Ούτε ένας άντρας;

Τέτοια περίπου εποχή, το 1922, οι τουρκικές δυνάμεις του Κεμάλ ετοίμαζαν την μεγάλη και τελική αντεπίθεσή τους για «να ρίξουν τους Έλληνες στη θάλασσα»! Πράγματι, το ελληνικό μέτωπο κατέρρευσε μέσα σε λίγες ώρες, με τα γνωστά αποτελέσματα…

Μελετώντας κανείς το στρατιωτικό-πολεμικό σκέλος της μικρασιατικής εκστρατείας μπορεί να διαπιστώσει τραγικά λάθη και παραλήψεις, ανάλογα, ίσως, με εκείνα που διέπραξαν οι αρχαίοι Αθηναίοι στη Σικελία, όπως μας τα περιγράφει ο Θουκυδίδης. Ίσως κάποια άλλη στιγμή να αναφερθούμε αναλυτικά στα λάθη της στρατιωτικής τακτικής των Αθηναίων στη Σικελία και των Ελλήνων στη Μ. Ασία…

Προς το παρόν περιοριζόμαστε στην επισήμανση συγκεκριμένων εγκληματικών παραλείψεων που οδήγησαν στην καταστροφή της Σμύρνης και στη σφαγή του πληθυσμού της:

1) Ο ελληνικός στρατός, αν και παρέμεινε στη Σμύρνη πάνω από τρία χρόνια δεν φρόντισε να δημιουργήσει στις παρυφές της πόλης τα αναγκαία οχυρωματικά έργα που θα ανέκοπταν την τουρκική επιθετικότητα σε περίπτωση κατάρρευσης του μετώπου.

2) Στο ίδιο διάστημα οι ελληνικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές αρνούνταν πεισματικά τη σύσταση πολιτοφυλακής από Έλληνες της Σμύρνης. Βεβαίωναν πως οι εκεί στρατιωτικές δυνάμεις αποτελούσαν τη μεγαλύτερη εγγύηση για την ασφάλεια των Ελλήνων!

3) Όταν πια το μέτωπο είχε καταρρεύσει, οι διοικητές του στρατού ενδιαφέρονταν αποκλειστικά για την ασφαλή μετάβαση των ανδρών τους αλλά και του πολεμικού υλικού στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου! Δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ να προβληματιστεί για το πού εγκαταλείπει τόσες χιλιάδες Ελλήνων ανυπεράσπιστους στις ορέξεις των Τούρκων…

Αν υπήρχε η στοιχειώδης στρατιωτική μέριμνα οχυρώσεως της Σμύρνης και με την υποστήριξη της ένοπλης πολιτοφυλακής, που υποχρεωτικά έπρεπε να είχε συσταθεί, ο ελληνικός στρατός θα μπορούσε για αρκετές μέρες να συγκρατήσει τις εχθρικές επιθέσεις έξω από την πόλη. Έτσι θα εξασφαλίζονταν ο αναγκαίος χρόνος για την κινητοποίηση της διεθνούς διπλωματίας ώστε η αναπόφευκτη αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων να μη συνοδευτεί από γενοκτονία… Ή, στη χειρότερη περίπτωση, να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος για την ομαλή εκκένωση της πόλης από τους Έλληνες κατοίκους της.

Οι μελαγχολικές αυτές σκέψεις μετατρέπονται σε οργή όταν φέρνουμε στο νου μας την προ διετίας αντίσταση των Λιβανέζων μαχητών της Χεζμπολά στην ισραηλινή εισβολή. Είναι δυνατόν μια αντάρτικη οργάνωση να έχει καθηλώσει επί 15 μέρες στο Μπιντ Τζμπάιλ την πανίσχυρη ισραηλινή πολεμική μηχανή και ολόκληρος ελληνικός στρατός να μην μπορεί να ρίξει ούτε μια πιστολιά για την προστασία της Σμύρνης;

Βέβαια υπάρχει μια μεγάλη διαφορά! Οι Λιβανέζοι μαχητές ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν, βέβαιοι για το δίκαιο και την ιερότητα του αγώνα τους! Ενώ οι Έλληνες φαντάροι στη Μ. Ασία δεν έβλεπαν την ώρα να μπουν στα πλοία για την πατρίδα! Αλλά ποιος ευθύνεται γι’ αυτό;