Το «πρόσωπο» της χρονιάς!

Ασυζητητί το ευρώ!

Αυτό το νόμισμα που μπήκε εντελώς ξαφνικά και απρογραμμάτιστα στη ζωή μας, χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις και η ανάλογη πολιτική ηγεσία.
Που καταρρέει απ’ τα χρέη, τα ελλείμματα και τις ανισορροπίες των ευρωπαϊκών οικονομιών.
Κι αποτελεί πλέον την πιο επικίνδυνη ωρολογιακή βόμβα στον κόσμο...

Την ώρα που γεννιόντουσαν σχολάγανε οι μοίρες....

Στον ηλεκτρικό για Καλλιθέα.
Δυο γυναικείες φωνές. Ψιλοκουβεντούλα.
Εγώ γυρισμένη την πλάτη, δεν βλέπω φάτσες.
Συζητούν για τιμές προϊόντων στα σούπερ-μάρκετ. Τα αγαπημένα τους δημητριακά, υγρό πλυντηρίου, τυρί διαίτης, χαρτί υγείας...
Τεντώνω αυτιά. Χρήσιμες πληροφορίες...
Κάποια στιγμή γυρίζω να τις δω.
Ξαφνιάστηκα. Δυο ωραία κορίτσια, το πολύ 20 χρονών, με τ’ ακουστικά iRhone κρεμασμένα στο λαιμό...
Εικόνα που δεν κόλλαγε στις κουβέντες τους.
Στην ηλικία τους εμείς συζητούσαμε για έρωτα, βιβλία, σινεμά, μαρξισμό...
Όχι για τιμές γκούντα!
Αυτές, επαρχιωτοπούλες φοιτήτριες, τα λεφτά των γονιών μετρημένα, το βάρος της πραγματικότητας μοιάζει ασήκωτο.
Γι’ αυτό και γαντζώνονται στο σουπερμαρκετικό σύμπαν τους...
Το όνειρο γι’ αυτές άρχισε γρήγορα να ξεφτίζει.
Αντί να μετρούν τηλέφωνα επίδοξων εραστών, σε μικρά χαρτάκια χωμένα κρυφά στις τσέπες τους απ’ την τσάρκα της προηγούμενης νύχτας, μετράνε τα ευρουδάκια του μπαμπά...
Άγριες εποχές!
Τους είπα κάτι αστείο που μου ’ρθε στο μυαλό.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μου φαίνεται χοντράδα.
Σκάσαν στα γέλια.
Γέμισε το βαγόνι δροσιά...

Έτσι, για να θυμόμαστε...

Ο δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας είπε και έγραψε μια ενδιαφέρουσα ιστορία:
Την 1η Απριλίου 2009 κάλυπτε δημοσιογραφικά τη συνάντηση των G20.
Το απογευματάκι, εκεί που συνέτρωγε με κάποιους ξένους συναδέλφους του, του λένε: «Ξέρεις τι συζητούν τούτη την ώρα εκεί μέσα; Τη χρεοκοπία της Ελλάδας»!
Ο δικός μας ξαφνιάστηκε, αλλά όταν επέστρεψε στη χώρα μας το είπε δημόσια στην τηλεοπτική εκπομπή του.
Οπότε, την άλλη μέρα του τηλεφωνεί ο τότε Υπουργός Οικονομικών και του λέει: «Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που παραπληροφορείς τον κόσμο»...
Και πάμε τώρα κάμποσα χρόνια πίσω, στο 1947, τότε που η Αμερική σχεδίαζε να μας στείλει δωρεάν οικονομική βοήθεια με το Σχέδιο Μάρσαλ.
Ο πρόεδρος Τρούμαν στέλνει στην Ελλάδα τον Πολ Πόρτερ για να συντάξει μια έκθεση για την οικονομία της χώρας μας.
Κι εκείνος, μεταξύ άλλων, έγραψε:
«Θα πρέπει να προσπαθήσουν τα αντιτιθέμενα πολιτικά κόμματα, όσα ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της ελληνικής ανεξαρτησίας, να εξομαλύνουν τις διαφορές τους και να εργαστούν για το κοινό συμφέρον της χώρας τους. Αν δεν παύσει η εσωτερική πολιτική ένταση, η οικονομία της Ελλάδος είναι αδύνατον να αναρρώσει»...

Απ’ τον Αντρούτσο στον ... Παπαδήμο!

Τέτοια πάνω-κάτω εποχή, πριν από 50 χρόνια, το Νοέμβρη του 1962, τέθηκε σε ισχύ η Συμφωνία Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ.
Η Συμφωνία προέβλεπε τη σταδιακή άρση των τελωνειακών τειχών και τη χορήγηση στη χώρα μας ενός ποσού 125 εκατ. δολαρίων τα επόμενα πέντε χρόνια.
Μιλάμε για τεράστιο ποσό!
Από τότε άρχισε το ... «ροκάνισμα»!
Με αφορμή την υπογραφή της Συμφωνίας, ο ανταποκριτής των Τάιμς του Λονδίνου στην Αθήνα, έγραφε σχετικά:
«Οι Έλληνες κεφαλαιούχοι θα πρέπει να αφήσουν τη νοοτροπία του ταχέος και ασφαλούς πλουτισμού. Σήμερον κάνουν τοποθετήσεις εις ακίνητα με ασφαλή πρόσοδον 12%. Αν δεν μεταβάλλουν την τακτικήν των αυτή θα χάσουν την ευκαιρίαν δια παραγωγικάς επιχειρήσεις και θα εκτοπιστούν από ξένους επιχειρηματίες»!
Μάλιστα...
Ας πάμε τώρα και στο 1823, που ψηφίστηκε ο πρώτος και μόνος ελληνικός προϋπολογισμός κατά τη διάρκεια της επανάστασης και μέχρι την έλευση του Καποδίστρια.
Στην Επιτροπή Σύνταξής του συμμετείχαν 6 πολιτικοί κι 6 στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων κι ο Δυσσέας Ανδρούτσος, για τον οποίο η λαϊκή μούσα αποφάνθηκε τελεσίδικα:

«και τα πλατιά τα στήθια σου
τείχος χορταριασμένο»!

Η έκθεση της Επιτροπής ήταν μνημείο ολιγόλογης σοφίας: «τα έσοδα δεν θέλει εξισωθώσιν ποτέ με τα έξοδα»!
Στα έσοδα περιλαμβάνονταν οι προσφορές των επαρχιών σε λάδι, κρασί, σταφίδες, φρούτα και ... χαρούπια!
Στα έξοδα υπολογίζονταν οι δαπάνες για τα τσαρούχια των αγωνιστών, 300 δράμια ψωμί ημερησίως για τον καθένα, καθώς και η αναλογούσα ποσότητα κρασιού και ... ρακής!

Τι κατάλαβα 35 χρόνια που παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις...

Από μικρό παιδάκι θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί στενά τις πολιτικές εξελίξεις και να διαβάζει φανατικά εφημερίδες.
Πέρασαν πια πολλά χρόνια, ψιλοωριμάσαμε, και μπορούμε να βγάλουμε κάποια ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Τα οποία συνοψίζονται όλα σε μια ιστορία του Ναστραντίν Χότζα, που κάποτε διορίστηκε κατής (δικαστής) κι άρχισε να δικάζει την πρώτη του υπόθεση.
Εμφανίζεται ο πρώτος κατηγορούμενος κι αρχίζει να λέει την ιστορία του.
Κουνάει το κεφάλι ο Χότζας και του λέει «δίκιο έχεις».
Αμέσως μετά παίρνει το λόγο ο αντίδικος, και λέει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
Ξανακουνάει το κεφάλι του ο Χότζας και του λέει «δίκιο έχεις».
Οπότε, πετάγεται απ’ το ακροατήριο κάποιος και διαμαρτύρεται: «Μα πώς είναι δυνατόν να έχουν και οι δύο δίκιο;».
«Κι εσύ δίκιο έχεις», του λέει ο Χότζας!