Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Το μεγάλο λάθος του Σημίτη και το μικρότερο του Γιώργου...

Ο Σημίτης γνώριζε πολύ καλά πως η συμμετοχή μας στη ζώνη του Ευρώ προϋπέθετε ένα πολύ υψηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας!
Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα που να περιορίζουν τον δημόσιο τομέα, να προσελκύουν επενδύσεις, να πατάσσουν την γραφειοκρατία, να εξασφαλίζουν εργασιακή πειθαρχία, να περιστέλλουν τις ανορθολογικές δαπάνες του ασφαλιστικού συστήματος κλπ.
Ο Σημίτης έπρεπε, πριν το 2000, να προκηρύξει δημοψήφισμα. Να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα υπέρ και κατά του ευρώ, να του παρουσιάσει αναλυτικά όλα τα σκληρά μέτρα που έπρεπε να ληφθούν προκαταβολικά, και να δηλώσει πως αν απορριφθούν παραιτείται απ' την πρωθυπουργία.
Αντ' αυτών προτίμησε να μπουρδολογεί περί "ισχυρής Ελλάδας" και να βουλώνει τις τρύπες με δανεικά και κρυφά χρέη.
Ο Γιώργος, απ' την άλλη, ήξερε, λίγο πολύ, σε τι κατάσταση παραλαμβάνει τη χώρα. Πίστευε, όμως, πως η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Υπολόγιζε πως θα έχει την ανοχή των αγορών για να επαναφέρει τα δημόσια οικονομικά στον ορθό δρόμο εντός εξαετίας.
Είχε και την αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs να τον διαβεβαιώνει πως "άνετα οι Κινέζοι μπορούν να δανείσουν στην Ελλάδα 25 δις ευρώ"!
Τα πράγματα εξελίχθηκαν απρόσμενα. Οι Βρυξέλλες και οι αγορές δεν άφησαν την κυβέρνηση να πάρει ανάσα. Οι αρνητικές εκθέσεις και οι υποβαθμίσεις έπεφταν βροχή. Κάθε φορά που το οικονομικό επιτελείο ανακοίνωνε ένα μέτρο διαπίστωνε πως βρισκόταν ήδη τρία βήματα πίσω!
Ο Γιώργος και η κυβέρνηση έχουν χάσει τον μπούσουλα. Βρίσκονται πλέον στο σημείο μηδέν. Αν δεν πάρουν σκληρότερα μέτρα (κι όλοι σας αντιλαμβάνεστε τι εννοώ) οι πιστωτές μας ετοιμάζουν το μοιραίο χτύπημα!
Αν ο Γιώργος κι ο Παπακωνσταντίνου δεν διέθεταν αυξημένο προσωπικό κύρος στο εξωτερικό, θα μας είχαν λιώσει ήδη...
Υ.Γ.: Για τον Καραμανλή, καλύτερα να μην κάνω κανένα σχόλιο. Άλλωστε, η δική του κυβέρνηση, καθώς κι εκείνη του Μητσοτάκη (1990-1993) αποτελούν τις "μαύρες τρύπες" της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας!

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Αύριο, όλοι στην Απεργία!

Στο πλευρό της κυβέρνησης
κόντρα στα σχέδια των διεθνών κερδοσκόπων
και των "πόντιων πιλάτων" των Βρυξελλών.
Οι εργαζόμενοι παλεύουν για δικαιώματα
κι όχι για προνόμια.
Οφείλουν, όμως, κι αυτοί
να συμβάλλουν περισσότερο στην ανταγωνιστικότητα
της εθνικής μας οικονομίας...

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Από τη Βάρκιζα (12 Φλεβάρη 1945) στον Εμφύλιο...

Τη νύχτα της 4ης προς 5η Γενάρη 1945 τα ηττημένα στη μάχη των "Δεκεμβριανών" τμήματα του ΕΛΑΣ, κρατώντας χιλιάδες ομήρους, εγκαταλείπουν την Αθήνα.
Την προηγούμενη μέρα είχε σχηματιστεί νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα, χωρίς τη συμμετοχή ΕΑΜικών στελεχών.
Η επίσημη ανακωχή άρχισε στις 14 Ιανουαρίου και οι διαπραγματεύσεις για "πολιτική λύση" ξεκίνησαν στη Βάρκιζα Αττικής στις 2 Φλεβάρη, στη βίλα του βιομήχανου Π. Κανελλόπουλου.
Απ' τη μια πλευρά συμμετείχαν οι εκπρόσωποι του προπολεμικού πολιτικού κόσμου με τους εξόριστους πολεμιστές του Ρίμινι και της Ορεινής Ταξιαρχίας, που είχαν επικρατήσει στα "Δεκεμβριανά" με τη βοήθεια και των αγγλικών δυνάμεων.
Απ' την άλλη συμμετείχαν τα πολιτικά στελέχη του ΕΑΜ και μαχητές του ΕΛΑΣ, που μπορεί να ηττήθηκαν στη μάχη της Αθήνας αλλά ήλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου, συμπεριλαμβανομένης και της Ηπείρου που ο Βελουχιώτης είχε εκδιώξει τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα.
Η συμφωνία προέβλεπε τον τερματισμό των εμφύλιων συγκρούσεων. Ο ΕΛΑΣ θα έπρεπε να:
α) απελευθερώσει όλους τους ομήρους-πολιτικούς αιχμαλώτους
β) παραδώσει όλον τον οπλισμό του
γ) αυτοδιαλυθεί μέσα σε δύο εβδομάδες.
Σε γενικές γραμμές ο ΕΛΑΣ συμμορφώθηκε. Δεν παρέδωσε, όμως, έναν μεγάλο αριθμό όπλων που τοποθέτησε σε ειδικές κρύπτες, ως εγγύηση για τις πολιτικές εξελίξεις.
Η κυβερνητική πλευρά δεσμευόταν να αποκαταστήσει πλήρως τις ατομικές ελευθερίες, να διώξει τους δωσίλογους και να προστατεύσει την ελευθεροτυπία, το δικαίωμα του συνέρχεσαι και συνδικαλίζεσθαι.
Ουσιαστικά, τίποτε απ' αυτά δεν τήρησε. Τα γραφεία και τα τυπογραφεία των ΕΑΜικών εφημερίδων καταστρέφονταν συστηματικά από επιθέσεις παρακρατικών και "εθνοφυλάκων". Αριστεροί συνδικαλιστές τρομοκρατούνταν και συλλαμβάνονταν με χαλκευμένες κατηγορίες, χιλιάδες δημοκρατικοί δημόσιοι υπάλληλοι εκδιώχθηκαν.
Το πλέον αμφιλεγόμενο σημείο της "Συμφωνίας της Βάρκιζας" ήταν η χορήγηση "αμνηστίας". Η κυβερνητική πλευρά απέρριψε τη "γενική αμνηστία" και κατάφερε να επιβάλει αμνήστευση μόνο των "πολιτικών εγκλημάτων" που είχαν διαπραχθεί την περίοδο της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Εξαιρέθηκαν τα "εγκλήματα του κοινού δικαίου κατά της ζωής και της περιουσίας". Η διάκριση αυτή άφηνε, ουσιαστικά, εκτεθειμένους σε ποινικές διώξεις όλα τα στελέχη και τα μέλη του ΕΑΜ...
Έτσι, κάθε πολιτική δραστηριότητα των οπαδών του ΕΑΜ ποινικοποιήθηκε. Μέσα στο 1945 ασκήθηκαν περίπου 80.000 ποινικές διώξεις κατά ΕΑΜιτών και οι φυλακισμένοι ξεπέρασαν τους 19.000. Ακόμη και όσοι είχαν εκτελέσει κατά την Κατοχή συνεργάτες των Γερμανών, τώρα παραπέμπονται σε δίκη για ανθρωποκτονία...
Όλη αυτή η περίοδος, από τη Βάρκιζα μέχρι την έναρξη του εμφύλιου, τον Μάρτη του 1946, χαρακτηρίστηκε εύστοχα ως "λευκή τρομοκρατία".
Η Συμφωνία της Βάρκιζας έμεινε στην παγκόσμια ιστορία ως παράδειγμα "εθελοντικής παράδοσης στις άγριες διαθέσεις του αντιπάλου".
Από τότε κανένα ένοπλο κίνημα, αριστερό ή δεξιό, απ' το Κογκό ως την Ιρλανδία, δεν δέχθηκε ν' αφοπλιστεί χωρίς να εξασφαλίσει "γενική αμνηστία"...

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Περνάμε κρίσιμες ώρες...

Ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται:
α) Αν το κράτος δεν μπορεί να δανειστεί, πάνε οι συντάξεις, πάνε οι μισθοί, πάνε και οι δαπάνες για υγεία, παιδεία, άμυνα και ασφάλεια!
β) Αν οι τράπεζες δεν μπορούν να δανειστούν, τέρμα τα δάνεια στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες, τέρμα και η ανάπτυξη!
Τα μέτρα που πήρε ως τώρα η κυβέρνηση είναι και σκληρά και επώδυνα. Είναι όμως και αναγκαία.
Αυτές είναι, δυστυχώς, οι συνέπειες της κρίσης και της χρεοκοπίας. Κάποιοι πρέπει να πληρώσουν. Κι είναι πολύ σημαντικό στην "καταιγίδα" να προστατευτούν όσοι κινδυνεύουν να πνιγούν...
Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο προστατεύει τα εισοδήματα μέχρι 30.000 ευρώ. Μόνο κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι με επιδόματα έχουν ορισμένες απώλειες απ' την κατηγορία αυτή. Αλλά, κάπως θα αντισταθμιστούν από τις προβλεπόμενες φορολογικές ελαφρύνσεις...
Η κοινωνία φαίνεται πως έχει ξεπεράσει τα ταμπού του παρελθόντος. Αναγνωρίζει την ανάγκη των σκληρών μέτρων και στηρίζει την κυβέρνηση.
Τώρα, πρέπει όλοι να ανασκουμπωθούμε. Ο κρατικός μηχανισμός να δραστηριοποιηθεί και οι πολίτες να σταματήσουμε τις παράλογες διεκδικήσεις. Και να βοηθήσουμε όλοι στην πάταξη της φοροδιαφυγής.
Μόνο έτσι θα αποτρέψουμε τα χειρότερα, που θα ξεπεράσουν τις αντοχές μας: την αύξηση του ΦΠΑ, την απώλεια του 14ου μισθού κλπ κλπ.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Ας σοβαρευτούμε!

Η χώρα περνάει τις χειρότερες μέρες των τελευταίων 50 ετών!
Εδώ που φτάσαμε πρέπει να υπάρξει ανακωχή.
Δεν είναι ώρα να ψάξουμε για ευθύνες, ούτε να συγκρουστούμε, ούτε να αντιπαρατεθούμε με κανέναν.
Κάτι τέτοιο δεν θα βοηθήσει κανέναν! Κόβουμε το κλαδί που καθόμαστε...
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο...

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Υπάρχει και "αριστερή λιτότητα";

Ο ηγέτης του ιταλικού Κ.Κ., Ενρίκο Μπερλίνγκουερ, στα τέλη της δεκαετίας του '70, είχε απαντήσει "Ναι!". Και το αιτιολογούσε:
α) Το μοντέλο ανάπτυξης που στηρίζεται στην τεχνητή μεγέθυνση της ιδιωτικής κατανάλωσης είναι σαθρό και αποτελεί πηγή σπατάλης, παρασιτισμού, εξάντλησης φυσικών πόρων και οικονομικής καταστροφής.
β) Σε συνθήκες κρίσης η λιτότητα είναι υπέρ των εργαζομένων, με δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, τα κοινωνικά βάρη να κατανέμονται δίκαια, και, δεύτερον, να ενεργοποιηθεί ένα πλέγμα δημοκρατικών-κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ώστε οι όποιες θυσίες να οδηγούν σε ένα υγιέστερο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον.