Ο Σημίτης γνώριζε πολύ καλά πως η συμμετοχή μας στη ζώνη του Ευρώ προϋπέθετε ένα πολύ υψηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας!
Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα που να περιορίζουν τον δημόσιο τομέα, να προσελκύουν επενδύσεις, να πατάσσουν την γραφειοκρατία, να εξασφαλίζουν εργασιακή πειθαρχία, να περιστέλλουν τις ανορθολογικές δαπάνες του ασφαλιστικού συστήματος κλπ.
Ο Σημίτης έπρεπε, πριν το 2000, να προκηρύξει δημοψήφισμα. Να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα υπέρ και κατά του ευρώ, να του παρουσιάσει αναλυτικά όλα τα σκληρά μέτρα που έπρεπε να ληφθούν προκαταβολικά, και να δηλώσει πως αν απορριφθούν παραιτείται απ' την πρωθυπουργία.
Αντ' αυτών προτίμησε να μπουρδολογεί περί "ισχυρής Ελλάδας" και να βουλώνει τις τρύπες με δανεικά και κρυφά χρέη.
Ο Γιώργος, απ' την άλλη, ήξερε, λίγο πολύ, σε τι κατάσταση παραλαμβάνει τη χώρα. Πίστευε, όμως, πως η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Υπολόγιζε πως θα έχει την ανοχή των αγορών για να επαναφέρει τα δημόσια οικονομικά στον ορθό δρόμο εντός εξαετίας.
Είχε και την αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs να τον διαβεβαιώνει πως "άνετα οι Κινέζοι μπορούν να δανείσουν στην Ελλάδα 25 δις ευρώ"!
Τα πράγματα εξελίχθηκαν απρόσμενα. Οι Βρυξέλλες και οι αγορές δεν άφησαν την κυβέρνηση να πάρει ανάσα. Οι αρνητικές εκθέσεις και οι υποβαθμίσεις έπεφταν βροχή. Κάθε φορά που το οικονομικό επιτελείο ανακοίνωνε ένα μέτρο διαπίστωνε πως βρισκόταν ήδη τρία βήματα πίσω!
Ο Γιώργος και η κυβέρνηση έχουν χάσει τον μπούσουλα. Βρίσκονται πλέον στο σημείο μηδέν. Αν δεν πάρουν σκληρότερα μέτρα (κι όλοι σας αντιλαμβάνεστε τι εννοώ) οι πιστωτές μας ετοιμάζουν το μοιραίο χτύπημα!
Αν ο Γιώργος κι ο Παπακωνσταντίνου δεν διέθεταν αυξημένο προσωπικό κύρος στο εξωτερικό, θα μας είχαν λιώσει ήδη...
Υ.Γ.: Για τον Καραμανλή, καλύτερα να μην κάνω κανένα σχόλιο. Άλλωστε, η δική του κυβέρνηση, καθώς κι εκείνη του Μητσοτάκη (1990-1993) αποτελούν τις "μαύρες τρύπες" της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας!
Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα που να περιορίζουν τον δημόσιο τομέα, να προσελκύουν επενδύσεις, να πατάσσουν την γραφειοκρατία, να εξασφαλίζουν εργασιακή πειθαρχία, να περιστέλλουν τις ανορθολογικές δαπάνες του ασφαλιστικού συστήματος κλπ.
Ο Σημίτης έπρεπε, πριν το 2000, να προκηρύξει δημοψήφισμα. Να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα υπέρ και κατά του ευρώ, να του παρουσιάσει αναλυτικά όλα τα σκληρά μέτρα που έπρεπε να ληφθούν προκαταβολικά, και να δηλώσει πως αν απορριφθούν παραιτείται απ' την πρωθυπουργία.
Αντ' αυτών προτίμησε να μπουρδολογεί περί "ισχυρής Ελλάδας" και να βουλώνει τις τρύπες με δανεικά και κρυφά χρέη.
Ο Γιώργος, απ' την άλλη, ήξερε, λίγο πολύ, σε τι κατάσταση παραλαμβάνει τη χώρα. Πίστευε, όμως, πως η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Υπολόγιζε πως θα έχει την ανοχή των αγορών για να επαναφέρει τα δημόσια οικονομικά στον ορθό δρόμο εντός εξαετίας.
Είχε και την αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs να τον διαβεβαιώνει πως "άνετα οι Κινέζοι μπορούν να δανείσουν στην Ελλάδα 25 δις ευρώ"!
Τα πράγματα εξελίχθηκαν απρόσμενα. Οι Βρυξέλλες και οι αγορές δεν άφησαν την κυβέρνηση να πάρει ανάσα. Οι αρνητικές εκθέσεις και οι υποβαθμίσεις έπεφταν βροχή. Κάθε φορά που το οικονομικό επιτελείο ανακοίνωνε ένα μέτρο διαπίστωνε πως βρισκόταν ήδη τρία βήματα πίσω!
Ο Γιώργος και η κυβέρνηση έχουν χάσει τον μπούσουλα. Βρίσκονται πλέον στο σημείο μηδέν. Αν δεν πάρουν σκληρότερα μέτρα (κι όλοι σας αντιλαμβάνεστε τι εννοώ) οι πιστωτές μας ετοιμάζουν το μοιραίο χτύπημα!
Αν ο Γιώργος κι ο Παπακωνσταντίνου δεν διέθεταν αυξημένο προσωπικό κύρος στο εξωτερικό, θα μας είχαν λιώσει ήδη...
Υ.Γ.: Για τον Καραμανλή, καλύτερα να μην κάνω κανένα σχόλιο. Άλλωστε, η δική του κυβέρνηση, καθώς κι εκείνη του Μητσοτάκη (1990-1993) αποτελούν τις "μαύρες τρύπες" της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας!