Το οικονομικό δράμα της χώρας...

Οι εκτιμήσεις όλων των διεθνών οργανισμών δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας: Η Ελλάδα έχει, ουσιαστικά, ήδη πτωχεύσει αλλά δεν μας το ανακοινώνουν επίσημα γιατί κάτι τέτοιο δεν συμφέρει ούτε την ελληνική κυβέρνηση ούτε τις Βρυξέλλες!
Οι ευθύνες του Καραμανλή και των υπουργών του τεράστιες. Όμως δεν θα μας απασχολήσουν επί του παρόντος. Δημοσιονομικά η Ελλάδα επέστρεψε στην περίοδο του 1993, τότε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέδιδε μια οικονομία αντάξια τριτοκοσμικής χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και τότε και σήμερα έχουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Αλλά είπαμε, αυτά δεν είναι του παρόντος.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με κάποιες άλλες κρίσιμες οικονομικά περιόδους και με τους πρωταγωνιστές τους που με τη λήψη συγκεκριμένων και καλά συντονισμένων μέτρων αποσόβησαν την καταστροφή...
Η λήξη του εμφυλίου πολέμου βρήκε τη χώρα μας ρημαγμένη. Επιβίωνε μόνο χάρη στην αμερικανική βοήθεια. Ο υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών της κυβέρνησης Νικολάου Πλαστήρα, Γιώργος Καρτάλης, εφάρμοσε ένα τολμηρό σταθεροποιητικό πρόγραμμα που έβαλε τις βάσεις για την οικονομική και κοινωνική μας ανάταση. Πολλά από τα μέτρα ήταν αντιδημοφιλή κι ο καημένος ο Πλαστήρας του έλεγε: "Γιώργο, δεν θα βρούμε ούτε την ψήφο μας στης κάλπες"! Αλλά ο Καρτάλης του απάντησε: "Στρατηγέ μου, ότι χάσουμε εμείς σε ψήφους θα το κερδίσει η χώρα σε πρόοδο"!
Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, υπουργός Συντονισμού της κυβέρνησης Παπάγου, ανακοίνωσε το βράδυ της 9ης Απριλίου 1953 την πιο επιτυχημένη υποτίμηση της δραχμής που έγινε ποτέ. Με τον τρόπο αυτό κέρδισε τη μάχη του πληθωρισμού που σε δυο χρόνια κατέβηκε απ' το 15% στο 3,5%. Στη συνέχεια ακολούθησε περίοδος νομισματικής σταθερότητας με μέσο πληθωρισμό την περίοδο 1956-1963 μόλις 1,7%!
Την πιο πάνω υποτίμηση γνώριζε μόνο ο ίδιος ο Μαρκεζίνης και ο Παπάγος. Όταν ο βασιλιάς τον επέπληξε "γιατί δεν είχε ενημερώσει και τον ίδιο", του απάντησε πως "δεν εμπιστευόταν το βασιλικό περιβάλλον"...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε το κράτος, ως γνωστόν, με στιβαρότητα. Ιδιαίτερα στα οικονομικά ήταν πολύ σφιχτοχέρης και, γενικά, ακολουθούσε νοικοκυρεμένη διαχείριση. Το ακριβώς αντίθετο απ' ότι κάνει το ανηψάκι του...
Το 1963, παρότι ήταν προφανές πως κινδύνευε να χάσει τις εκλογές, κι ενώ οι οικονομικές δυνατότητες του κράτους επέτρεπαν τις προεκλογικές παροχές, δεν κατέφυγε στην εύκολη λύση της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Ενώ ο ανηψούλης, προκειμένου να κλείσει την ψαλίδα κατά 0,1%... γαία πυρί μιχθήτω!
Το 1985 η χώρα βρέθηκε για άλλη μια φορά στο χείλος της χρεοκοπίας λόγω των μεγάλων και συχνά ανεξέλεγκτων κοινωνικών παροχών, διορισμών κλπ της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν προτίμησε να "κερδίσει πολιτικό χρόνο", "ν' αφήσει τα πράγματα να σέρνονται" ή "να πετάει την μπάλα στην εξέδρα", όπως συστηματικά και ανεύθυνα κάνει ο σημερινός πρωθυπουργός.
Αντικατέστησε αμέσως τον "τσάρο" Γεράσιμο Αρσένη με τον Κώστα Σιμήτη, και διόρισε υφυπουργούς τον Τάκη Ρουμελιώτη και Γιάννο Παπαντωνίου. Ο Σιμήτης, με άμεσους συνεργάτες τον τέως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Νίκο Γκαργκάνα και τον καθηγητή Γιάννη Σπράο, εφάρμοσε ένα σκληρό πρόγραμμα (συνέπεια του οποίου ήταν να μειωθεί το εισόδημα των εργαζομένων κατά 12%) αλλά η οικονομία της Ελλάδος σώθηκε για μια ακόμη φορά...