«Πλάτων Κρύας Βρύσης»!

Τις προάλλες η Observateur δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα ιστοριούλα.
Το 1979, ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζισκάρ ντ’ Εστέν, πληροφορείται πως η Κομισιόν σκόπευε να παραπέμψει την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ στο μακρινό μέλλον.
Τηλεφωνεί αμέσως στο γραφείο του Προέδρου της Κομισιόν, το σηκώνει ο ιδιαίτερος γραμματέας και εξηγεί στον Πρόεδρο πως η Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και τυχόν πρόωρη ένταξή της θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία της.
Οπότε, ο Ζισκάρ του λέει το «φοβερό»: «ο Πλάτων δεν μπορεί να παίζει Β’ Εθνική»!
Κι έτσι, ο «Πλάτων Κρύας Βρύσης», από τη Β’ Κατηγορία (και βάλε) μπήκε στην ΕΟΚ, δηλαδή ανέβηκε στην Α’ Εθνική, και το 2001 μπήκε και στην ευρωζώνη, δηλαδή στους ομίλους του τζάμπιον λίγκ!
Και πού είναι το πρόβλημα; θα μου πείτε.
Το πρόβλημα είναι ότι συνέχισε να παίζει με παίχτες και με συστήματα Β’ Εθνικής.
Εξ ου και ο υποβιβασμός...

Καλορίζικη η νέα κυβέρνηση, αλλά ας μην γελιόμαστε...

... μάλλον θα κάνει τη «βρώμικη δουλειά»!
Δηλαδή θα πάρει εκείνα τα μέτρα που δεν μπορεί μια μονοκομματική κυβέρνηση.
Ας θυμηθούμε, με την ευκαιρία, όλες τις μέχρι τώρα οικουμενικές κυβερνήσεις.
Το Μάιο του 1877 έχουμε την πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Κανάρη.
Έχει ήδη ξεσπάσει ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, και ο λαός απαιτεί να ταχθεί η Ελλάδα στο πλευρό των «ομόδοξων αδελφών μας»!
Σκοπός της κυβέρνησης ήταν, υποτίθεται, η πολεμική προετοιμασία της χώρας για να συμμετάσχει στον πόλεμο.
Τελικά, και κάτω απ’ τις πιέσεις της Αγγλίας, κάτσαμε στ’ αυγούλια μας, και η οικουμενική κυβέρνηση τερμάτισε το βίο της τον Γενάρη του 1887. Ακολουθεί η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, το 1926. Δυο χρόνια πριν η Ελλάδα είχε λάβει το λεγόμενο «προσφυγικό δάνειο», για την αποκατάσταση των μικρασιατών προσφύγων.
Μεταξύ των μέτρων λιτότητας που της επέβαλαν οι δανειστές της ήταν και η απόλυση 10.000 δημοσίων υπαλλήλων (τότε την έλεγαν «διαθεσιμότητα κι όχι «εφεδρεία»).
Οι κυβερνήσεις ανεβοκατέβαιναν, ο λαός ήταν εξοργισμένος, και επεχείρησε, μάλιστα, να εισβάλει στα Ανάκτορα στις 9 Σεπτεμβρίου!
Σαν πολλές ομοιότητες, δεν νομίζετε;
Το 1944, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, σχηματίζεται κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, με τη συμμετοχή και του ΕΑΜ.
Στην Ελλάδα καταφθάνουν και οι Άγγλοι, ως εγγυητές της ομαλής πορείας της χώρας, ως νέες δυνάμεις κατοχής... ποιος ξέρει; Οι υπουργοί του ΕΑΜ αποχωρούν, και τα Δεκεμβριανά αρχίζουν...
Τον Ιούλιο του 1974, μετά την πτώση της Χούντας, έχουμε νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με επικεφαλής τον Καραμανλή και μέλη της στελέχη της παλιάς ΕΡΕ, Ένωσις Κέντρου και στελεχών του αντιδικτατορικού αγώνα.
Βρέθηκε, όμως, αντιμέτωπη με τον Αττίλα ΙΙ, κι ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε να αποχωρήσουμε απ’ το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
Τον Ιούνιο του 1989 έχουμε την κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΝασπισμού της Αριστεράς με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζανετάκη, και βασική αποστολή την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Το Νοέμβριο γίνονται νέες εκλογές, κανένα κόμμα δεν κερδίζει αυτοδυναμία, και συγκροτείται η «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας Τζανετάκη-Ζολώτα παραλίγο να αποτελέσουν την ταφόπλακα του ΚΚΕ. Το καημένο το κόμμα τρεις μήνες συμμετείχε στη διακυβέρνηση της χώρας και πληγώθηκε για πολλές δεκαετίες...

Να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας... (Οδυσσέας Ελύτης)

«Αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα,
στο τέλος θα δεις να σου απομένουν
μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι.
Που σημαίνει:
μ’ άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις!»

Ο Γιώργος δεν είναι «τρελός», απελπισμένος είναι!

Μέχρι την περασμένη Άνοιξη, τον Γιώργο τον στήριξα, και με το παραπάνω!
Αλλά τώρα ... μάς τέλειωσε.
Η απόφαση για το «δημοψήφισμα» ξεχείλισε το ποτήρι.
Κρίνοντας τα πράγματα περισσότερο ψύχραιμα, ερμηνεύω την αιφνιδιαστική αυτή επιλογή του ως εξής:
Ο Γιώργος, ζώντας από μέσα τα αδιέξοδα, θέλησε να προκαλέσει ένα διπλό σοκ:
Πρώτα, προς το εσωτερικό, όπου άρχισαν να γιγαντώνονται οι αντίρροπες και διαλυτικές τάσεις. Κι ως ένα βαθμό το πέτυχε, καθώς η κοινωνία αρχικά σάστισε, μούδιασε, πάγωσε...
Δεύτερον, θέλησε να προκαλέσει ένα σοκ στους «δανειστές» μας। Η Ελλάδα θα χρειαστεί κι άλλα πακέτα στήριξης. Κι ο Γιώργος θέλησε να παίξει έμμεσα το παιχνίδι του εκβιασμού. Είτε δέχεστε να μας βοηθήσετε χωρίς να απαιτείτε νέα «πακέτα λιτότητας», είτε ... αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων!
Αλλά η απελπισία είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές και ... ο ηγεμών έπεσε θύμα της τακτικής του!
Κι έτσι φτάσαμε σε πλήρες πολιτικό αδιέξοδο.
Κυβέρνηση δεν υπάρχει!
Ο Σαμαράς δεν εγκαταλείπει τις αρλούμπες για «επαναδιαπραγματεύσεις» και «άλλα μείγματα».
Και τα κόμματα της Αριστεράς συμπεριφέρονται σαν φοιτητικές παρατάξεις του ’80: να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας, χωρίς να έχουμε καμία σοβαρή πρόταση...
Ίσως ο Λουκάς Παπαδήμος να είναι μια κάποια λύση...