Τόσα χρόνια πέρασαν και οι προσωπικές μνήμες ξεθωριάζουν. Συνήθως αντικαθίστανται από τη λεγόμενη "συλλογική μνήμη" με ιδιαίτερη έμφαση στο ηρωικό και μυθολογικό στοιχείο...
Το Πολυτεχνείο έχει δύο "εγγραφές":
Α) Ως πραγματικότητα έδωσε πρόσωπο στα οράματα, τις ευαισθησίες και στη βαθιά επιθυμία των νέων ανθρώπων να πουν "όχι" στη δικτατορία και στην καταπίεση. Ήταν πρωτ' απ' όλα μια κίνηση αντιδικτατορική που μέσα απ' τον αγώνα και την κινητοποίηση έλαβε ευρύτερες πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις.
Β) Ως μύθος ανταποκρίθηκε στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να καλύψει τα κενά, τις τύψεις και τους συμβιβασμούς της. Οι "ήρωες του Πολυτεχνείου", η "εποποιία" και η "αντίσταση" αποενοχοποιεί την κοινωνία μας για τη σημαντική ανοχή (ακόμη και στήριξη) προς το δικτατορικό καθεστώς, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα τρία χρόνια... Με τον ίδιο άλλωστε τρόπο η "παλλαϊκή εθνική αντίσταση 1941-44" κάλυψε το όχι ευκαταφρόνητο φαινόμενο του δοσιλογισμού που άνθισε στην κατεχόμενη χώρα μας...
Το Πολυτεχνείο έκλεισε έναν κύκλο, τον μεταπολεμικό-μετεμφυλιακό, κι άνοιξε έναν νέο -τον μεταπολιτευτικό- που δεν λέει ακόμη να κλείσει. Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε αναμφίβολα μια πυκνή στιγμή της ιστορίας της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που αρνείται πεισματιά να ενηλικιωθεί! Όσοι τοποθετούνται στον πολιτικό χώρο της πρέπει, επιτέλους, να επιλέξουν (ή, καλύτερα, να επιβάλλουν) στους εαυτούς τους μια κριτική ματιά προς τα πάντα και, κυρίως, προς τον χώρο που τους εκφράζει ιδεολογικά.
Η Αριστερά ήταν εκείνη που δημιούργησε το Πολυτεχνείο του 1973, η Αριστερά πρέπει να είναι κι εκείνη που θα κλείσει τον ιστορικό αυτό κύκλο δημιουργώντας ένα "Νέο Πολυτεχνείο"! Όχι, φυσικά, ένα κακέκτυπο του 1973! Αλλά το Πολυτεχνείο του μέλλοντος, δηλαδή της γνώσης, της επιστημονικής έρευνας και πρωτοπορίας...
Το Πολυτεχνείο έχει δύο "εγγραφές":
Α) Ως πραγματικότητα έδωσε πρόσωπο στα οράματα, τις ευαισθησίες και στη βαθιά επιθυμία των νέων ανθρώπων να πουν "όχι" στη δικτατορία και στην καταπίεση. Ήταν πρωτ' απ' όλα μια κίνηση αντιδικτατορική που μέσα απ' τον αγώνα και την κινητοποίηση έλαβε ευρύτερες πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις.
Β) Ως μύθος ανταποκρίθηκε στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να καλύψει τα κενά, τις τύψεις και τους συμβιβασμούς της. Οι "ήρωες του Πολυτεχνείου", η "εποποιία" και η "αντίσταση" αποενοχοποιεί την κοινωνία μας για τη σημαντική ανοχή (ακόμη και στήριξη) προς το δικτατορικό καθεστώς, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα τρία χρόνια... Με τον ίδιο άλλωστε τρόπο η "παλλαϊκή εθνική αντίσταση 1941-44" κάλυψε το όχι ευκαταφρόνητο φαινόμενο του δοσιλογισμού που άνθισε στην κατεχόμενη χώρα μας...
Το Πολυτεχνείο έκλεισε έναν κύκλο, τον μεταπολεμικό-μετεμφυλιακό, κι άνοιξε έναν νέο -τον μεταπολιτευτικό- που δεν λέει ακόμη να κλείσει. Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε αναμφίβολα μια πυκνή στιγμή της ιστορίας της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που αρνείται πεισματιά να ενηλικιωθεί! Όσοι τοποθετούνται στον πολιτικό χώρο της πρέπει, επιτέλους, να επιλέξουν (ή, καλύτερα, να επιβάλλουν) στους εαυτούς τους μια κριτική ματιά προς τα πάντα και, κυρίως, προς τον χώρο που τους εκφράζει ιδεολογικά.
Η Αριστερά ήταν εκείνη που δημιούργησε το Πολυτεχνείο του 1973, η Αριστερά πρέπει να είναι κι εκείνη που θα κλείσει τον ιστορικό αυτό κύκλο δημιουργώντας ένα "Νέο Πολυτεχνείο"! Όχι, φυσικά, ένα κακέκτυπο του 1973! Αλλά το Πολυτεχνείο του μέλλοντος, δηλαδή της γνώσης, της επιστημονικής έρευνας και πρωτοπορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου