Πόσο Έλληνες είμαστε; Α' (Έλληνες-Ρωμαίοι-Λατίνοι)

Κατ' αρχήν να διατυπώσουμε μια αμφιβολία: υπήρξαν ποτέ Έλληνες στην αρχαιότητα;
Ή, μήπως, η κοινή εθνική καταγωγή ήταν ένα κατασκεύασμα που εξυπηρετούσε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους, όπως, π.χ., την αντιμετώπιση του κοινού περσικού κινδύνου;
Οι αιματηροί και μακροχρόνιοι πόλεμοι μεταξύ Αθηναίων, Σπαρτατών, Θηβαίων και Μακεδόνων μπορούν πράγματι να θεωρηθούν "εμφύλιοι";
Όταν οι Αθηναίοι κατέσφαζαν τους κατοίκους της Μήλου, είχαν συναίσθηση πως εξόντωναν "συν-Έλληνες";
Και τι να σκέφτονταν, άραγε, οι Μακεδόνες όταν κατέστρεφαν εκ θεμελίων τη Θήβα;
Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια κάποια κοινή εθνική συνείδηση, αυτή άρχισε να κλονίζεται μετά την οριστική τους κατάκτηση απ' τους Ρωμαίους το 146 μ.Χ.
Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική παρακμή που ακολούθησε έκανε ευρύτερα στρώματα των ελληνικών πόλεων να χάσουν σταδιακά την ελληνική τους συνείδηση και να θεωρούν τους εαυτούς τους ελληνόγλωσσους Ρωμαίους!
Η διαδικασία αυτή επιταχύνθηκε μετά το 395 μ.Χ. όταν ο Θεοδόσιος χώρισε την αυτοκρατορία σε Ανατολική και Δυτική.
Οι Έλληνες βρέθηκαν στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, όπου σύντομα κυριάρχησε η γλώσσα και ο πολιτισμός τους.
Τώρα μπορούσαν ευκολότερα να αυτο-αποκαλούνται "Ρωμαίοι"! Ένιωθαν, μάλιστα, υπερήφανοι για τη ρωμαϊκή τους ιδιότητα και θεωρούσαν τους εαυτούς τους "γνήσιους Ρωμαίους", σε αντίθεση με τους κατοίκους της Ρώμης, που τους αποκαλούσαν υποτιμητικά "Λατίνους"...