Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Και τώρα, τι ψηφίζουμε;

Η λέξη "επανάσταση" έχει χάσει το νόημά της.
Άλλωστε ποτέ μου δεν τη γούσταρα αυτή τη λέξη.
Δεν τη βρίσκω με εμφυλιακό μίσος, αφόρητη βεβαιότητα, αίμα, υπερτροφικό εγώ, άμυαλους εξεγερμένους, αγαρμποσύνη, κουρελαρία...
Ο Στέλιος Ράμφος έλεγε πως η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να φτουρίσει στην Ελλάδα. Γιατί παραπέμπει σ' έναν ψυχρό ορθολογισμό που ο Έλληνας ενδόμυχα απορρίπτει.
Γι' αυτό και προτιμάμε έναν σοσιαλισμό λατινοαμερικανικού τύπου. Έναν σοσιαλισμό λαϊκίστικο, πελατειακό, ουσιαστικά αποϊδεολογικοποιημένο.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία απαιτεί γνώσεις, καλλιέργεια, μετριοπάθεια. Δηλαδή ιδιότητες που δεν διαθέτουν οι Έλληνες.
Η σοσιαλδημοκρατία στηρίζεται σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο: το κοινωνικό κράτος μεγαλώνει όσο το επιτρέπει η παραγωγική βάση του ιδιωτικού τομέα. Όχι παραπάνω...
Στη χώρα μας επικράτησαν άλλες λογικές: του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, του αριστερόστροφου και σπάταλου κρατισμού, της διαχείρισης μιας επίπλαστης ευμάρειας.
Όλο αυτό το σκηνικό αφυδάτωσε τη σκέψη μας. Μόνο κόμματα "ασιατικού δεσποτισμού" μπορούσαν να ευημερίσουν.
Δεν υπήρξε σοβαρή εργατοϋπαλληλική τάξη που να εργάζεται σε παραγωγικές-ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Ούτε νέοι που να πηγαινοέρχονται στο εξωτερικό και να διαμορφώνουν μια πιο ανοιχτή και κοσμοπολίτικη κουλτούρα.
Και μοιραία μείναμε στη μούντζα, στα γιούχα, στην κινδυνολογία και στην συνομοσιολογία...
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει μεταπολεμικά η πολιτική μας ζωή!
Ευτυχώς δεν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσουν αυτοδύναμα.
Η πρότασή μας για τις εκλογές της Κυριακής είναι "αμυντική": ψηφίζουμε ένα απ' τα δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ.
Το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε τον ιστορικό του κύκλο, έχασε το δυναμισμό και τις κοινωνικές του αναφορές.
Αλλά τώρα, την ύστατη στιγμή, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες.
Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΝΔ, αποτελώντας το ανάγκαιο ανάχωμα στην επέλαση της φασίζουσας "λαϊκοδεξιάς".
Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθησυχάζοντας την εγχώρια αστική τάξη και τους ξένους δανειστές.
Απ' την άλλη, ο "μπάρμπα Φώτης της φορμόλης" και το "κόμμα της ναφθαλίνης", η ΔΗΜΑΡ, αποτελούν σύμβολα της ευπρεπούς αλλά απόλυτης πολιτικής ακινησίας.
Χρειάζονται όμως ως αναγκαίοι εξισορροπητικοί παράγοντες των αλλοπρόσαλλων και υστερικών συριζίτικων συνιστωσών.
Τέλος, απ' τους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους, κι απ' όσους "Οικολόγους" εξασφαλίσουν πιστοποιητικό ψυχικής υγείας, θ' αρχίσει απ' τη Δευτέρα η συγκρότηση μιας νέας και πιο σύγχρονης ελληνικής κεντροαριστεράς.

2 σχόλια:

Summertime Blues είπε...

τώρα ψηφίσαμε, πάει.
θα μας λυθούν τα προβλήματα ή θα μας δέσουν όλους να τελειώνουμε;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Θα μας λυθούν τα προβλήματα...