Ο Γιώργος δεν είναι «τρελός», απελπισμένος είναι!

Μέχρι την περασμένη Άνοιξη, τον Γιώργο τον στήριξα, και με το παραπάνω!
Αλλά τώρα ... μάς τέλειωσε.
Η απόφαση για το «δημοψήφισμα» ξεχείλισε το ποτήρι.
Κρίνοντας τα πράγματα περισσότερο ψύχραιμα, ερμηνεύω την αιφνιδιαστική αυτή επιλογή του ως εξής:
Ο Γιώργος, ζώντας από μέσα τα αδιέξοδα, θέλησε να προκαλέσει ένα διπλό σοκ:
Πρώτα, προς το εσωτερικό, όπου άρχισαν να γιγαντώνονται οι αντίρροπες και διαλυτικές τάσεις. Κι ως ένα βαθμό το πέτυχε, καθώς η κοινωνία αρχικά σάστισε, μούδιασε, πάγωσε...
Δεύτερον, θέλησε να προκαλέσει ένα σοκ στους «δανειστές» μας। Η Ελλάδα θα χρειαστεί κι άλλα πακέτα στήριξης. Κι ο Γιώργος θέλησε να παίξει έμμεσα το παιχνίδι του εκβιασμού. Είτε δέχεστε να μας βοηθήσετε χωρίς να απαιτείτε νέα «πακέτα λιτότητας», είτε ... αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων!
Αλλά η απελπισία είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές και ... ο ηγεμών έπεσε θύμα της τακτικής του!
Κι έτσι φτάσαμε σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο.
Κυβέρνηση δεν υπάρχει!
Ο Σαμαράς δεν εγκαταλείπει τις αρλούμπες για «επαναδιαπραγματεύσεις» και «άλλα μείγματα».
Και τα κόμματα της Αριστεράς συμπεριφέρονται σαν φοιτητικές παρατάξεις του ’80: να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας, χωρίς να έχουμε καμία σοβαρή πρόταση...
Ίσως ο Λουκάς Παπαδήμος να είναι μια κάποια λύση...