Σε αναμονή των πολιτικών εξελίξεων!

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αποφορτιστούμε ιδεολογικά!
Να μηδενίσουμε το κοντέρ και να επαναξιολογήσουμε τα πάντα από μηδενική βάση.
Χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές παρωπίδες.
Το πολιτικό σύστημα της χώρας μας σύντομα θα επανοικοδομηθεί εκ θεμελίων.
Μέχρι τότε, η προσωρινή πολιτική στέγη του Ασκάρ θα είναι η ... «Δράση»!

Αβραάμ Μπεναρόγια: ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής που πέθανε σιωνιστής!

Ο Αβραάμ, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε το 1887 στο Βιδίνι της Βουλγαρίας και διαμορφώθηκε ιδεολογικά μέσα από τις τάξεις του βουλγάρικου σοσιαλιστικού κινήματος.
Το κανονικό του επάγγελμα ήταν δάσκαλος αλλά δούλεψε και σαν καπνεργάτης και τυπογράφος.
Το 1908 τον βρίσκει στην πολυεθνική Σαλονίκη, πρωταγωνιστή ενός πρωτοφανούς απεργιακού κινήματος που συντάραξε όλη τη Μακεδονία.
Είναι η χρονιά που ο Μπεναρόγια ιδρύει μια Λέσχη για τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στους Ισραηλίτες εργάτες της πόλης, που τότε αποτελούσαν την πλειοψηφία του μακεδονικού προλεταριάτου!
Η Λέσχη αυτή μετατρέπεται τον επόμενο χρόνο σε "Εργατικό Σύνδεσμο Θεσσαλονίκης" που ενώνεται με το σλαβόφωνο "Σοσιαλιστικό Κέντρο" και δημιουργούν την "Φεντερασιόν" (Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης) στην οποία προσχωρούν Έλληνες και μουσουλμάνοι εργάτες.
Ο Μπεναρόγια διώκεται απ' τους Νεότουρκους, κατεβαίνει στην Αθήνα το 1911 και έρχεται σε επαφή με τις σοσιαλιστικές κινήσεις του Γιαννιού και του Δρακούλη.
Το 1917 πρωτοστατεί στην ίδρυση της ΓΣΕΕ και το 1918 στην ίδρυση του ΣΕΚΕ, που μετεξελίχθηκε σε ΚΚΕ, απ΄το οποίο διαγράφηκε το 1924.
Την περίοδο 1940-1945 βρίσκεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, ενώ το 1946 συνεργάζεται, στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ένωσης, με τον Καζαντζάκη, Τερζάκη, Πουλιόπουλο κ.ά.
Σταδιακά αρχίζει να ασχολείται εντονότερα με το όραμα της δημιουργίας εβραϊκού κράτους!
Γίνεται θαυμαστής των σιωνιστών ηγετών Μπεν Γκουριόν και Μπεν Τσβι...

Με τη βοήθεια του δεύτερου απέκτησε περίπτερο στη Χολόν, ένα προάστιο του Τελ Αβίβ, όπου και πέθανε το 1979.
Η περίπτωση του μου θυμίζει κάποιους Έλληνες γραφικούς "αριστερούληδες" και "πρώην αναρχικούς" που από αντιφασίστες-αντιστασιακοί μετατράπηκαν σε παρανοϊκοί εθνικιστές φανφαρόνοι...

Μονή Φιλοσόφου - Δημητσάνα (Ο μύθος του "Κρυφού Σχολειού")

Περιδιαβαίνοντας τα ιστορικά μοναστήρια του Μωριά, έρχομαι αντιμέτωπος με όλους τους εθνικούς και θρησκευτικούς μύθους των τελευταίων 200 ετών.
Με κλασικότερο αυτόν του "κρυφού σχολειού"!
Κάθε υπόγεια αποθήκη ή πλυσταριό βαφτίζεται και πλασάρεται ως "κρυφό σχολειό της τουρκοκρατίας".
Κι ας έχει αποδείξει η σύγχρονη ιστορική έρευνα πως "κρυφό σχολειό" δεν υπήρξε ποτέ! Για τον απλούστατο λόγο πως ποτέ οι οθωμανικές αρχές δεν απαγόρευσαν την εκπαίδευση των υπόδουλων υπηκόων τους...
Ο μύθος αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί ακίνδυνος. Ίσως και χαριτωμένος.
Γίνεται όμως επικίνδυνος απ΄ τη στιγμή που τον επικαλείται η Εκκλησία προκειμένου να διεκδικήσει πρωτεύοντα ρόλο και λόγο στην εκπαίδευση των παιδιών μας!
Η "λογική" της Εκκλησίας είναι πρωτοφανής: "η ελληνική γλώσσα σώθηκε χάρι στα κρυφά σχολειά που λειτούργησαν επί τουρκοκρατίας σε εκκλησιές και μοναστήρια, οπότε η Εκκλησία πρέπει να συναποφασίζει με την πολιτεία για τα εκπαιδευτικά θέματα"!
Ανάλογης "σοβαρότητας" είναι και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο "δεν πρέπει να αφαιρεθούν τα προνόμια της Εκκλησίας γιατί αυτή πρωτοστάτησε στον αγώνα του '21"!
Στην επανάσταση του 1821 συμμετείχαν όλες σχεδόν οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις των Ελλήνων.
Όμως, μόνο η Εκκλησία έχει το θράσος να επικαλείται την τότε προσφορά της (πραγματική ή ανύπαρκτη) για να διαιωνίζει τα προκλητικά της προνόμια.
Φαντάζεστε τους αγρότες να λένε "εμείς σηκώσαμε το κύριο βάρος της επανάστασης, άρα δικαιούμαστε να επιδοτούμαστε κάθε χρόνο με τον μισό προϋπολογισμό του κράτους";
Ή τους εφοπλιστές να απαιτούν να μην γίνεται κανένας έλεγχος στα πλοία τους, να μην φορολογούνται και να τους επιτραπεί το λαθρεμπόριο "επειδή στον αγώνα έκαναν μεγάλες θυσίες";

Δώδεκα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τη δικτατορία του Μεταξά (Β’)

6) Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ήταν προσωποπαγές. Ο Μεταξάς δεν είχε την ακτινοβολία του Βενιζέλου κι αισθανόταν κόμπλεξ με την εξωτερική του εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο επαρχιώτη ειρηνοδίκη παρά εθνικό ηγέτη. Γι' αυτό και επιζητούσε τον λαϊκό θαυμασμό και λατρεία.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του τον προέβαλλε ως "πατέρα του έθνους", "θεόπνευστο ηγέτη", "πρώτο εργάτη", "πρώτο αγρότη" κ.λπ.
7) Ιδεολογικά η μεταξική δικτατορία συγγένευε με τα φασιστικά καθεστώτα της Γερμανίας και Ιταλίας. Απέβλεπε στη δημιουργία του λεγόμενου "τρίτου ελληνικού πολιτισμού" που θα συνδύαζε τα πλεονεκτήματα της αρχαίας Ελλάδας (τέχνη, επιστήμες κ.λπ) και του Βυζαντίου (χριστιανική θρησκεία).
8) Μεγάλη προτεραιότητα δόθηκε στον προσεταιρισμό της νεολαίας. Η ίδρυση της Ε.Ο.Ν. (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) απέβλεπε στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την μακροημέρευση του καθεστώτος. Η ΕΟΝ το 1940 ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο μέλη. Οι περισσότεροι ήταν μαθητές και φοιτητές που η συμμετοχή τους στην Οργάνωση ήταν σχεδόν υποχρεωτική.
Πάντως, το μιλιταριστικό και εθνικιστικό πνεύμα της ΕΟΝ έστρωσε το έδαφος για το γιγάντωμα της ΕΑΜικής ΕΠΟΝ επί Κατοχής. Η ΕΠΟΝ, εκτός απ' την ομοιότητα στο όνομα, κληρονόμησε και πολλά κουσούρια απ' την ΕΟΝ. Ένα απ' αυτά ήταν και η υποχρέωση των μελών της να ενημερώνουν την Οργάνωση για τα πρόσωπα με τα οποία συνδέονταν ερωτικά...
9) Στα θετικά του καθεστώτος ήταν η επιτυχημένη προσπάθεια να ανυψώσει το εθνικό φρόνημα του λαού ενόψει του επερχόμενου πολέμου. Στα πλαίσια αυτά κυνηγήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, οι αμανέδες, η χασισοποτία, η ουζοποτία και ο κουτσαβακισμός. Ο λαός έπρεπε να διασκεδάζει μόνο με δημοτικά και εθνικά τραγούδια και μουσικές...
10) Ο Μεταξάς κατέβαλε προσπάθειες να μειώσει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Επί των ημερών του η οχτάωρη εργασία εφαρμόστηκε παντού και άρχισε να λειτουργεί το ΙΚΑ που είχε μεν θεσπιστεί απ' τις βενιζελικές κυβερνήσεις αλλά ήταν ακόμα "στα χαρτιά"...
11) Στην οικονομία προωθήθηκε η "αγροτοποίηση" της οικονομίας (ο Μεταξάς θεωρούσε την καλλιέργεια της γης "ιστορική φυλετική ανάγκη"). Αγροτικά χρέη χαρίστηκαν, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στηρίχθηκαν, η μικρή αγροτική οικονομία ενισχύθηκε και προωθήθηκε η εντατικοποίηση της καλλιέργειας.