Το Μνημόνιο 1 το στηρίξαμε! Αυτό ΠΟΤΕ!

Και για να εξηγούμαστε: το Μνημόνιο 1 δεν τα στηρίξαμε ούτε από μαζοχισμό ούτε από ... λατρεία για τον ανερμάτιστο Γιώργο! Το κάνουμε μόνο για δυο λόγους:
α) Γιατί τρέμουμε τη χρεωκοπία.
β) Γιατί δεν υπήρχε άλλη σοβαρή εναλλακτική πρόταση.
Ή, μάλλον, υπήρχαν δύο. Ας τις δούμε:
α) Η πρώτη εναλλακτική πρόταση είναι της Αριστεράς. Να αρνηθούμε τα χρέη μας και να ζήσουμε μόνοι μας, αξιοπρεπείς και ήρωες! Ωραίοι ως Έλληνες! Είναι το πολυπαιγμένο τελευταία επιχείρημα της αυτάρκειας. Που, όμως, θα μειώσει το βιοτικό μας επίπεδο κατά 50% τουλάχιστον, και θα μας βυθίσει σε μόνιμη υπανάπτυξη. Θα γίνουμε Αλβανία του Χότχα και Βόρεια Κορέα των Κιμ...
β) Η δεύτερη πρόταση είναι του Σαμαρά. Που του βρήκαν οι επικοινωνιολόγοι μια ωραία λεξούλα, την «επαναδιαπραγμάτευση», που την περιφέρει δω κι εκεί, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση πως θα απαλλαγούμε απ’ τα δεινά του Μνημονίου, για να μαζέψει ψηφαλάκια.
Δεν μας λέει όμως ούτε ποια ακριβώς σημεία του Μνημονίου θα επαναδιαπραγματευτεί ούτε τι θα γίνει αν οι δανειστές μας δεν δεχτούν την επαναδιαπραγμάτευση. Θα μας οδηγήσει στην πτώχευση ή θα εφαρμόσει τη μνημονιακή πολιτική που θεωρεί «καταστροφική»;
Η πρόταση της Αριστεράς μπορεί να είναι μουρλή, αλλά είναι εφαρμόσιμη. Ναι! Μπορούμε να αυτοκτονήσουμε οποιαδήποτε ώρα και στιγμή θέλουμε...
Η πρόταση, όμως, του Σαμαρά είναι εντελώς παράλογη και ανεδαφική. Προσπαθεί να μας «πουλήσει» κάτι που δεν υπάρχει. Όλοι στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ το έχουν ξεκαθαρίσει: επαναδιαπραγμάτευση δεν γίνεται!
Και πολύ λογικό μου φαίνεται. Αν αρχίσουν οι «επαναδιαπραγματεύσεις» των χρεοκοπημένων χωρών το σύστημα θα κινδυνεύσει όχι τόσο από οικονομική όσο από πολιτική κατάρρευση. Αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδειγματάκια:
α) οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις των κεντρικών και βορειοευρωπαϊκών χωρών δεν πρόκειται να σταθούν ούτε μέρα αν αρχίσουν να κάνουν «χάρες» στην Ελλάδα. Οι λαοί και τα κοινοβούλιά τους «βράζουν» κάθε φορά που πρέπει ν’ αποφασίσουν νέα δάνεια για τις «σπάταλες χώρες»!
β) ο πρόσφατα εκλεγμένος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, όχι μόνο δεν υποσχέθηκε «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου που υπέγραψε ο προκάτοχός του σοσιαλιστής Σώκρατες, αλλά υποσχέθηκε «ακόμα σκληρότερα μέτρα, για να μην γίνουμε Ελλάδα»! Φανταστείτε τι έχει να γίνει στην Πορτογαλία αν η Ελλάδα πετύχει την «επαναδιαπραγμάτευση». Στην κρεμάλα θα τον στείλουν τον δόλιο τον πρωθυπουργό τους...
Γι’ αυτό φωνάζαμε: η μόνη λύση που είχαμε ήταν μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε αποτελεσματικά το Μνημόνιο!
Όμως, το Μνημόνιο 2 μας ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ! Τόσο απλά!
Οπότε είναι για μας θέμα επιβίωσης πλέον...

Ο ανασχηματισμός ήταν η λιγότερο κακή επιλογή του Γιώργου!

Η κυβέρνηση το 2010 τα κουτσοβόλεψε.
Έκανε και την «περαιωσούλα» της, βούλωσε κάμποσες τρύπες κι έδειξε να «το έχει»...
Όλοι ξέραμε πως το 2011 θα ήταν η «χρονιά του διαβόλου»!
Αλλά αποδείχθηκε τρις χειρότερο...
Η ανεργία θέριεψε, τα έσοδα κατέρρευσαν, όλοι οι στόχοι της κυβέρνησης έπεσαν έξω με αναμφισβήτητη ευθύνη του οικονομικού της επιτελείου (δεν το συζητάμε πως έπρεπε ν’ αλλάξει εκ θεμελίων).
Και σα να μην έφταναν όλ’ αυτά, ο πρωθυπουργός έδειχνε να χάνει τον έλεγχο του υπουργικού του συμβουλίου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας!
Το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Τρεις λύσεις υπήρχαν: εκλογές, πολυκομματική κυβέρνηση, ριζικός ανασχηματισμός.
Προσωπικά νομίζω πως ο Γιώργος επέλεξε τη λιγότερο κακή λύση. Γιατί:
α) Με τον καφρισμό που μας δέρνει, τυχόν συνεργασία των δυο μεγάλων κομμάτων θα πυροδοτούσε διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό τους! Ο Γιώργος θα κατηγορούνταν πως «έφερε τη Ν.Δ. στην εξουσία» κι ο Σαμαράς πως «υπέκυψε στις πιέσεις της τρόικας»...
β) Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας αλά ελληνικά, όλοι θα προσπαθούσαν να βάλουν τρικλοποδιά στο διπλανό τους και να βρεθούν σε πλεονεκτικότερη θέση την «επόμενη ημέρα». Το προηγούμενο της «οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα» τα λέει όλα...
γ) Η συνεργασία Γιώργου-Αντώνη, με τη στήριξη και του ΛΑΟΣ, θα είχε ως συνέπεια η αντιπολίτευση να μονοπωλείται απ’ το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ! Δηλαδή απ’ τα δυο κόμματα που συνειδητά επιδιώκουν τη διάλυση της χώρας για να μαζέψουν «κανένα ψηφαλάκι»! Αυτό και μόνο αποτελεί πολιτειακή εκτροπή!
δ) Αν γίνουν τώρα εκλογές, είτε δεν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, οπότε θα γευτούμε όλα τα παραπάνω, είτε θα βγει πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Με το σύνθημα της «επαναδιαπραγμάτευσης». Ένα σύνθημα που είναι πέρα για πέρα δημαγωγικό, όπως θα αναλύσουμε σε επόμενη ανάρτηση.
Ωστόσο, ο χθεσινός ανασηματισμός δεν ήταν και τόσο ριζικός. Μάλλον κατώτερο τον προσδοκιών θα των χαρακτηρίζαμε.
Το μόνο ίσως αισιόδοξο είναι η επιλογή του Βενιζέλου στα Οικονομικά. Κι αυτό για δυο λόγους:
α) Είναι ο μόνος Υπουργός που στο χώρο ευθύνης του εφάρμοσε άψογα το Μνημόνιο!
β) Του δίνεται, πλέον, η μοναδική ευκαιρία της ζωής του να δείξει στα δύσκολα την αξία του και να βάλει υποθήκες για μελλοντική πρωθυπουργία...
Συνοψίζω:
α) Με βαριά καρδιά εξακολουθούμε να στηρίζουμε την κυβέρνηση.
β) Του χρόνου τέτοιον καιρό θα κάνουμε οριστικό απολογισμό του έργου της.

Η κυβέρνηση απέτυχε!

Το «Μνημόνιο Ι» που ψηφίστηκε πέρυσι το στηρίξαμε με συνέπεια και υπευθυνότητα.
Ήταν η χρονική και οικονομική ανάσα που χρειαζόταν η χώρα για να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει τα τεράστια ελλείμματα και χρέη.
Ήταν ένας μηχανισμός πρωτόγνωρος για την Ελλάδα και για ολόκληρη την Ευρώπη. Με αντικειμενικές δυσκολίες και εύλογα ρίσκα...
Σήμερα, δεκατρείς μήνες μετά, διαπιστώνουμε, δυστυχώς, την πλήρη και ολοκληρωτική αποτυχία των περσινών μέτρων.
Οι θυσίες των Ελλήνων μοιάζουν να πήγαν εντελώς χαμένες!
Δικαιολογίες μπορούν να βρεθούν πολλές: η ύφεση ήταν μεγαλύτερη, τα φορολογικά έσοδα και οι ασφαλιστικές εισφορές λιγότερες, το έλλειμμα αναθεωρήθηκε προς τα πάνω, η ανεργία γονάτισε τον ΟΑΕΔ, οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν τηρούσαν σταθερή γραμμή, η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίστηκε, οι δικοί μας υπουργοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν κλπ κλπ...
Όμως, σε τούτη τη χώρα χορτάσαμε από «δικαιολογίες» και από «μεταθέσεις των ευθυνών».
Γι’ αυτό κρατάμε το ρεζουμέ:
Το «Μνημόνιο Ι» απέτυχε παταγωδώς και σ’ αυτό φέρει τεράστια αντικειμενική ευθύνη η Κυβέρνηση. Την οποία πρέπει να αναλάβει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Το να καταγγέλλουμε το λαϊκισμό, τις συντεχνίες, τη διαφθορά και τους «γραφικούς Μίκυδες» δεν αποτελεί, πλέον, σοβαρή και αξιόπιστη επιχειρηματολογία.
Η κυβέρνηση με τα νέα μέτρα ρισκάρει τις αντοχές των ανθρώπων, παίζει με τα όρια της εξαθλίωσης και, συνεπώς, με την πυροδότηση μιας κοινωνικής έκρηξης...
Δεν απέτυχε μόνο στους δημοσιονομικούς της στόχους, αλλά τσάκισε κυριολεκτικά τα μικρομεσαία στρώματα, σπαταλώντας το πολυτιμότερο πολιτικό κεφάλαιο που διέθετε: την κοινωνική ανοχή.

Τι προτείνει ο Ασκαρδαμυκτί...

- Όχι στη μείωση του αφορολόγητου κάτω απ’ τα 8.000 ευρώ! Η τρόικα ζητά την πλήρη κατάργησή του. Δηλαδή, αν ένας βγάζει 6.000 ευρώ το χρόνο (το όριο της «φτώχειας») πρέπει να δίνει στην εφορεία 600 (10%)+330 (ως προκαταβολή φόρου)=930 ευρώ! Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά...
- Όχι στην αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης! Αν ο τόνος πάει απ’ τα 900 ευρώ στα 1.600, ζήτω που παγώσαμε! Εκτός κι αν η κυβέρνηση μάς βρει γκομενίτσες να μας ζεσταίνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα!
- Όχι στην αύξηση των αντικειμενικών αξιών! Με τα σημερινά δεδομένα, η μη μείωσή τους είναι αύξηση...
- Όχι αύξηση ΦΠΑ στις ταβέρνες, στα καπηλειά και στις καφετέριες! Αν ο Έλληνας κλειστεί σπίτι του... πέθανε! Τι να το κάνω εγώ να «σωθεί η χώρα», αν με έχουν ήδη κλείσει στο τρελάδικο;
- Όχι σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! Απλά, ο μισθός τους να είναι 5% μικρότερος απ’ τους αντίστοιχους του ιδιωτικού τομέα.
- Και, φυσικά, να δημεύεται άμεσα η περιουσία όποιου τολμά να φοροδιαφύγει έστω και για ένα ευρώ!

Υ.Γ.: Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η κυβέρνηση είναι πεπεισμένη πως το πρόβλημα του δημοσίου χρέους μας δεν μπορεί να λυθεί με όρους οικονομικούς αλλά πολιτικούς!
Τα νέα μέτρα αποβλέπουν στη δημιουργία των συνθηκών που θα επιτρέψουν στο προσεχές μέλλον τη λήψη μιας σχετικής πολιτικής απόφασης στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.

«Αγανακτισμένους» δεν έχει μόνο η Μαδρίτη και η Αθήνα!

Αγανακτισμένοι υπάρχουν και στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, στη Βιέννη, στο Ελσίνκι!
Είναι οι πολίτες όλων των λαών της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης που δεν ανέχονται άλλο να πληρώνουν τους «τζίτζικες του νότου»!
Που πιέζουν τις κυβερνήσεις τους ν’ αφήσουν στη μοίρα τους τις «άσωτες» χώρες σαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία...
Είναι αυτοί που κοροϊδεύαμε τα καλοκαίρια στα νησιά, επειδή, για λόγους οικονομίας, έτρωγαν μόνο σαλάτες.
Και τώρα, πολύ θα χαιρόντουσαν να μας έβλεπαν να πτωχεύουμε.
Είμαστε οι ιδανικοί «αποδιοπομπαίοι τράγοι», που η καταστροφή μας θα αποτελούσε μια σκληρή προειδοποίηση στους λαούς και στις κυβερνήσεις των άλλων «ασθενών» κρατών!
Ήθελα να ήξερα αν αυτοί που συγκεντρώνονται στις πλατείες, μουτζώνουν τους πολιτικούς και χτυπούν τις άδειες κατσαρόλες, είναι «αθώοι του αίματος»...
Άραγε αυτοί ποτέ δεν ζήτησαν ένα ρουσφετάκι, δεν έγλειψαν κάποιον πολιτικό, δεν ζήτησαν έναν διορισμούλη, μια βισματική μετάθεση, τη διαγραφή ενός προστίμου, τη νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου;
Αυτοί δεν ροκάνισαν καμία κοινοτική επιχορηγησούλα, δεν βούτηξαν το δαχτυλάκι τους σε κάποιο κρατικά επιδοτούμενο πρόγραμμα, δεν έκαναν ποτέ φοροδιαφυγή, δεν βολεύτηκαν με τα επιδόματα ύπνου, δεν χειροκρότησαν μπαλκονάτους δημαγωγούς και δεν ψήφισαν παπαρολόγους συνδικαλιστές;
Εγώ, προσωπικά, τα έκανα όλ’ αυτά (ή, σχεδόν, όλα) γι’ αυτό και ντρέπομαι και δεν τολμώ ούτε το δάχτυλο να υψώσω ούτε την ανοιχτή παλάμη μου να κουνήσω...
Παλιότερα, μάγκας ήταν όποιος πλειοδοτούσε σε υποσχέσεις.
Σήμερα, πρώτη μούρη είναι όσοι πλειοδοτούν σε «αγανάκτηση»...
Αλήθεια, πού ήταν όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» όταν γινόταν το μεγάλο πάρτι;
Τώρα, που μας ήρθε ο λογαριασμός, θυμήθηκαν να φωνάξουν;