις εκλογές με σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, τη μείωση των φόρων και την αύξηση των χαμηλών συντάξεων. Η τρόικα δεν πρόκειται να κάνει καμία υποχώρηση, οπότε οι υποσχέσεις θα εγκαταλειφθούν με το επιχείρημα πως... έτσι όπως τα ’κανε το ΠΑΣΟΚ δεν έχουμε περιθώρια βελτιώσεων. Το επιχείρημα δεν περνάει, κι ο κόσμος είναι έτοιμος να μας φάει! Οπότε, εμείς κηρύσσουμε μονομερώς την ΑΟΖ στο Αιγαίο, και το παίζουμε ήρωες και πατριώτες. Η Τουρκία αντιδρά και στήνεται στο Αιγαίο σκηνικό πολέμου! Την ώρα που πάνω απ’ τα νησιά θα γίνονται πραγματικές αερομαχίες, ποιος θ’ ασχολείται με τις προεκλογικές υποσχέσεις της κυβέρνησης;»...

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Πατησίων και Γλάσδωνος γωνία...

Κάθε μέρα περνάω απ’ το σημείο τούτο.
Όχι μόνο γω. Χιλιάδες Αθηναίοι.
Καθόμαστε στα τραπεζάκια, κάτω απ’ τις τέντες του πεζόδρομου, παραγγέλνουμε τα καφεδάκια μας και διαβάζουμε τις αθλητικές μας εφημερίδες...
Κανείς δεν δίνει σημασία στην επιγραφή:
«Εδώ ήταν στην Κατοχή 1941-1944 το Αρχηγείο της Ναζιστικής ΕΣΠΟ. Ανατινάχθηκε στις 20-9-1942 απ’ την αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ ― Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζόμενων Νέων».
Και λίγο πιο πέρα, η προτομή του Κώστα Περρίκου, απόστρατου αξιωματικού της Αεροπορίας, αρχηγού του ένοπλου σκέλους της Οργάνωσης.
Αυτός, με λίγους συντρόφους του, μπουρλιώτιασε το κτίριο την ώρα που συνεδρίαζε η φιλοναζιστική ελληνική οργάνωση ΕΣΠΟ, Κυριακή μεσημέρι στις 12.
Απολογισμός: νεκροί 8 Γερμανοί αξιωματικοί και 49 στρατιώτες, καθώς και 23 Έλληνες συνεργάτες τους, μαζί με τον αρχηγό τους Σπύρο Στεροδήμο.
Η ΠΕΑΝ, δυστυχώς, εξαρθρώθηκε σε δυο μήνες.
Τα ηγετικά της στελέχη εκτελέστηκαν.
Μαζί τους και ο Περρίκος.
Την ώρα της εκτέλεσης, στράφηκε προς τους Γερμανούς αξιωματικούς και είπε:
«Είμαι Έλλην αξιωματικός και έκανα το καθήκον μου!»
Εκείνοι, τον χαιρέτησαν στρατιωτικά και διέταξαν «πυρ!»...

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Οι απολυμένοι της «Αριστεράς»!

Οι ευθύνες των δυο κομμάτων εξουσίας είναι τεράστιες.
Αλλά μεγάλες είναι και οι ευθύνες των κομμάτων της «Αριστεράς».
Που, σημειωτέον, αποδεικνύονται απ’ τους πιο σκληρούς και ανάλγητους εργοδότες!
Ήδη στον σταθμό «902 Αριστερά» του ΚΚΕ έχουν απολυθεί πάνω από 20 εργαζόμενοι! Κι όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι, βίωσαν κλίμα τρομοκρατίας, προσπάθεια φίμωσης των εκπροσώπων τους και εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους...
Όσο για το σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, «Στο Κόκκινο», οι εργαζόμενοι πληρώνονται «στη χάση και στη φέξη», κι όπου να ’ναι έρχονται και απολύσεις...
Τα δυο κόμματα επικαλούνται οικονομική στενότητα λόγω μείωσης της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα!
Με άλλα λόγια, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να καταλύσουν τους υφιστάμενους κρατικούς θεσμούς, με κρατικά λεφτά!
Πάει και τέλειωσε! Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται...

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Με καθυστέρηση 30 ετών λέγονται οι «μεγάλες αλήθειες»!

Στην ομιλία του στη Σαλονίκη, ο πρωθυπουργός είπε μια φρασούλα που οι δημοσιογράφοι δεν της έδωσαν ιδιαίτερη σημασία.
Είπε: «αν εφαρμοστεί η συμφωνία της 21ης Ιουλίου, για πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια θα είναι διαχειρίσιμο το δημόσιο χρέος μας»!
Με άλλα λόγια μας είπε πως:
α) τόσα χρόνια τα κόμματα εξουσίας γνώριζαν πως υπήρχε ένα ανεξέλεγκτο χρέος κι αυτά συνέχιζαν να το αυγαταίνουν, κι από πάνω μας κορόιδευαν για «ισχυρές Ελλάδες» και «θωρακισμένες οικονομίες», και β) από κοντά και τα δύο κόμματα της «ψυχασθενικής αριστεράς» που σιγοντάριζαν κάθε ανεδαφικό διεκδικητισμό κι έκαναν κι αυτά ιδεολογία τους το εθνικό σύνθημα «δώσε και μένα μπάρμπα»!

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

«Δώσε και σε μένα μπάρμπα»! (Φέτος δεν πάμε ΔΕΘ)

Δεν υπερβάλλω καθόλου: το μισό και βάλε δημόσιο χρέος μας έχει εξαγγελθεί στις Δ.Ε.Θ.!
Οι «καλοί» μας πρωθυπουργοί ένιωθαν την υποχρέωση, κάθε φορά που ανέβαιναν το Σεπτέμβρη στη Σαλονίκη, να εξαγγείλουν κι από ένα «φιλολαϊκό πακέτο μέτρων»!
Αυξήσεις σε συντάξεις και μισθούς, φοροαπαλλαγές, φαραωνικά έργα...
Και τα βράδια, με τις μοντέλες αγκαλιά, τα κυβερνητικά στελέχια, γλεντοκοπούσαν ελληναράδικα!
Κάπως έτσι φτάσαμε να μην παράγουμε τίποτ’ άλλο εκτός από χρέη.
Και χωρίς να το καταλάβουμε, έγινε όλ’ η χώρα ένα σοβιετικό εργοστάσιο, αντιπαραγωγικό και κρατικοδίαιτο.
Γύρω-γύρω όλοι, και στη μέση το κρατικό πουγκί!
Όλοι με το χέρι απλωμένο ήμασταν, και «δώσε κι εμένα μπάρμπα»!
Κάθε αξιοπρεπής γονιός έπρεπε να μεριμνήσει για δυο πράγματα: α) να σπουδάσει κάπου τα παιδιά του, και β) να έχει κάποιον βουλευτή κολλητό για να τα διορίσει στο Δημόσιο...
Πριν 25 χρόνια, στο πρώτο έτος της Νομικής, γνώρισα μερικά απ’ τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου.
Και σήμερα τους βλέπω σκυμμένους, κρυμμένους απ’ τη ζωή, δεν ερωτοτροπούν, δεν φλερτάρουν, δεν επιτίθενται, δεν διεκδικούν...
Μόνο μετρούν τα ένσημα, και γκρινιάζουν! Γκρινιάζουν συνεχώς και για τα πάντα.
Έχουν ηττηθεί χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά...
Κοιτάζω και τους πιτσιρικάδες, τη φρεσκαδούρα της ζωής.
Αναδεύουν νωχελικά το φρέντο και κενώνουν το νου από λογισμούς!
Κόμη στιλβωμένη με τζελ, γυαλιά για το ηλιόφως, στο τραπεζάκι αγρυπνούν τα κινητά, τα κλειδιά, τα τσιγάρα, τα δελτία στοιχημάτων και οι αθλητικές.
Νωχελικοί και ήρεμοι. Άγνοια κινδύνου ή μια άλλη βιοσοφία;
Πάντως δεν κρύβεται η αμεριμνησία, η οκνηρία, η χαμηλή φιλοδοξία, η αστήρικτη αυτοπεποίθηση, η εξωστρέφεια στην παρέα και η εσωστρέφεια σε όλα τ’ άλλα...
Είμαστε τέκνα του «έχει ο Θεός», του «και αύριο μέρα είναι», γουστάρουμε τις αψιμαχίες χωρίς ρίσκα, και όταν περνάμε από καμιά εκκλησία κάνουμε το σταυρό μας να ’χει ο Θεός καλά τους γέρους μας, για να τους μασάμε τις συνταξούλες τους...

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

«Ισχυρή Ελλάδα» και «θωρακισμένη οικονομία»...

Οι χώρες διακρίνονται σε πέντε κατηγορίες:
Α) Σ’ αυτές που είναι φτωχές και το ξέρουν. Στα κράτη, π.χ., της υποσαχάριας Αφρικής οι άνθρωποι έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα, καλύπτουν μόνο τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, αλλά παλεύουν με τις περιορισμένες υποδομές τους ν’ αυξήσουν τις εξαγωγές και να ξεφύγουν απ’ την απελπιστική φτώχεια.
Β) Σ’ αυτές που πλουτίζουν με γοργούς ρυθμούς, αλλά νομίζουν πως είναι ακόμη φτωχές. Τέτοια είναι και η Τουρκία. Παρά την γρήγορη ανάπτυξή τους, οι κοινωνίες των χωρών αυτών παραμένουν συντηρητικές, οι συνθήκες εργασίας είναι πολύ σκληρές και τα νομίσματά τους υποτιμημένα.
Γ) Σ’ αυτές που είναι πλούσιες και το ξέρουν. Όπως ο Καναδάς και η Γερμανία. Η ανάπτυξή τους παραμένει υψηλή, αλλά ταυτόχρονα αυξάνονται η κατανάλωση και οι εισαγωγές.
Δ) Σ΄αυτές που γίνονται όλο και φτωχότερες, αλλά νομίζουν πως παραμένουν πλούσιες. Τέτοιες είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Το κατά κεφαλήν εισόδημα μειώνεται, αλλά δυσκολεύονται να μειώσουν τις δαπάνες τους.
Ε) Σ’ αυτές που έχουν εδώ και χρόνια καταρρεύει, αλλά αργούν πολύ να το αποδεχτούν.
Τέτοια είναι και η Ελλάδα. Που απ’ το 2007 έχει ουσιαστικά πτωχεύσει, και οι πολιτικοί της παραμύθιαζαν το λαό περί ... «ισχυρής Ελλάδας», «θωρακισμένης οικονομίας» και «λεφτά υπάρχουν»!

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Σε αναμονή των πολιτικών εξελίξεων!

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αποφορτιστούμε ιδεολογικά!
Να μηδενίσουμε το κοντέρ και να επαναξιολογήσουμε τα πάντα από μηδενική βάση.
Χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές παρωπίδες.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας σύντομα θα επανοικοδομηθεί εκ θεμελίων.
Μέχρι τότε, η προσωρινή πολιτική στέγη του Ασκάρ θα είναι η ... «Δράση»!

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Αβραάμ Μπεναρόγια: ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής που πέθανε σιωνιστής!

Ο Αβραάμ, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε το 1887 στο Βιδίνι της Βουλγαρίας και διαμορφώθηκε ιδεολογικά μέσα από τις τάξεις του βουλγάρικου σοσιαλιστικού κινήματος.
Το κανονικό του επάγγελμα ήταν δάσκαλος αλλά δούλεψε και σαν καπνεργάτης και τυπογράφος.
Το 1908 τον βρίσκει στην πολυεθνική Σαλονίκη, πρωταγωνιστή ενός πρωτοφανούς απεργιακού κινήματος που συντάραξε όλη τη Μακεδονία.
Είναι η χρονιά που ο Μπεναρόγια ιδρύει μια Λέσχη για τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στους Ισραηλίτες εργάτες της πόλης, που τότε αποτελούσαν την πλειοψηφία του μακεδονικού προλεταριάτου!
Η Λέσχη αυτή μετατρέπεται τον επόμενο χρόνο σε "Εργατικό Σύνδεσμο Θεσσαλονίκης" που ενώνεται με το σλαβόφωνο "Σοσιαλιστικό Κέντρο" και δημιουργούν την "Φεντερασιόν" (Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης) στην οποία προσχωρούν Έλληνες και μουσουλμάνοι εργάτες.
Ο Μπεναρόγια διώκεται απ' τους Νεότουρκους, κατεβαίνει στην Αθήνα το 1911 και έρχεται σε επαφή με τις σοσιαλιστικές κινήσεις του Γιαννιού και του Δρακούλη.
Το 1917 πρωτοστατεί στην ίδρυση της ΓΣΕΕ και το 1918 στην ίδρυση του ΣΕΚΕ, που μετεξελίχθηκε σε ΚΚΕ, απ΄το οποίο διαγράφηκε το 1924.
Την περίοδο 1940-1945 βρίσκεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, ενώ το 1946 συνεργάζεται, στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ένωσης, με τον Καζαντζάκη, Τερζάκη, Πουλιόπουλο κ.ά.
Σταδιακά αρχίζει να ασχολείται εντονότερα με το όραμα της δημιουργίας εβραϊκού κράτους!
Γίνεται θαυμαστής των σιωνιστών ηγετών Μπεν Γκουριόν και Μπεν Τσβι...
Με τη βοήθεια του δεύτερου απέκτησε περίπτερο στη Χολόν, ένα προάστιο του Τελ Αβίβ, όπου και πέθανε το 1979.
Η περίπτωση του μου θυμίζει κάποιους Έλληνες γραφικούς "αριστερούληδες" και "πρώην αναρχικούς" που από αντιφασίστες-αντιστασιακοί μετατράπηκαν σε παρανοϊκοί εθνικιστές φανφαρόνοι...

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Μονή Φιλοσόφου - Δημητσάνα (Ο μύθος του "Κρυφού Σχολειού")

Περιδιαβαίνοντας τα ιστορικά μοναστήρια του Μωριά, έρχομαι αντιμέτωπος με όλους τους εθνικούς και θρησκευτικούς μύθους των τελευταίων 200 ετών.
Με κλασικότερο αυτόν του "κρυφού σχολειού"!
Κάθε υπόγεια αποθήκη ή πλυσταριό βαφτίζεται και πλασάρεται ως "κρυφό σχολειό της τουρκοκρατίας".
Κι ας έχει αποδείξει η σύγχρονη ιστορική έρευνα πως "κρυφό σχολειό" δεν υπήρξε ποτέ! Για τον απλούστατο λόγο πως ποτέ οι οθωμανικές αρχές δεν απαγόρευσαν την εκπαίδευση των υπόδουλων υπηκόων τους...
Ο μύθος αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί ακίνδυνος. Ίσως και χαριτωμένος.
Γίνεται όμως επικίνδυνος απ΄ τη στιγμή που τον επικαλείται η Εκκλησία προκειμένου να διεκδικήσει πρωτεύοντα ρόλο και λόγο στην εκπαίδευση των παιδιών μας!
Η "λογική" της Εκκλησίας είναι πρωτοφανής: "η ελληνική γλώσσα σώθηκε χάρι στα κρυφά σχολειά που λειτούργησαν επί τουρκοκρατίας σε εκκλησιές και μοναστήρια, οπότε η Εκκλησία πρέπει να συναποφασίζει με την πολιτεία για τα εκπαιδευτικά θέματα"!
Ανάλογης "σοβαρότητας" είναι και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο "δεν πρέπει να αφαιρεθούν τα προνόμια της Εκκλησίας γιατί αυτή πρωτοστάτησε στον αγώνα του '21"!
Στην επανάσταση του 1821 συμμετείχαν όλες σχεδόν οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις των Ελλήνων.
Όμως, μόνο η Εκκλησία έχει το θράσος να επικαλείται την τότε προσφορά της (πραγματική ή ανύπαρκτη) για να διαιωνίζει τα προκλητικά της προνόμια.
Φαντάζεστε τους αγρότες να λένε "εμείς σηκώσαμε το κύριο βάρος της επανάστασης, άρα δικαιούμαστε να επιδοτούμαστε κάθε χρόνο με τον μισό προϋπολογισμό του κράτους";
Ή τους εφοπλιστές να απαιτούν να μην γίνεται κανένας έλεγχος στα πλοία τους, να μην φορολογούνται και να τους επιτραπεί το λαθρεμπόριο "επειδή στον αγώνα έκαναν μεγάλες θυσίες";


Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Δώδεκα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τη δικτατορία του Μεταξά (Β’)

6) Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν προσωποπαγές. Ο Μεταξάς δεν είχε την ακτινοβολία του Βενιζέλου κι αισθανόταν κόμπλεξ με την εξωτερική του εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο επαρχιώτη ειρηνοδίκη παρά εθνικό ηγέτη. Γι' αυτό και επιζητούσε τον λαϊκό θαυμασμό και λατρεία.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του τον προέβαλλε ως "πατέρα του έθνους", "θεόπνευστο ηγέτη", "πρώτο εργάτη", "πρώτο αγρότη" κ.λπ.
7) Ιδεολογικά η μεταξική δικτατορία συγγένευε με τα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και Ιταλίας. Απέβλεπε στη δημιουργία του λεγόμενου "τρίτου ελληνικού πολιτισμού" που θα συνδύαζε τα πλεονεκτήματα της αρχαίας Ελλάδας (τέχνη, επιστήμες κ.λπ) και του Βυζαντίου (χριστιανική θρησκεία).
8) Μεγάλη προτεραιότητα δόθηκε στον προσεταιρισμό της νεολαίας. Η ίδρυση της Ε.Ο.Ν. (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) απέβλεπε στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την μακροημέρευση του καθεστώτος. Η ΕΟΝ το 1940 ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο μέλη. Οι περισσότεροι ήταν μαθητές και φοιτητές που η συμμετοχή τους στην Οργάνωση ήταν σχεδόν υποχρεωτική.
Πάντως, το μιλιταριστικό και εθνικιστικό πνεύμα της ΕΟΝ έστρωσε το έδαφος για το γιγάντωμα της ΕΑΜικής ΕΠΟΝ επί Κατοχής. Η ΕΠΟΝ, εκτός απ' την ομοιότητα στο όνομα, κληρονόμησε και πολλά κουσούρια απ' την ΕΟΝ. Ένα απ' αυτά ήταν και η υποχρέωση των μελών της να ενημερώνουν την Οργάνωση για τα πρόσωπα με τα οποία συνδέονταν ερωτικά...
9) Στα θετικά του καθεστώτος ήταν η επιτυχημένη προσπάθεια να ανυψώσει το εθνικό φρόνημα του λαού ενόψει του επερχόμενου πολέμου. Στα πλαίσια αυτά κυνηγήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, οι αμανέδες, η χασισοποτία, η ουζοποτία και ο κουτσαβακισμός. Ο λαός έπρεπε να διασκεδάζει μόνο με δημοτικά και εθνικά τραγούδια και μουσικές...
10) Ο Μεταξάς κατέβαλε προσπάθειες να μειώσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Επί των ημερών του η οχτάωρη εργασία εφαρμόστηκε παντού και άρχισε να λειτουργεί το ΙΚΑ που είχε μεν θεσπιστεί απ' τις βενιζελικές κυβερνήσεις αλλά ήταν ακόμα "στα χαρτιά"...
11) Στην οικονομία προωθήθηκε η "αγροτοποίηση" της οικονομίας (ο Μεταξάς θεωρούσε την καλλιέργεια της γης "ιστορική φυλετική ανάγκη"). Αγροτικά χρέη χαρίστηκαν, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στηρίχθηκαν, η μικρή αγροτική οικονομία ενισχύθηκε και προωθήθηκε η εντατικοποίηση της καλλιέργειας.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Δώδεκα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τη δικτατορία του Μεταξά (Α)

1) Πώς φτάσαμε στην 4η Αυγούστου 1936; Το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 αποτυγχάνει και το Νοέμβριο επιστρέφει στην Ελλάδα ο βασιλιάς Γεώργιος Β'. Οι βενιζελικοί αποδέχονται την παλινόρθωση του μονάρχη με αντάλλαγμα την αμνήστευση των κινηματιών.
Το Κόμμα των Φιλελευθέρων στηρίζει την κυβέρνηση Δεμερτζή, με υπουργό στρατιωτικών των Ιωάννη Μεταξά. Όταν πεθαίνει ο Δεμερτζής, η Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία αποφασίζει στις 26 Απριλίου 1936 την ανάθεση της εξουσίας στον Μεταξά και τη διακοπή των εργασιών της μέχρι της 30 Σεπτεμβρίου.
Στις 4 Αυγούστου 1936 ο Μεταξάς, με τη συνεργασία του Βασιλιά και πρόσχημα τον "κομμουνιστικό κίνδυνο", διαλύει οριστικά τη Βουλή και αναστέλλει τα άρθρα του Συντάγματος που αναφέρονταν στα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Η δικτατορία αρχίζει...
2) Η δικτατορία Μεταξά δεν ήταν στρατιωτική. Ο στρατός στήριζε το καθεστώς αλλά δεν κυβερνούσε όπως την επταετία 1967-1974. Ο Μεταξάς ήταν συνειδητά αντικοινοβουλευτικός, αντιδημοκρατικός και αντιφιλελεύθερος.
3) Το καθεστώς είχε δύο βασικούς πόλους εξουσίας: α) τον Βασιλιά Γεώργιο, που έλεγχε τον στρατό, την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Ήταν πιστός φίλος της Αγγλίας. β) τον Μεταξά που έλεγχε την προπαγάνδα, τους μηχανισμούς καταστολής και την εσωτερική πολιτική.
4) Η χώρα από το 1932 ήταν επίσημα χρεοκοπημένη και εξαρτημένη απ' την Αγγλία. Βρετανοί ομολογιούχοι κατείχαν το 70% του εξωτερικού μας χρέους. Οι Άγγλοι έλεγχαν το δίκτυο τηλεπικοινωνιών της χώρας με το εξωτερικό, τον ηλεκτροφωτισμό και της ηλεκτρικές συγκοινωνίες της Αθήνας καθώς και το εργοστάσιο συναρμολόγησης πολεμικών αεροπλάνων στο Φάληρο.
Μέχρι το φθινόπωρο του 1940 η Αγγλία, στα πλαίσια της πολιτικής του "κατευνασμού", υποχρέωσε την Ελλάδα να μην προκαλεί την Ιταλία. Γι' αυτό και ο Μεταξάς απέκρυψε την εθνικότητα του υποβρυχίου που βύθισε την "Έλλη".
5) Το καθεστώς Μεταξά στοχοποίησε εξ αρχής τους κομμουνιστές. Στις 20 Αυγούστου 1936 συνέλαβε τον Γ.Γ. του ΚΚΕ, Ζαχαριάδη, και σε μικρό χρονικό διάστημα εκτόπισε 1000 περίπου στελέχη του κόμματος κι άλλους 350 έκλεισε σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο υφυπουργός Ασφαλείας Κωνσταντίνος Μανιαδάκης κατόρθωσε στις αρχές του 1939 να δημιουργήσει "δικό του" ΚΚΕ που εξέδιδε και τον "δικό του" Ριζοσπάστη! Την περίοδο αυτή ο παράνομος μηχανισμός του ΚΚΕ σχεδόν διαλύθηκε.
Ο Μανιαδάκης υπήρξε αργότερα βουλευτής Κορινθίας της Καραμανλικής ΕΡΕ...

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Λίγα λόγια για τον Καραμανλή...

Η πολιτική καριέρα του Καραμανλή διακρίνεται σε τρεις περιόδους:
1) Στην πρώτη κυβερνητική του θητεία 1955-1963.
Ήταν η εποχή της "κολοβής δημοκρατίας"! Πολύς κόσμος υπέφερε απ' τις πολιτικές διακρίσεις και τα "πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων".
Η μισή Ελλάδα είχε το κεφάλι σκυμμένο κι η άλλη μισή υψωμένο με προκλητικό θράσος, συχνά με ιδιοτελή χυδαιότητα, με βαναυσότητα και πρόκληση.
Την ίδια, όμως, περίοδο η χώρα μας κατέβαλε μια πρωτοφανή προσπάθεια για οικονομική και κοινωνική ανοικοδόμηση.
Η προσπάθεια αυτή πήρε το χαρακτήρα "παλλαϊκού κινήματος" που, ως ένα βαθμό, ένωσε τους νικητές και τους ηττημένους του εμφυλίου.
Και στην προσπάθεια αυτή ο Καραμανλής έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.
2) Στην δεύτερη κυβερνητική του θητεία 1974-1980.
Τότε μπήκαν οι βάσεις της σημερινής μας χρεοκοπίας. Μια κλίκα βιομηχάνων παίρνουν απ' τις κρατικές τράπεζες θαλασσοδάνεια, στήνουν μη βιώσιμες επιχειρήσεις που σε λίγο τις πασάρουν στο κράτος. Είναι οι γνωστές μας "προβληματικές"!
Ταυτόχρονα κρατικοποιούνται τα πάντα (Εμπορική Τράπεζα, διυλιστήρια, αστικές συγκοινωνίες, Ολυμπιακή Αεροπορία κλπ). Όλ' αυτά που τόσα χρόνια "ρούφηξαν" το καταπέτασμα...
Μας έβγαλε προσωρινά κι απ' το ΝΑΤΟ, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι για να ανατρέψουν την ελληνική αεροπορική υπεροχή στο Αιγαίο.
Αυτή, όμως, είναι η μια όψη του νομίσματος. Γιατί την ίδια περίοδο ο Καραμανλής έπαιξε με μεγάλη επιτυχία το "ευρωπαϊκό χαρτί".
Μας έβαλε στην ΕΟΚ, πέτυχε την ομαλή μετάβαση απ' τη δικτατορία στη δημοκρατία, νομιμοποίησε το ΚΚΕ και, το σπουδαιότερο, έδιωξε οριστικά τους Βασιλιάδες.
Κακά τα ψέματα. Η Δημοκρατική Παράταξη είχαμε διώξει πολλές φορές στο παρελθόν το Βασιλιά. Αλλά πάντα αυτός επέστρεφε πιο δυνατός.
Το οριστικό παλούκι στην καρδιά των βρυκολάκων το έχωσε η ίδια η Δεξιά! Πρώτα η Χούντα, τον Δεκέμβρη του 1967, που έδιωξε τη βασιλική οικογένεια, και στη συνέχεια ο Καραμανλής με το Δημοψήφισμα τον Δεκέμβρη του 1974...
3) Στις δύο θητείες του στην Προεδρία της Δημοκρατίας: 1980-1985 και 1990-1995.
Η δεύτερη δεν αντέχει καμία κριτική. Ήταν ογδόντα φεύγα, είχε κουφαθεί εντελώς και ξεμωραθεί... ήταν για λύπηση.
Αλλά και στην πρώτη, η συμπεριφορά του δεν ήταν αντάξια του θεσμού. Απαιτούσε, ουσιαστικά, απ' τον Αντρέα συγκυβέρνηση. Ήθελε να έχει λόγο στις προαγωγές των στρατιωτικών και σε όσα νομοσχέδια θεωρούσε ο ίδιος "σημαντικά". Επιπλέον απαιτούσε να μην ασκείται καμία κριτική στους όρους εισόδου μας στην ΕΟΚ.
Ο Καραμανλής ως Πρόεδρος Δημοκρατίας ήθελε να συμπεριφέρεται ως "εκλεγμένος Βασιλιάς"...

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Μεγάλοι μπατακτσήδες οι «Ελληναράδες»...


«Ελληναράδες» υπήρχαν σε όλες τις περιόδους της ιστορίας μας!
Στα τέλη του 19ου αιώνα τους έλεγαν «ελληνοκόπους». Κι όπως έγραφε τότε η εφημερίδα «Παλιγγενεσία» ... «το επάγγελμα του πατριώτου είναι το φθηνώτερον όλων, ενίοτε και το καρποφορώτερον»!
Και τότε η χώρα ήταν έτοιμη να χρεωκοπήσει. Και κάποιοι «ελληναράδες» της εποχής ζητούσαν να κάνουμε παύση πληρωμών!
Ακριβώς όπως κάνει σήμερα η Κανέλλη. Που ζητάει να χρεωκοπήσουμε και να φεσώσουμε τις ξένες τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία του κοσμάκη σε Ευρώπη και Αμερική! Και μαζί μ’ αυτούς ας πεθάνουμε κι εμείς! Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!
Όμως, εκτός από Ελληναράδες και Ελληνοκόπους, η χώρα μας κατοικείται κι από Έλληνες. Οι οποίοι, όπως και τώρα έτσι και τότε, δεν θέλουμε ν’ ακούμε καν για χρεοκοπία!
Ας δούμε τι έλεγε στη Βουλή ο βουλευτής Ευταξίας τον Γενάρη του 1893:
«Εις την χρεωκοπίαν, κύριοι, περίεπεσον μέχρι τούδε έθνη άνευ εθνικών παραδόσεων, άνευ εθνικής αποστολής, άνευ μέλλοντος. Θέλετε να εξομοιωθεί προς αυτάς η Ελλάς, η έχουσα τόσον ευκλεείς εθνικά παραδόσεις;
Ελληνοκοπία του χειρίστου είδους είναι όταν έρχεται τις και θέλη να εξεγείρη και υποθάλψη τα ταπεινότατα και αγενέστατα των ενστίκτων του λαού, όταν λέγει προς αυτόν: εδανείσθης τα χρήματα των άλλων; Καταχράσθητι αυτά, γενού επιλήσμων των υποχρεώσεών σου προς τους δανειστάς, γενού επιλήσμων του καθήκοντος της τιμής...».

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Πολιτικοί στο εδώλιο...

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών θα είναι αν μείνουν ατιμώρητοι όλοι αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ, απ΄το 1974 ως σήμερα.
Από κείνους που κρατικοποιούσαν ό,τι περπατούσε, κολυμπούσε και πετούσε, μέχρι τούτους τους ανερμάτιστους που κυριολεκτικά άλλα λεν σήμερα κι άλλα αύριο.
Για να χαλαρώσουμε λίγο, μέρα που ’ναι, αν και δεν το βλέπω, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιους λαδιάρηδες πολιτικούς που έκατσαν στο εδώλιο, ή τη σκαπούλαραν φτηνά, κατά την προπολεμική περίοδο.
Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη περίπτωση Υπουργού που ήρθε στη Βουλή για σκάνδαλο ήταν του επί των Οικονομικών Νίκου Πονηρόπουλου (τυχαίο;) το 1847.
Κατηγορήθηκε για κατάχρηση δημόσιας περιουσίας και πλαστογραφία ως προς την τιμή των σιτηρών.
Τελικά, οι συνάδελφοί του τον «απάλλαξαν» με ψήφους 60-49!
Δεύτερος ήταν ο Υπουργός Στρατιωτικών Μιχαήλ Σπυρομίλιος, το 1851-1853. Μεταξύ άλλων, κατηγορήθηκε γιατί χρησιμοποίησε οικοδομικά υλικά απ’ την κατεδάφιση του δημόσιου κεραμείου για να χτίσει το σπίτι του!
Κι αυτόν τον «απάλλαξαν» οι συνάδελφοι.
Το 1875 καταδικάσθηκαν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης και Εκκλησιαστικών γιατί δωροδοκήθηκαν από τρεις διαφορετικούς δεσποτάδες προκειμένου να πιέσουν τη Σύνοδο να τους εκλέξει Αρχιεπισκόπους!
Την ίδια χρονιά παραπέμφθηκε σε δίκη όλη η κυβέρνηση Βούλγαρη για πλαστογραφία και αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος!
Το 1891 παραλίγο να παραπεμφθεί ο Τρικούπης γιατί διέθεσε μέρος του ληφθέντος εξωτερικού δανείου για μη προβλεπόμενους σκοπούς...
Το 1930 καταδικάσθηκε σε δυο χρόνια φυλάκιση ο Θόδωρος Πάγκαλος για παράβαση του νόμου περί Χρηματιστηρίου και γιατί παραχώρησε παράνομα άδεια λειτουργίας καζίνου στην Ελευσίνα στον Δ. Κοτζαμάνη (άλλη διαβολική σύμπτωση κι αυτή!)!
Ο Πάγκαλος ξαναμπήκε φυλακή αμέσως μετά την απελευθέρωση το 1944 γιατί ήταν αυτός που εισηγήθηκε στον Ράλλη να ιδρύσει τα Τάγματα Ασφαλείας επί Κατοχής...
Σταματάμε εδώ υπενθυμίζοντας πως παραλίγο να παραπεμφθούν σε δίκη και οι πρωθυπουργοί Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Αντρέας Παπανδρέου!

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Πόσα Μνημόνια θ’ ακολουθήσουν ακόμη;

Τρεις μόνο αριθμοί φτάνουν για να δείξουν πώς φτάσαμε στο τωρινό μας χάλι. Δεν τους θυμάμαι απέξω, αλλά αμέσως θα καταλάβετε τι εννοώ. Ρίξτε, λοιπόν, μια ματιά και συγκρίνετε:
α) το ποσοστό μείωσης της Εθνικής μας Παραγωγής
β) την άνοδο του Βιοτικού μας Επιπέδου
γ) το ύψος του ιδιωτικού και, κυρίως, του Δημοσίου Χρέους μας.
Όσο για τον πρωθυπουργό μας, πρέπει, επιτέλους, να μας δώσει μερικές απαντήσεις χωρίς μισόλογα και φιοριτούρες:
α) γιατί φτάσαμε στο Δεύτερο Μνημόνιο;
β) τι και, κυρίως, ποιοι ευθύνονται για την αποτυχία του Πρώτου;
γ) με το Δεύτερο τελειώνει η περιπέτεια, ή έχουμε και συνέχεια;
Και κλείνω με τους «Αγανακτισμένους»:
Ας υποθέσουμε πως θριαμβεύουν και πως κυβέρνηση και τρόικα φεύγουν νύχτα με το ίδιο ελικόπτερο. Και οι βουλευτές εξαφανίζονται!
Και μετά τι;
Κάποιοι θα πρέπει να σχηματίσουν κυβέρνηση. Και ν’ αντιμετωπίσουν τα γνωστά μας προβλήματα.
Κάποιος θα πρέπει την επόμενη μέρα να μεριμνήσει για να πληρωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα λοιπά έξοδα.
Και, μάλιστα, χωρίς Δάνεια, χωρίς Συμμάχους και χωρίς Νομισματικά Ταμεία...

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Το Μνημόνιο 1 το στηρίξαμε! Αυτό ΠΟΤΕ!

Και για να εξηγούμαστε: το Μνημόνιο 1 δεν τα στηρίξαμε ούτε από μαζοχισμό ούτε από ... λατρεία για τον ανερμάτιστο Γιώργο! Το κάνουμε μόνο για δυο λόγους:
α) Γιατί τρέμουμε τη χρεωκοπία.
β) Γιατί δεν υπήρχε άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση.
Ή, μάλλον, υπήρχαν δύο. Ας τις δούμε:
α) Η πρώτη εναλλακτική πρόταση είναι της Αριστεράς. Να αρνηθούμε τα χρέη μας και να ζήσουμε μόνοι μας, αξιοπρεπείς και ήρωες! Ωραίοι ως Έλληνες! Είναι το πολυπαιγμένο τελευταία επιχείρημα της αυτάρκειας. Που, όμως, θα μειώσει το βιοτικό μας επίπεδο κατά 50% τουλάχιστον, και θα μας βυθίσει σε μόνιμη υπανάπτυξη. Θα γίνουμε Αλβανία του Χότχα και Βόρεια Κορέα των Κιμ...
β) Η δεύτερη πρόταση είναι του Σαμαρά. Που του βρήκαν οι επικοινωνιολόγοι μια ωραία λεξούλα, την «επαναδιαπραγμάτευση», που την περιφέρει δω κι εκεί, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση πως θα απαλλαγούμε απ’ τα δεινά του Μνημονίου, για να μαζέψει ψηφαλάκια.
Δεν μας λέει όμως ούτε ποια ακριβώς σημεία του Μνημονίου θα επαναδιαπραγματευτεί ούτε τι θα γίνει αν οι δανειστές μας δεν δεχτούν την επαναδιαπραγμάτευση. Θα μας οδηγήσει στην πτώχευση ή θα εφαρμόσει τη μνημονιακή πολιτική που θεωρεί «καταστροφική»;
Η πρόταση της Αριστεράς μπορεί να είναι μουρλή, αλλά είναι εφαρμόσιμη. Ναι! Μπορούμε να αυτοκτονήσουμε οποιαδήποτε ώρα και στιγμή θέλουμε...
Η πρόταση, όμως, του Σαμαρά είναι εντελώς παράλογη και ανεδαφική. Προσπαθεί να μας «πουλήσει» κάτι που δεν υπάρχει. Όλοι στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ το έχουν ξεκαθαρίσει: επαναδιαπραγμάτευση δεν γίνεται!
Και πολύ λογικό μου φαίνεται. Αν αρχίσουν οι «επαναδιαπραγματεύσεις» των χρεοκοπημένων χωρών το σύστημα θα κινδυνεύσει όχι τόσο από οικονομική όσο από πολιτική κατάρρευση. Αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδειγματάκια:
α) οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις των κεντρικών και βορειοευρωπαϊκών χωρών δεν πρόκειται να σταθούν ούτε μέρα αν αρχίσουν να κάνουν «χάρες» στην Ελλάδα. Οι λαοί και τα κοινοβούλιά τους «βράζουν» κάθε φορά που πρέπει ν’ αποφασίσουν νέα δάνεια για τις «σπάταλες χώρες»!
β) ο πρόσφατα εκλεγμένος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, όχι μόνο δεν υποσχέθηκε «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου που υπέγραψε ο προκάτοχός του σοσιαλιστής Σώκρατες, αλλά υποσχέθηκε «ακόμα σκληρότερα μέτρα, για να μην γίνουμε Ελλάδα»! Φανταστείτε τι έχει να γίνει στην Πορτογαλία αν η Ελλάδα πετύχει την «επαναδιαπραγμάτευση». Στην κρεμάλα θα τον στείλουν τον δόλιο τον πρωθυπουργό τους...
Γι’ αυτό φωνάζαμε: η μόνη λύση που είχαμε ήταν μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε αποτελεσματικά το Μνημόνιο!
Όμως, το Μνημόνιο 2 μας ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ! Τόσο απλά!
Οπότε είναι για μας θέμα επιβίωσης πλέον...

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ο ανασχηματισμός ήταν η λιγότερο κακή επιλογή του Γιώργου!

Η κυβέρνηση το 2010 τα κουτσοβόλεψε.
Έκανε και την «περαιωσούλα» της, βούλωσε κάμποσες τρύπες κι έδειξε να «το έχει»...
Όλοι ξέραμε πως το 2011 θα ήταν η «χρονιά του διαβόλου»!
Αλλά αποδείχθηκε τρις χειρότερο...
Η ανεργία θέριεψε, τα έσοδα κατέρρευσαν, όλοι οι στόχοι της κυβέρνησης έπεσαν έξω με αναμφισβήτητη ευθύνη του οικονομικού της επιτελείου (δεν το συζητάμε πως έπρεπε ν’ αλλάξει εκ θεμελίων).
Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο πρωθυπουργός έδειχνε να χάνει τον έλεγχο του υπουργικού του συμβουλίου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας!
Το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Τρεις λύσεις υπήρχαν: εκλογές, πολυκομματική κυβέρνηση, ριζικός ανασχηματισμός.
Προσωπικά νομίζω πως ο Γιώργος επέλεξε τη λιγότερο κακή λύση. Γιατί:
α) Με τον καφρισμό που μας δέρνει, τυχόν συνεργασία των δυο μεγάλων κομμάτων θα πυροδοτούσε διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό τους! Ο Γιώργος θα κατηγορούνταν πως «έφερε τη Ν.Δ. στην εξουσία» κι ο Σαμαράς πως «υπέκυψε στις πιέσεις της τρόικας»...
β) Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αλά ελληνικά, όλοι θα προσπαθούσαν να βάλουν τρικλοποδιά στο διπλανό τους και να βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση την «επόμενη ημέρα». Το προηγούμενο της «οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα» τα λέει όλα...
γ) Η συνεργασία Γιώργου-Αντώνη, με τη στήριξη και του ΛΑΟΣ, θα είχε ως συνέπεια η αντιπολίτευση να μονοπωλείται απ’ το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ! Δηλαδή απ’ τα δυο κόμματα που συνειδητά επιδιώκουν τη διάλυση της χώρας για να μαζέψουν «κανένα ψηφαλάκι»! Αυτό και μόνο αποτελεί πολιτειακή εκτροπή!
δ) Αν γίνουν τώρα εκλογές, είτε δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, οπότε θα γευτούμε όλα τα παραπάνω, είτε θα βγει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης». Ένα σύνθημα που είναι πέρα για πέρα δημαγωγικό, όπως θα αναλύσουμε σε επόμενη ανάρτηση.
Ωστόσο, ο χθεσινός ανασηματισμός δεν ήταν και τόσο ριζικός. Μάλλον κατώτερο τον προσδοκιών θα των χαρακτηρίζαμε.
Το μόνο ίσως αισιόδοξο είναι η επιλογή του Βενιζέλου στα Οικονομικά. Κι αυτό για δυο λόγους:
α) Είναι ο μόνος Υπουργός που στο χώρο ευθύνης του εφάρμοσε άψογα το Μνημόνιο!
β) Του δίνεται, πλέον, η μοναδική ευκαιρία της ζωής του να δείξει στα δύσκολα την αξία του και να βάλει υποθήκες για μελλοντική πρωθυπουργία...
Συνοψίζω:
α) Με βαριά καρδιά εξακολουθούμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση.
β) Του χρόνου τέτοιον καιρό θα κάνουμε οριστικό απολογισμό του έργου της.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Η κυβέρνηση απέτυχε!

Το «Μνημόνιο Ι» που ψηφίστηκε πέρυσι το στηρίξαμε με συνέπεια και υπευθυνότητα.
Ήταν η χρονική και οικονομική ανάσα που χρειαζόταν η χώρα για να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει τα τεράστια ελλείμματα και χρέη.
Ήταν ένας μηχανισμός πρωτόγνωρος για την Ελλάδα και για ολόκληρη την Ευρώπη. Με αντικειμενικές δυσκολίες και εύλογα ρίσκα...
Σήμερα, δεκατρείς μήνες μετά, διαπιστώνουμε, δυστυχώς, την πλήρη και ολοκληρωτική αποτυχία των περσινών μέτρων.
Οι θυσίες των Ελλήνων μοιάζουν να πήγαν εντελώς χαμένες!
Δικαιολογίες μπορούν να βρεθούν πολλές: η ύφεση ήταν μεγαλύτερη, τα φορολογικά έσοδα και οι ασφαλιστικές εισφορές λιγότερες, το έλλειμμα αναθεωρήθηκε προς τα πάνω, η ανεργία γονάτισε τον ΟΑΕΔ, οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν τηρούσαν σταθερή γραμμή, η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίστηκε, οι δικοί μας υπουργοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν κλπ κλπ...
Όμως, σε τούτη τη χώρα χορτάσαμε από «δικαιολογίες» και από «μεταθέσεις των ευθυνών».
Γι’ αυτό κρατάμε το ρεζουμέ:
Το «Μνημόνιο Ι» απέτυχε παταγωδώς και σ’ αυτό φέρει τεράστια αντικειμενική ευθύνη η Κυβέρνηση. Την οποία πρέπει να αναλάβει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Το να καταγγέλλουμε το λαϊκισμό, τις συντεχνίες, τη διαφθορά και τους «γραφικούς Μίκυδες» δεν αποτελεί, πλέον, σοβαρή και αξιόπιστη επιχειρηματολογία.
Η κυβέρνηση με τα νέα μέτρα ρισκάρει τις αντοχές των ανθρώπων, παίζει με τα όρια της εξαθλίωσης και, συνεπώς, με την πυροδότηση μιας κοινωνικής έκρηξης...
Δεν απέτυχε μόνο στους δημοσιονομικούς της στόχους, αλλά τσάκισε κυριολεκτικά τα μικρομεσαία στρώματα, σπαταλώντας το πολυτιμότερο πολιτικό κεφάλαιο που διέθετε: την κοινωνική ανοχή.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Τι προτείνει ο Ασκαρδαμυκτί...

- Όχι στη μείωση του αφορολόγητου κάτω απ’ τα 8.000 ευρώ! Η τρόικα ζητά την πλήρη κατάργησή του. Δηλαδή, αν ένας βγάζει 6.000 ευρώ το χρόνο (το όριο της «φτώχειας») πρέπει να δίνει στην εφορεία 600 (10%)+330 (ως προκαταβολή φόρου)=930 ευρώ! Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά...
- Όχι στην αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης! Αν ο τόνος πάει απ’ τα 900 ευρώ στα 1.600, ζήτω που παγώσαμε! Εκτός κι αν η κυβέρνηση μάς βρει γκομενίτσες να μας ζεσταίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα!
- Όχι στην αύξηση των αντικειμενικών αξιών! Με τα σημερινά δεδομένα, η μη μείωσή τους είναι αύξηση...
- Όχι αύξηση ΦΠΑ στις ταβέρνες, στα καπηλειά και στις καφετέριες! Αν ο Έλληνας κλειστεί σπίτι του... πέθανε! Τι να το κάνω εγώ να «σωθεί η χώρα», αν με έχουν ήδη κλείσει στο τρελάδικο;
- Όχι σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! Απλά, ο μισθός τους να είναι 5% μικρότερος απ’ τους αντίστοιχους του ιδιωτικού τομέα.
- Και, φυσικά, να δημεύεται άμεσα η περιουσία όποιου τολμά να φοροδιαφύγει έστω και για ένα ευρώ!
Υ.Γ.: Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η κυβέρνηση είναι πεπεισμένη πως το πρόβλημα του δημοσίου χρέους μας δεν μπορεί να λυθεί με όρους οικονομικούς αλλά πολιτικούς!
Τα νέα μέτρα αποβλέπουν στη δημιουργία των συνθηκών που θα επιτρέψουν στο προσεχές μέλλον τη λήψη μιας σχετικής πολιτικής απόφασης στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.