Δεν υπερβάλλω καθόλου: το μισό και βάλε δημόσιο χρέος μας έχει εξαγγελθεί στις Δ.Ε.Θ.!Οι «καλοί» μας πρωθυπουργοί ένιωθαν την υποχρέωση, κάθε φορά που ανέβαιναν το Σεπτέμβρη στη Σαλονίκη, να εξαγγείλουν κι από ένα «φιλολαϊκό πακέτο μέτρων»!
Αυξήσεις σε συντάξεις και μισθούς, φοροαπαλλαγές, φαραωνικά έργα...
Και τα βράδια, με τις μοντέλες αγκαλιά, τα κυβερνητικά στελέχια, γλεντοκοπούσαν ελληναράδικα!
Κάπως έτσι φτάσαμε να μην παράγουμε τίποτ’ άλλο εκτός από χρέη.
Και χωρίς να το καταλάβουμε, έγινε όλ’ η χώρα ένα σοβιετικό εργοστάσιο, αντιπαραγωγικό και κρατικοδίαιτο.
Γύρω-γύρω όλοι, και στη μέση το κρατικό πουγκί!
Όλοι με το χέρι απλωμένο ήμασταν, και «δώσε κι εμένα μπάρμπα»!
Κάθε αξιοπρεπής γονιός έπρεπε να μεριμνήσει για δυο πράγματα: α) να σπουδάσει κάπου τα παιδιά του, και β) να έχει κάποιον βουλευτή κολλητό για να τα διορίσει στο Δημόσιο...
Πριν 25 χρόνια, στο πρώτο έτος της Νομικής, γνώρισα μερικά απ’ τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου.
Και σήμερα τους βλέπω σκυμμένους, κρυμμένους απ’ τη ζωή, δεν ερωτοτροπούν, δεν φλερτάρουν, δεν επιτίθενται, δεν διεκδικούν...
Μόνο μετρούν τα ένσημα, και γκρινιάζουν! Γκρινιάζουν συνεχώς και για τα πάντα.
Έχουν ηττηθεί χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά...
Κοιτάζω και τους πιτσιρικάδες, τη φρεσκαδούρα της ζωής.
Αναδεύουν νωχελικά το φρέντο και κενώνουν το νου από λογισμούς!
Κόμη στιλβωμένη με τζελ, γυαλιά για το ηλιόφως, στο τραπεζάκι αγρυπνούν τα κινητά, τα κλειδιά, τα τσιγάρα, τα δελτία στοιχημάτων και οι αθλητικές.
Νωχελικοί και ήρεμοι. Άγνοια κινδύνου ή μια άλλη βιοσοφία;
Πάντως δεν κρύβεται η αμεριμνησία, η οκνηρία, η χαμηλή φιλοδοξία, η αστήρικτη αυτοπεποίθηση, η εξωστρέφεια στην παρέα και η εσωστρέφεια σε όλα τ’ άλλα...
Είμαστε τέκνα του «έχει ο Θεός», του «και αύριο μέρα είναι», γουστάρουμε τις αψιμαχίες χωρίς ρίσκα, και όταν περνάμε από καμιά εκκλησία κάνουμε το σταυρό μας να ’χει ο Θεός καλά τους γέρους μας, για να τους μασάμε τις συνταξούλες τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου