Η ιστορικός Μαρία Μποντίλα στο βιβλίο της "Πολύχρονος να ζεις, μεγάλε Στάλιν" εξηγεί με μεγάλη διαύγεια τον τρόπο που η Ζαχαριαδική γραφειοκρατία προσπάθησε -στις ανατολικές χώρες- να καταστρέψει δύο γενιές κομμουνιστών.
Αναφέρεται στο "εκπαιδευτικό σύστημα" που οργανώθηκε στις "λαϊκές δημοκρατίες" μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και στην προσπάθεια να οικοδομηθεί ο "νέος κομμουνιστής άνθρωπος", με θύματα τα παιδιά των πολιτικών προσφύγων. Τρία ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά που έπρεπε να χαρακτηρίζουν το "νέο κομμουνιστή":
α) πλήρη αφοσίωση στη Ζαχαριαδική (τρομοκρατική) εξουσία
β) τυφλή πίστη στον σοβιετικό πατερναλισμό
γ) μίσος (σχεδόν γονιδιακό) για τη σοσιαλδημοκρατία.
Με αυτές τις σταθερές δηλητηριάστηκαν μαζικά στις "πατρίδες του υπαρκτού σοσιαλισμού" χιλιάδες ψυχές που αγωνίστηκαν, εξευτελίστηκαν και μαρτύρησαν από το μεταπολεμικό "εθνικό κράτος" της χώρας μας.
Το "έργο" του μίσους της κομμουνιστικής Αριστεράς για τη σοσιαλδημοκρατία και το μεταρρυθμιστικό κέντρο το βλέπουμε να παίζεται εδώ και δεκαετίες. Το είδαμε το '50 όταν το ΚΚΕ ταύτιζε τον Πλαστήρα με τον Παπάγου (το 1963 ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Κολιγιάννης δήλωνε δημόσια: "αν ο Ζαχαριάδης ήταν σήμερα στην ηγεσία του ΚΚΕ θα επολέμα το Κέντρον κι όχι την ΕΡΕ!)...
Το είδαμε το 1986 με την εκλογή των Δεξιών δημάρχων σε Αθήνα, Πειραιά και Σαλονίκη. Το είδαμε το 1989 με την αισχρή αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση, στις εκλογές του 2007, το βλέπουμε και τώρα καθημερινά!
Δυστυχώς, η σημερινή ηγεσία της "Αριστεράς" μονοπωλείται από τα "ορφανά του Σταλινισμού"! Την Αλέκα Παπαρήγα που θέλει να αποκαταστήσει τον Στάλιν, τον Αλαβάνο, πρώην ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, και τον Τσίπρα που ανδρώθηκε στη μεγάλη της ΚΝΕ σχολή!
Η ισοπεδωτική εξίσωση των πολιτικών δυνάμεων ("όλοι ίδιοι είναι εκτός από μας") και η προσέγγιση της πολιτικής μέσα από το μανιχαϊστικό δίπολο "άσπρο-μαύρο", οδηγεί σε αδιέξοδα και επιστρέφει ως μπούμερανγκ στους εμπνευστές της. Όταν εθίζεις την κοινή γνώμη σε ισοπεδωτικές υπεραπλουστεύσεις, κάποια στιγμή θα πέσεις κι εσύ στο λάκκο που άνοιξες για τους άλλους. Έτσι, με την ίδια ανεγκέφαλη λογική που ταυτίζουν τη Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, οι ίδιοι τραγικοί πρωταγωνιστές ταυτίζουν τον Συνασπισμό με τους κουκουλοφόρους και το ΚΚΕ με τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ!
Ακολουθεί το πιο παρατεταμένο χειροκρότημα της ιστορίας. Θέατρο Μπολσόι, 1937! Απολαύστε το...
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Δεν έχω να γράψω πολλά, ούτε για τους "νεκρόφιλους" του κΚΕ ούτε για τα φασιστάκια του λΑΟΣ, ούτε για το κόμμα του "ότι προερίστε" τω=ον ΣΥΝ για αυτό θα σου πω μία πραγματική ιστορία.
Πριν από κάποια χρόνια ο Αλαβάνος έμενε στον ίδιο δρόμο με ένα συμαθητή μου στις Βρυξέλλες. Δεν ήξερα πολύ καλά τον δρόμο οπότε δύο φορές χτύπησα κατά λάθος στο σπίτι του Αλαβάνου και μου άνοιξε την πόρτα...
Δημοσίευση σχολίου