Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

«Αγανακτισμένους» δεν έχει μόνο η Μαδρίτη και η Αθήνα!

Αγανακτισμένοι υπάρχουν και στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, στη Βιέννη, στο Ελσίνκι!
Είναι οι πολίτες όλων των λαών της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης που δεν ανέχονται άλλο να πληρώνουν τους «τζίτζικες του νότου»!
Που πιέζουν τις κυβερνήσεις τους ν’ αφήσουν στη μοίρα τους τις «άσωτες» χώρες σαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία...
Είναι αυτοί που κοροϊδεύαμε τα καλοκαίρια στα νησιά, επειδή, για λόγους οικονομίας, έτρωγαν μόνο σαλάτες.
Και τώρα, πολύ θα χαιρόντουσαν να μας έβλεπαν να πτωχεύουμε.
Είμαστε οι ιδανικοί «αποδιοπομπαίοι τράγοι», που η καταστροφή μας θα αποτελούσε μια σκληρή προειδοποίηση στους λαούς και στις κυβερνήσεις των άλλων «ασθενών» κρατών!
Ήθελα να ήξερα αν αυτοί που συγκεντρώνονται στις πλατείες, μουτζώνουν τους πολιτικούς και χτυπούν τις άδειες κατσαρόλες, είναι «αθώοι του αίματος»...
Άραγε αυτοί ποτέ δεν ζήτησαν ένα ρουσφετάκι, δεν έγλειψαν κάποιον πολιτικό, δεν ζήτησαν έναν διορισμούλη, μια βισματική μετάθεση, τη διαγραφή ενός προστίμου, τη νομιμοποίηση ενός αυθαιρέτου;
Αυτοί δεν ροκάνισαν καμία κοινοτική επιχορηγησούλα, δεν βούτηξαν το δαχτυλάκι τους σε κάποιο κρατικά επιδοτούμενο πρόγραμμα, δεν έκαναν ποτέ φοροδιαφυγή, δεν βολεύτηκαν με τα επιδόματα ύπνου, δεν χειροκρότησαν μπαλκονάτους δημαγωγούς και δεν ψήφισαν παπαρολόγους συνδικαλιστές;
Εγώ, προσωπικά, τα έκανα όλ’ αυτά (ή, σχεδόν, όλα) γι’ αυτό και ντρέπομαι και δεν τολμώ ούτε το δάχτυλο να υψώσω ούτε την ανοιχτή παλάμη μου να κουνήσω...
Παλιότερα, μάγκας ήταν όποιος πλειοδοτούσε σε υποσχέσεις.
Σήμερα, πρώτη μούρη είναι όσοι πλειοδοτούν σε «αγανάκτηση»...
Αλήθεια, πού ήταν όλοι αυτοί οι «αγανακτισμένοι» όταν γινόταν το μεγάλο πάρτι;
Τώρα, που μας ήρθε ο λογαριασμός, θυμήθηκαν να φωνάξουν;

Δεν υπάρχουν σχόλια: