Την ώρα που γεννιόντουσαν σχολάγανε οι μοίρες....

Στον ηλεκτρικό για Καλλιθέα.
Δυο γυναικείες φωνές. Ψιλοκουβεντούλα.
Εγώ γυρισμένη την πλάτη, δεν βλέπω φάτσες.
Συζητούν για τιμές προϊόντων στα σούπερ-μάρκετ. Τα αγαπημένα τους δημητριακά, υγρό πλυντηρίου, τυρί διαίτης, χαρτί υγείας...
Τεντώνω αυτιά. Χρήσιμες πληροφορίες...
Κάποια στιγμή γυρίζω να τις δω.
Ξαφνιάστηκα. Δυο ωραία κορίτσια, το πολύ 20 χρονών, με τ’ ακουστικά iRhone κρεμασμένα στο λαιμό...
Εικόνα που δεν κόλλαγε στις κουβέντες τους.
Στην ηλικία τους εμείς συζητούσαμε για έρωτα, βιβλία, σινεμά, μαρξισμό...
Όχι για τιμές γκούντα!
Αυτές, επαρχιωτοπούλες φοιτήτριες, τα λεφτά των γονιών μετρημένα, το βάρος της πραγματικότητας μοιάζει ασήκωτο.
Γι’ αυτό και γαντζώνονται στο σουπερμαρκετικό σύμπαν τους...
Το όνειρο γι’ αυτές άρχισε γρήγορα να ξεφτίζει.
Αντί να μετρούν τηλέφωνα επίδοξων εραστών, σε μικρά χαρτάκια χωμένα κρυφά στις τσέπες τους απ’ την τσάρκα της προηγούμενης νύχτας, μετράνε τα ευρουδάκια του μπαμπά...
Άγριες εποχές!
Τους είπα κάτι αστείο που μου ’ρθε στο μυαλό.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μου φαίνεται χοντράδα.
Σκάσαν στα γέλια.
Γέμισε το βαγόνι δροσιά...