Η "κασέτα Καραμανλή"!

Πριν ακόμα ανοίξει το στόμα του, ξέρουμε τι θα πει!
Ότι για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ και η διεθνής κρίση.
Ότι έλαβε το μήνυμα -γενικώς και αορίστως-, ότι "έγιναν λάθη" που όμως διορθώνονται, ότι "δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του", "δεν θα ανεχθεί", "θα προσχωρήσει μπροστά με υπευθυνότητα", "θα λάβει δύσκολες αποφάσεις", οι μεταρρυθμίσεις θα επιταχυνθούν..
Όλοι, όμως, γνωρίζουμε την αλήθεια! Το Μαξίμου ήταν εδώ και πολλούς μήνες, από τον περσινό Σεπτέμβρη, πολιτικά νεκρό. Αδυνατούσε να πάρει και να υλοποιήσει αποφάσεις. Ανίκανο να αναπτύξει πρωτοβουλίες, ανεπαρκές να αρθρώσει πολιτικό λόγο. Αρκούνταν μόνο να αντιπολιτεύεται το ΠΑΣΟΚ.
Η ολοκληρωτική κατάρρευση ήταν ζήτημα χρόνου...

Η συντριβή του αλαζόνα!

Οι παρατρεχάμενοι είχαν να το λένε: "κάθε φορά που πάμε να φάμε σε ταβέρνες, την εύνοια του πρωθυπουργού κέρδιζε όποιος θα έλεγε τα καλύτερα ανέκδοτα εις βάρος του Γιώργου"...
Οι εκλογές προκηρύχθηκαν σκόπιμα εν όψει της ΔΕΘ. Γιατί ο Καραμανλής ήταν σίγουρος πως θα κατατρόπωνε τον "βλάκα τον Γιώργο"!
Τα "γαλάζια παπαγαλάκια" προσπαθούσαν να ντοπάρουν τον διαλυμένο κομματικό στρατό: "στη συνέντευξή του ο Καραμανλής θα γυρίσει το παιχνίδι τούμπα"! Και πιο το αποτέλεσμα; Μετά την άνοδο του Γιώργου στη Σαλονίκη η διαφορά εκτοξεύτηκε απ' το 4% στο 7%!
Το περασμένο σαββατοκύριακο στις "πεθαμένες" γαλάζιες οργανώσεις κυκλοφορούσε το ίδιο μονότονο μήνυμα: "στα ντιμπέιτ ο Καραμανλής θα σαρώσει! Θα φανεί πόσο βλάκας και ανύπαρκτος είναι ο Γιώργος"! Κι όλοι περίμεναν τον Γιώργο "να πέσει απ' το ποδήλατο"!
Η αποψινή τηλεμαχία έδειξε πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς! Κατατροπώθηκε μέσα στο ίδιο το γήπεδό του. Εκεί που θεωρούνταν ανίκητος! Στον τηλεοπτικό διάλογο και, μάλιστα, στον απευθείας.
Έπρεπε να βλέπατε τα πρόσωπα των (ελάχιστων πλέον) φανατικών νεοδημοκρατών αμέσως μετά το τέλους του ντιμπέιτ! Πραγματική κηδεία...

Απαραίτητη η κυβερνητική αλλαγή!

Η οικονομία είναι σε μεγάλο βαθμό ψυχολογία και κλίμα! Η πολιτική αλλαγή θα δημιουργήσει ελπίδες που σήμερα δε υπάρχουν. Θα κινητοποιήσει μηχανισμούς που σήμερα δεν λειτουργούν.
Οι θετικές επιπτώσεις δεν περιορίζονται μόνο στο εσωτερικό. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που δεν τρέφει πλέον καμία εμπιστοσύνη και εκτίμηση στην κυβέρνηση Καραμανλή, θα δόσει άλλη πίστωση χρόνου σε μια νέα κυβέρνηση. Και θα είναι πολύ πιο πρόθυμη να βοηθήσει σε μια νέα εκκίνηση!

Το οικονομικό δράμα της χώρας...

Οι εκτιμήσεις όλων των διεθνών οργανισμών δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας: Η Ελλάδα έχει, ουσιαστικά, ήδη πτωχεύσει αλλά δεν μας το ανακοινώνουν επίσημα γιατί κάτι τέτοιο δεν συμφέρει ούτε την ελληνική κυβέρνηση ούτε τις Βρυξέλλες!
Οι ευθύνες του Καραμανλή και των υπουργών του τεράστιες. Όμως δεν θα μας απασχολήσουν επί του παρόντος. Δημοσιονομικά η Ελλάδα επέστρεψε στην περίοδο του 1993, τότε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέδιδε μια οικονομία αντάξια τριτοκοσμικής χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και τότε και σήμερα έχουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Αλλά είπαμε, αυτά δεν είναι του παρόντος.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με κάποιες άλλες κρίσιμες οικονομικά περιόδους και με τους πρωταγωνιστές τους που με τη λήψη συγκεκριμένων και καλά συντονισμένων μέτρων αποσόβησαν την καταστροφή...
Η λήξη του εμφυλίου πολέμου βρήκε τη χώρα μας ρημαγμένη. Επιβίωνε μόνο χάρη στην αμερικανική βοήθεια. Ο υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών της κυβέρνησης Νικολάου Πλαστήρα, Γιώργος Καρτάλης, εφάρμοσε ένα τολμηρό σταθεροποιητικό πρόγραμμα που έβαλε τις βάσεις για την οικονομική και κοινωνική μας ανάταση. Πολλά από τα μέτρα ήταν αντιδημοφιλή κι ο καημένος ο Πλαστήρας του έλεγε: "Γιώργο, δεν θα βρούμε ούτε την ψήφο μας στης κάλπες"! Αλλά ο Καρτάλης του απάντησε: "Στρατηγέ μου, ότι χάσουμε εμείς σε ψήφους θα το κερδίσει η χώρα σε πρόοδο"!
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου, ανακοίνωσε το βράδυ της 9ης Απριλίου 1953 την πιο επιτυχημένη υποτίμηση της δραχμής που έγινε ποτέ. Με τον τρόπο αυτό κέρδισε τη μάχη του πληθωρισμού που σε δυο χρόνια κατέβηκε απ' το 15% στο 3,5%. Στη συνέχεια ακολούθησε περίοδος νομισματικής σταθερότητας με μέσο πληθωρισμό την περίοδο 1956-1963 μόλις 1,7%!
Την πιο πάνω υποτίμηση γνώριζε μόνο ο ίδιος ο Μαρκεζίνης και ο Παπάγος. Όταν ο βασιλιάς τον επέπληξε "γιατί δεν είχε ενημερώσει και τον ίδιο", του απάντησε πως "δεν εμπιστευόταν το βασιλικό περιβάλλον"...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε το κράτος, ως γνωστόν, με στιβαρότητα. Ιδιαίτερα στα οικονομικά ήταν πολύ σφιχτοχέρης και, γενικά, ακολουθούσε νοικοκυρεμένη διαχείριση. Το ακριβώς αντίθετο απ' ότι κάνει το ανηψάκι του...
Το 1963, παρότι ήταν προφανές πως κινδύνευε να χάσει τις εκλογές, κι ενώ οι οικονομικές δυνατότητες του κράτους επέτρεπαν τις προεκλογικές παροχές, δεν κατέφυγε στην εύκολη λύση της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Ενώ ο ανηψούλης, προκειμένου να κλείσει την ψαλίδα κατά 0,1%... γαία πυρί μιχθήτω!
Το 1985 η χώρα βρέθηκε για άλλη μια φορά στο χείλος της χρεοκοπίας λόγω των μεγάλων και συχνά ανεξέλεγκτων κοινωνικών παροχών, διορισμών κλπ της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν προτίμησε να "κερδίσει πολιτικό χρόνο", "ν' αφήσει τα πράγματα να σέρνονται" ή "να πετάει την μπάλα στην εξέδρα", όπως συστηματικά και ανεύθυνα κάνει ο σημερινός πρωθυπουργός.
Αντικατέστησε αμέσως τον "τσάρο" Γεράσιμο Αρσένη με τον Κώστα Σιμήτη, και διόρισε υφυπουργούς τον Τάκη Ρουμελιώτη και Γιάννο Παπαντωνίου. Ο Σιμήτης, με άμεσους συνεργάτες τον τέως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Νίκο Γκαργκάνα και τον καθηγητή Γιάννη Σπράο, εφάρμοσε ένα σκληρό πρόγραμμα (συνέπεια του οποίου ήταν να μειωθεί το εισόδημα των εργαζομένων κατά 12%) αλλά η οικονομία της Ελλάδος σώθηκε για μια ακόμη φορά...

Χαμηλοί τόνοι, υψηλοί στόχοι!

Γιώργο,
αντίπαλός σου δεν είναι ο "απερχόμενος"!
Είναι τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που σου κληροδότησε!
Έχε, όμως, υπ' όψιν σου πως δεν έχεις την πολυτέλεια της "περιόδου χάριτος"!
Ούτε μπορείς να ελπίζεις στην "επιείκειά" μας.
Θα κριθείς αυστηρά από την πρώτη στιγμή!
Το λάθος που κάναμε με τον Καραμανλή, που του δείξαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη και ανοχή, δεν θα το επαναλάβουμε...
Μόλις εγκατασταθείς στου Μαξίμου φρόντισε:
α) να θέσεις σαφή όρια στον κομματικό και συνδικαλιστικό μηχανισμό. Σε αυτούς τους χώρους, κυρίως, καλλιεργείται κλίμα λεηλασίας του δημόσιου χρήματος. Αυτοί είναι που διεκδικούν "συγκυβέρνηση" και βάζουν διαρκώς εμπόδια σε κάθε εκσυγχρονιστική πρωτοβουλία.
β) να μετριάσεις τον "ιδεολογικό ζήλο", και να επιλέξεις λύσεις ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και αποτελεσματικές Η οικονομία μας κρέμεται σε μια κλωστή!
Υ.Γ.: Η γνώμη μου για τον Σημίτη: αντικειμενικά ήταν ένας πετυχημένος πρωθυπουργός. Νοικοκύρεψε κάπως το κράτος και συμμάζεψε την οικονομία. Όσοι θυμούνται τι χάος παρέδωσε το 1993 ο Μητσοτάκης, θα καταλάβουν τι εννοώ...
Ο Σημίτης θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία ως ο "καλύτερος πρωθυπουργός της Δεξιάς"!
Δεν είχε καμία επαφή με την κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ, αδιαφόρησε για τις ανάγκες και τα προβλήματα των "μη προνομιούχων", θεοποίησε τους αριθμούς εις βάρος της κοινωνίας, επέτρεψε στη διαπλοκή και στη διαφθορά να χώσουν βαθειά τα νύχια τους στο κράτος και στο ΠΑΣΟΚ!

Δεν συγκρούονται δύο πρόσωπα, αλλά δύο διαφορετικοί κόσμοι!

Ο Καραμανλής, πιστός στο δόγμα "την κρίση πληρώνει μόνο ο λαός", δεν δίστασε, όσο κυβερνούσε, να επιβάλει:
α) χαράτσι στη μικρομεσαία ακίνητη περιουσία (ΕΤΑΚ) καταργώντας, παράλληλα, το Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας (ΦΜΑΠ).
β) διπλασιασμό των τελών κυκλοφορίας, εις βάρος κυρίως όσων διαθέτουν αυτοκίνητα παλαιάς τεχνολογίας, δηλαδή πάλι των μικρομεσαίων.
γ) αύξηση του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα, στα τσιγάρα, στα ποτά, στην κινητή τηλεφωνία.
δ) χαράτσι για την (αντισυνταγματική) "τακτοποίηση" των ημιυπαίθριων χώρων. Τώρα υπόσχεται, εν μέσω δημοσιονομικής κατάρρευσης, να:
α) παγώσει τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου για, τουλάχιστον, δύο χρόνια. β) περικόψει τα επιδόματα του ΟΑΕΔ.
γ) επαναφέρει τα "αντικειμενικά κριτήρια" για όσους έχουν ακίνητα και αυτοκίνητα. δ) εφαρμόσει μια σκληρή εισοδηματική πολιτική λιτότητας.
Τα μέτρα που ανακοίνωσε στη ΔΕΘ είναι:
α) δημαγωγικά: αποβλέπουν αποκλειστικά σε επικοινωνιακά οφέλη. Να παρουσιαστεί ως "ειλικρινής", "τολμηρός", πως "δεν φοβάται το πολιτικό κόστος"!
β) αναποτελεσματικά: ακόμη κι αν υλοποιηθούν θα εξοικονομήσουν μόνο 650 εκατ., που είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα τεράστια ελλείμματα και χρέη που μας φόρτωσε...
Και το χειρότερο: τα μέτρα αυτά θα βυθίσουν τη χώρα σε μεγαλύτερη ύφεση καθώς θα διευρυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες, θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο η ρευστότητα στην αγορά, θα πληγεί η κατανάλωση, άρα θα ενταθεί και η δημοσιονομική εκτροπή! Φαύλος κύκλος...
Ο Καραμανλής υποσχόμενος "λιτότητα διαρκείας" ρίχνει τη χαριστική βολή στην αγορά. Γεμίζει τρόμο και ανασφάλεια τους καταναλωτές, και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει για την οικονομία η "κακή ψυχολογία"...

Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Το ΠΑΣΟΚ κι ο Γιώργος ο Παπανδρέου δεσμεύονται για:
α) αυξήσεις μισθών και συντάξεων πάνω απ' τον πληθωρισμό! Στην πράξη πρόκειται για μικροποσά, αφού ο τιμάριθμος είναι γύρω στο 0,8% και οι αυξήσεις θα κυμανθούν κοντά στο 1%. Αλλά είναι πολύ σημαντικό μέτρο για λόγους ψυχολογικούς.
β) περικοπές στις παχυλές αμοιβές των golden boys του Δημοσίου.
γ) κατάργηση του ΕΤΑΚ και υιοθέτηση προοδευτικής φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
δ) ενιαία, τιμαριθμοποιημένη και προοδευτική φορολογική κλίμακα για όλα τα εισοδήματα απ' όποια πηγή κι αν προέρχονται. Είναι το δικαιότερο φορολογικό σύστημα.
ε) φορολογικές απαλλαγές μόνο στα επενδυόμενα κέρδη των επιχειρήσεων
στ) Φορολόγηση των τραπεζικών κερδών. Σήμερα οι Τράπεζες φορολογούνται με συντελεστή 7,1% ενώ οι εργαζόμενοι με εισόδημα έως 30.000 ευρώ με 27%!
ζ) εφαρμογή αντικειμενικού και απρόσωπου συστήματος φορολογικών ελέγχων.
η) δημιουργία Ειδικού Ταμείου για απευθείας διοχέτευση ρευστότητας σε κλάδους της οικονομίας που έχουν ανάγκη βάση αντικειμενικών κριτηρίων.

Απορίες... (Α)

Ποιος θα ψηφίσει ένα άταφο πολιτικό πτώμα
που, μάλιστα, απειλεί με πολύ χειρότερες μέρες
αν επανεκλεγεί;

Ζητείται ελπίς...

Οι νεοφιλελεύθερες ιδέες που κυριάρχησαν παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες είναι νεκρές. Ευαγγελιστές τους ήταν ο Μίλτον Φρίντμαν από τις ΗΠΑ και ο Φρίντιχ φον Χάγιεκ απ’ την Ευρώπη. Ήταν η αντεπανάσταση στην κεϋνσιανή επανάσταση του 1930 που είχε θεμελιώσει τον κρατικό παρεμβατισμό και το κράτος πρόνοιας.

Οι νεοφιλελεύθερες ιδέες, με σύνθημά τους το «λιγότερο κράτος» επικράτησαν σταδιακά, πρώτα στην πανεπιστημιακή κοινότητα και στη συνέχεια στην πολιτική πράξη. Δοκιμάστηκαν πρώτα στο πολιτικό πειραματικό εργαστήριο της Λατινικής Αμερικής (με καταστροφικές για την κοινωνική συνοχή συνέπειες) και στη συνέχεια (δεκαετία του 1980) στις ΗΠΑ του Ρήγκαν και στην Αγγλία της Θάτσερ.

Στη δεκαετία του 1990 πολλές κεντροαριστερές κυβερνήσεις κλήθηκαν να κυβερνήσουν στα πλαίσια ενός ασφυκτικού πολιτικο-οικονομικού πλαισίου: απελευθέρωση αγορών, λιγότερο κράτος, ευελιξία αγοράς εργασίας, περιορισμένη δημοσιονομική πολιτική.

Κλίντον, Μπλερ, Σρέντερ, Ζοσπέν, Σημίτης, έπεσαν όλοι θύματα της σαρωτικής ισχύος του οικονομικού συντηρητισμού. Η πολιτική τους αποτέλεσε μια αντιστροφή της «σοσιαλμανίας» των δεξιών κομμάτων μερικές δεκαετίες νωρίτερα…

Σήμερα ζούμε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Έγινε κατανοητό πως «μοντέλα» όπως ο «τέλειος ανταγωνισμός», οι «ορθολογικές προσδοκίες», οι «αποτελεσματικές αγορές» κλπ δεν ανταποκρίνονται στην ζωντανή πραγματικότητα.

Το αντίπαλο δέος, ο κεϋνσιανισμός, εμπλουτισμένος πλέον με μεγάλη θεωρητική και εμπειρική εργασία, προσφέρει επαρκέστερη εξήγηση για το τι πραγματικά συμβαίνει στην οικονομία. Γιατί αποκαλύπτει πως στην πράξη ο ιδιωτικός τομέας προτιμάει όχι τον ελεύθερο ανταγωνισμό αλλά τις πρακτικές του αθέμιτου ανταγωνισμού και τη δημιουργία ολιγοπωλίων ή καρτέλ!

Η απελευθέρωση χωρίς επαρκή εποπτεία παράγει διαρκώς σκάνδαλα, η διάλυση του κράτους πρόνοιας κλονίζει επικίνδυνα τη μεσαία τάξη, οι «ιδιωτικές υπερεπενδύσεις» μπορούν να κατασπαταλήσουν τεράστια ποσά που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ο φανατικότερος κρατικιστής…

Στην Αμερική κυριαρχούν πλέον οι «αιρετικοί» οικονομολόγοι (Στίγκλιτζ, Κρούγκμαν, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ κ.ά.) που εκτοπίζουν δυναμικά τη «νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία». Με καταιγιστικό ρυθμό συγκροτείται ένα νέο πλαίσιο οικονομικών ιδεών που θα διαμορφώσει την πολιτική στις προσεχείς δεκαετίες.