Βαίνομεν προς εκλογάς...

Συχνά διατυπώνεται η άποψη πως «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Η άποψη αυτή είναι εν μέρει μόνο σωστή.
Γιατί οι εκλογές μπορεί να λύνουν τα πολιτικά προβλήματα, όχι, όμως, και τα οικονομικά.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως και τα οικονομικά μας προβλήματα είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας ενός διεφθαρμένου και πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Θα συμφωνήσω.
Αλλά, στην περίπτωση αυτή, πρέπει οι εκλογές να ανατρέψουν εκ θεμελίων το σαθρό πολιτικό σύστημα.
Και, προσωπικά, δεν βλέπω ούτε το λαό ούτε το υπάρχον πολιτικό στελεχικό δυναμικό να έχει καμιά τέτοια διάθεση...

Οι «κωλοτούμπες»...

Ό,τι και να πούμε για την κατάντια του πολιτικού μας κόσμου θα είναι λίγο...
Βλέπουμε Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισαν και εφάρμοσαν τα διάφορα Μνημόνια, να τα αποκηρύσσουν, να ομολογούν πως «δεν τα διάβασαν» και να καταψηφίζουν τα νέα μέτρα.
Βλέπουμε και τον Καρατζαφέρη, που ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, να καταψηφίζει το δεύτερο, επειδή τα κουκιά των δημοσκοπήσεων δεν του έβγαιναν, αλλά και για να διαφοροποιηθεί απ’ την υπόλοιπη «δεξιά πολυκατοικία».
Κι απ’ την άλλη έχουμε και το Σαμαρά, που μέσα σε μια νύχτα υπέστειλε τις σημαίες της «αντιμνημονιακής αντίστασης» και ουσιαστικά υιοθέτησε πλήρως την επιχειρηματολογία Παπανδρέου.
Ο Σαμάρας σίγουρα θα έκανε κάποια στιγμή τη μεγάλη «κωλοτούμπα».
Απλά, έκρινε πως είναι ευνοϊκότερο γι’ αυτόν να την κάνει προεκλογικά παρά μετά τις εκλογές.
Θέλω να πιστεύω πως ο λαός θα δώσει κλοτσιά στον κώλο των κωλοτούμπηδων...

Τραυμάτησαν την πόλη μας, την ψυχή μας, το ηθικό μας...

Γουστάρω τα παιδάκια που σπάνε τα παιχνίδια τους
για να δουν τι έχει μέσα.
Αλλά σιχαίνομαι εκείνα που σπάνε βιτρίνες για να βάλουν φωτιά
ή να σουφρώσουν ό,τι έχει μέσα...

Το «ΚΚΕ του Μανιαδάκη»!

Αναμένοντας τη ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού μας συστήματος, αρπάζουμε την ευκαιρία για μερικές ιστορικές αναδρομές στο παρελθόν.
Και πάμε αρκετές δεκαετίες πίσω, στην εποχή του Μεταξά, όπου η Ασφάλεια είχε κατορθώσει να στήσει ένα «δικό της» ΚΚΕ!
Χρησιμοποιώντας αρχικά κάποιους κομμουνιστές-πράκτορές της, και στη συνέχεια κάποια δυσαρεστημένα στελέχη του κόμματος, αλλά και αγνούς παρασυρμένους ιδεολόγους, η Ασφάλεια έστησε το δικό της προβοκατόρικο κομματικό μηχανισμό.
Η ασφαλίτικη «Προσωρινή Διοίκηση» ανέπτυσσε φαινομενικά κομμουνιστική προπαγάνδα και δράση, εξέδιδε προκηρύξεις και το δικό της «Ριζοσπάστη»!
Στρατολογούσε μέλη, ίδρυε «παράνομες» οργανώσεις, ενεργούσε «επαναστατικά»!
Σκοπός της ήταν να μαντρώσει όλους τους κομμουνιστές και τους συμπαθούντες, και την κρίσιμη στιγμή να κλείσει την πόρτα της στρούγκας.
Στην περίπτωση αυτή θα έφταναν δύο χωροφύλακες για να τους φυλάνε...
Ήταν ένα φαινόμενο μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά, που στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία.
Αυτό που πέτυχε ο Μανιαδάκης και η Ασφάλειά του, δεν το κατόρθωσε ούτε ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι...