Παπαδήμιος...

Το 1932 είχαμε την τέταρτη χρεοκοπία της χώρας μας.
Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ακολουθεί την κλασική συνταγή: περιορισμός δημοσίων δαπανών, αύξηση φόρων, μέτρα λιτότητας, ρύθμιση δανείων με δανειστές...
Αλλά δεν αρκούν.
Τρέχει στο εξωτερικό μπας και εξασφαλίσει νέα δανεικά. Μάταιος κόπος. Τότε δεν υπήρχε και μηχανισμός στήριξης...
Το Μάιο παραιτείται για να διευκολύνει το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με το Λαϊκό (Δεξιό) κόμμα, το οποίο αρνείται και ζητά επίμονα εκλογές.
Την άλλη μέρα ο «Ριζοσπάστης» γράφει: «Ο πρωθυπουργός της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας μίλησε στο σταύλο της οδού Σταδίου μπρος στα υποταχτικά του ανδράποδα»!
Όπου «σταύλος» ήταν η τότε Βουλή και «ανδράποδα» οι βουλευτές...
Η Δεξιά εφημερίδα «Εσπερινή» γράφει την ίδια μέρα: «Ο Βενιζέλος δεν ικανοποιήθη με το φάγωμα των βασιλέων... θέλει να φάγει και την Ελλάδα ολόκληρον και τους Έλληνας όλους. Ο παμφάγος πρωθυπουργός είναι, ως αποδεικνύεται, και ανθρωποφάγος»...
Η άλλη Δεξιά εφημερίδα, η «Ελληνική», γράφει για το Βενιζέλο: «... μας κατέστησε σκελετούς από την πείναν, την δυστυχίαν, την ανεργίαν και την αγωνίαν... απόψε πρέπει να ευρεθεί εις τας φυλακάς»!
Τελικά, σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, έναν πρωτοπόρο, για την εποχή του, σοσιαλιστή.
Όμως ο «Ριζοσπάστης» δεν του χαρίζεται: «Η νέα κυβέρνηση των μεγαλοκαρχαριών του πλούτου άρχισε να σκορπίζει άφθονες υποσχέσεις στις εργαζόμενες μάζες. Η αισχρή κωμωδία που έπαιζε επί τέσσερα χρόνια ο Βενιζέλος επαναλαμβάνεται από το διάδοχό του, νέο θατρίνο, πολιτικό αγύρτη και τσαρλατάνο Παπαναστάση»...
«Παπαναστάση» αποκαλούσαν ειρωνικά οι κομμουνιστές τον Παπαναστασίου, και «Παπαντρέα» τον (γέρο) Γεώργιο Παπαντρέου.
Πώς κάποιοι λένε σήμερα τον Παπαδήμο «Παπαδήμιο»; Έτσι ένα πράμα...

Ας σταματήσει, επιτέλους, αυτό το παραμυθάκι με τους «ήρωες του ’21»!

Δεν μας έφταναν τα Μνημόνια που πέφτουν στα κεφάλια μας σαν το χαλάζι, δεν μας φτάνουν οι κωλοτούμπες των πολιτικών μας, έχουμε και τους «αντιμνημονιακούς του καναπέ», που όλοι μέρα ανεβάζουν στο ίντερνετ σχόλια για τους «ήρωες του ’21», που δήθεν δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και που, αν ζούσαν σήμερα, θα έστελναν την τρόικα στα τσακίδια...
Να ’ταν όμως τόσο «ηρωικά» τα πράγματα την περίοδο της επανάστασης;
Για να δούμε...
Κατ’ αρχήν, και οι «ήρωες του ’21» ζήτησαν και πήραν, αφού φίλησαν «κατουρημένες ποδιές», κάμποσα δάνεια.
Και, καπάκι, υποθήκευσαν τις «εθνικές γαίες», δηλαδή το έδαφος της πατρίδας μας, και μάλιστα πριν καν το ελευθερώσουν!
Και τι τα έκαναν τα δάνεια, εκείνα τα καλόπαιδα;
Τα περισσότερα τα έφαγαν με τις κλίκες τους, άλλα τα χρησιμοποίησαν για τη χρηματοδότηση του μεταξύ τους εμφυλίου πολέμου, κι ελάχιστα δαπανήθηκαν στις ανάγκες του Αγώνα.
Τι να πρωτοθυμηθούμε αλήθεια;
Όταν τον Φλεβάρη του 1825 ο Ιμπραήμ αποβιβαζόταν στη Μεσσηνία, τι έκαναν οι Έλληνες;
Οι Ρουμελιώτες λεηλατούσαν την Πελοπόννησο (χειρότερα κι απ’ τους Τουρκαλβανούς), κι οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί αρνιόταν να πολεμήσουν τον Μπραήμη πριν πέσει το παραδάκι της μισθοδοσίας...
Και, φυσικά, πληρώνονταν για 10.000 άντρες, ενώ είχαν μόνο 1.500 στρατιώτες!
Σας θυμίζει κάτι αυτό;
Για τις γεωργικές επιδοτήσεις ομιλώ φίλτατοι, που δηλώναμε στην Ε.Ε. βαμβακοχώραφα ίσα με δύο Ουκρανίες...
Και μη νομίζετε πως ο στρατός του Ιμπραήμ ήταν τίποτα φοβερό.
Με το μαστίγιο τους ανάγκαζαν να ριχτούν στις μάχες.
Εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι ήταν κι αυτοί, γι’ αυτό και οι Μοραΐτες τους έλεγαν «στραβοαράπηδες»...
Και να κλείσω με την περίπτωση του Αντρέα Μιαούλη, του μεγάλου μπουρλοτιέρη.
Που στις 1 Αυγούστου 1831, αυτός, ο Αρχηγός του Στόλου, μπουρλώτιασε με τα ίδια του τα χέρια τον ελληνικό στόλο στον Πόρο, για να μην χρησιμοποιηθεί απ’ τις αντίπαλες πολιτικές φατρίες!
Είμαστε άτιμη φάρα τελικά...