Η τέχνη του κυβερνάν...

(Αυτό το κείμενο γράφηκε περίπου πριν τρία χρόνια,
αλλά νομίζω πως παραμένει επίκαιρο...)

Ένας Υπουργός, όταν νομοθετεί, οφείλει να πληροί ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Και πρωτ’ απ’ όλα να είναι λογικός, ψύχραιμος, ήπιος, μετριοπαθής και, φυσικά, γνώστης του αντικειμένου. Οφείλει να έχει ολοκληρωμένη κι όχι αποσπασματική εικόνα των προβλημάτων, συγκεκριμένη στόχευση και στρατηγική καθώς και την ικανότητα να αναπτύσσει πειστικά τις απόψεις του. Τέλος, να είναι έτοιμος να παραδεχθεί και να διορθώσει στην πορεία τα όποια λάθη του! Τα πολιτικά αυτά προσόντα αναπτύσσει και ο Θουκυδίδης όταν αξιολογεί την προσωπικότητα του Περικλή. Σε όλ’ αυτά απέτυχε παταγωδώς η κυρα Μαριέτα και γι’ αυτό οφείλει να παραιτηθεί!
Να, λοιπόν, τι θα κάναμε εμείς, στη θέση της:
1) Αρχικά θα θέταμε κάποιους σταθερούς, πολύ συγκεκριμένους και αμετακίνητους στόχους, από τους οποίους δεν θα επρόκειτο να υποχωρήσουμε. Οι στόχοι αυτοί μπαίνουν εκ των πραγμάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποφάσισε ότι από το 2010 όλα τα Παν/μια θα τεθούν υποχρεωτικά υπό καθεστώς αξιολόγησης! Με άλλα λόγια, βάσει συγκεκριμένων αντικειμενικών κριτηρίων, τα Παν/μια θα κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες. Όπως, λ.χ., συμβαίνει με τις ποδοσφαιρικές ομάδες: Α’ Εθνική κατηγορία, Β’ Εθνική κλπ. Συνεπώς η πολιτεία οφείλει να θέσει ως άμεσο και αδιαπραγμάτευτο στόχο την κατάταξη των παν/μίων μας στην υψηλότερη δυνατή θέση. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να πληρώνει τόσα χρήματα και οι Σχολές μας να είναι κατώτερες και από τις Θεολογικές Σχολές της Ρουμανίας που σου στέλνουν το πτυχίο σπίτι με 10000 Ευρώ...
2) Με δεδομένο τον πιο πάνω στόχο και με βάση τα ευρωπαϊκά κριτήρια αξιολόγησης θα κατατάσσαμε τα αναγκαία μέτρα σε τρεις κατηγορίες: σε εκείνα που αφορούν το κράτος, τους καθηγητές και τους φοιτητές. Τα πρώτα θα λαμβάνονταν άμεσα και χωρίς καμία ... έκπτωση! Για εκείνα που αφορούν τους καθηγητές και τους φοιτητές θα θέταμε συγκεκριμένες χρονικές προτεραιότητες. Κάποια μέτρα θα έπρεπε να ληφθούν άμεσα, κάποια μεσοπρόθεσμα και κάποια την τελευταία στιγμή. Για τα πιο σκληρά μέτρα, εκείνα δηλ που θα είχαν κοινωνικό κόστος, θα εξαντλούσαμε όλα τα χρονικά περιθώρια!
3) Έχοντας κάνει όλη αυτή την προεργασία θα προχωρούσαμε σε εξαντλητικό διάλογο με τους ενδιαφερόμενους φορείς. Δεν θα διστάζαμε να συμμετάσχουμε προσωπικά σε συνελεύσεις καθηγητών, ακόμη και φοιτητών! Στον διάλογο θα προσερχόμασταν με πλήρη συναίσθηση ότι ο χώρος της ανώτερης εκπαίδευσης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος, δεν ανέχεται αυταρχισμούς και επιδείξεις ισχύος. Ιδιαίτερα για τους φοιτητές, δεν θα ξεχνούσαμε ούτε στιγμή ότι έχουν την τάση να εκτονώνουν την ανασφάλεια για το επαγγελματικό τους μέλλον αλλά και την ανάγκη να βιώσουν την εμπειρία της συλλογικής «μέθης» και να δημιουργήσουν τα δικά τους γεγονότα.
4) Έχοντας κερδίσει εξ αρχής την εμπιστοσύνη της παν/κής κοινότητας, θα προβάλλαμε ακολούθως το εξής βασικό επιχείρημα: «οφείλουμε όλοι να καταβάλλουμε κάποιες προσπάθειες, όλοι να κάνουμε κάποιες θυσίες προκειμένου όλοι, και κυρίως οι φοιτητές, να ωφεληθούμε πολλαπλάσια». Η ανταποδοτικότητα των θυσιών παίζει ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών αντιδράσεων! Όλοι θα δεχόμασταν να κάνουμε κάποιες λογικές υποχωρήσεις με αντάλλαγμα τη λήψη αναβαθμισμένων και ανταγωνιστικών πτυχίων! Όχι όμως επειδή «έτσι κάπνισε» ξαφνικά σε κάποιον Υπουργό που δυόμισι χρόνια κοιμάται και τώρα, εν όψει πρόωρων εκλογών, θέλει να «εμπλουτίσει» το βιογραφικό του με «μεταρρυθμιστικό έργο». Τα όποια μέτρα δεν μπορεί να είναι αποσπασματικά σαν χειροβομβίδες που τις πετάει κάποιος μέσα στο πλήθος ... κι όποιον πάρει ο χάρος!
5) Τέλος, κι αφού θα είχε επέλθει συμφωνία με τις ενδιαφερόμενες πλευρές, τουλάχιστον στα «βασικά», θα λαμβάναμε όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα τα οποία θα ανακούφιζαν τους κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερους φοιτητές που ενδεχομένως θα πλήττονταν από την προσπάθεια αναβάθμισης των Παν/μίων μας.
Ασφαλώς και κάποιοι θα αντιδρούσαν. Κυρίως οι ιδιοτελείς και κάποιοι που έχουν ... πληγεί από «αριστερό παραλογισμό». Με αυτούς δεν θα είχαμε κανένα δισταγμό να συγκρουστούμε σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως ιδεολογικά (εκεί είναι που τους πονάει ιδιαίτερα). Το παν/μίο είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να διαφυλαχθεί η αξιοπιστία και το επίπεδό του! Αν, πάλι, δεν τα καταφέρναμε, δεν θα είχαμε κανένα ενδοιασμό να παραιτηθούμε.
Η σημερινή Υπουργός τίποτε απ’ τα παραπάνω δεν έπραξε. Γι’ αυτό και έχει αποτύχει παταγωδώς. Άφησε επί μήνες να κυκλοφορούν διάφορες φήμες για κατάργηση του ασύλου, για διακοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, για διαγραφές φοιτητών κλπ χωρίς η ίδια να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει τίποτα. Αντίθετα, εκδήλωνε την πρόθεσή της να καταθέσει αιφνιδιαστικά το κατακαλόκαιρο έναν νόμο-φάντασμα που θα τον ψήφιζαν μεσάνυχτα πέντε-έξι μισοκοιμισμένοι βουλευτές! Στη συνέχεια, βέβαια, και κάτω απ’ την συγκλονιστική αντίδραση της παν/κής κοινότητας, τα «πήρε πίσω» και κατεξευτελισμένη δήλωνε πως ένα τόσο ... σπουδαίο νομοσχέδιο έπρεπε να εισαχθεί στην ... Ολομέλεια της Βουλής! Να χαρώ εγώ δημοκρατική και κοινοβουλευτική ευαισθησία! Κι έρχεται από πάνω εκείνος ο ανεκδιήγητος ημιπαράφρων χούλιγκαν με το λευκό κολάρο, ο καθηγητής και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας Θάνος Βερέμης, για να τινάξει στον αέρα κάθε ελπίδα συνδιαλλαγής.
Τα πράγματα είναι πλέον απλά. Η κυρά Μαριέτα και οι συνεργάτες της έχασαν την έξωθεν καλή μαρτυρία! Έκαψαν το χαρτί της αναβάθμισης των παν/μίων, έχασαν την ικανότητά τους ως αξιόπιστων συνομιλητών και, μάλλον, «δέσανε τα χέρια» και των διαδόχων τους. Η παραίτησή τους είναι μονόδρομος...