Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Καλορίζικη η νέα μας κυβέρνηση!

Και θα τη στηρίξουμε ειλικρινά και απροφάσιστα.
Τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβρη και την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού.
Συμφωνούμε με την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να μην συμμετάσχει στο κυβερνητικό σχήμα.
Όλα τα κόμματα εξουσία πρέπει σε τακτά διαστήματα να αποτοξινώνονται απ' το μικρόβιο του κυβερνητισμού.
Αυτή άλλωστε ήταν και η θέληση του λαού.
Απ' τους υπουργούς, αν εξαιρέσεις το Ναπολέοντα-Αβραμόπουλο και τον Κόκκινο Πάνο (εκπρόσωπους του μαύρου παλαιοκομματισμού), οι υπόλοιποι τρώγονται...
Ο Σαμαράς είναι το "αναγκαίο κακό" αυτής της κυβέρνησης. Άνθρωπος νωθρός στο μυαλό, χωρίς έμπνευση και φαντασία, μέχρι πιτσαρία μπορεί να διευθύνει...
Στις 6 Μάη ήταν τελειωμένος πολιτικά. Αλλά τον ανέστησαν (και μαζί του όλη τη "μαύρη Δεξιά") οι συριζίτικοι ερασιτεχνισμοί.
Ο Βενιζέλος κινεί ουσιαστικά τα νήματα της νέας κυβέρνησης. Είναι ο ευφυέστερος πολιτικός αρχηγός, με συγκρότηση, εμεπειρία, ευλιγισία, πολιτικό ένστικτο και εκτόπισμα.
Ο Κουβέλης θα πρέπει να μας εξηγήσει γιατί δεν έκανε το Μάη αυτό που κάνει τώρα.
Γιατί έπρεπε να γίνουν δεύτερες εκλογές και να γιγαντωθεί η Δεξιά κι ο Σύριζα; Μεγάλη η προσωπική του ευθύνη...
Ο Σύριζα πήρε τη μόνη θέση που πράγματι επιθυμούσε και αξίζει: αυτή του ανεύθυνου οφ σάιντ.
Το ΚΚΕ θα περάσει σίγουρα τις δυσκολότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής του ιστορίας.
Θα αντιμετωπίσει το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης.
Κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό. Ήταν θέμα χρόνου...
Η Χρυσή Αυγή περνάει το μήνα του μέλιτος.
Για κάποιο διάστημα θα κερδίζει το ενδιαφέρον και θα συγκινεί με το δυναμισμό της.
Η "σφριγηλή νεότητα" που εκπέμπει κερδίζει τις εντυπώσεις έναντι του μαραμένου πολιτικού μας συστήματος.
Θα κάνει κι αυτό το φαινόμενο τον κύκλο του. Σαν την ίωση.
Αλλά σύντομα θα επέλθει κορεσμός, απομυθοποίηση, παρακμή.
Έτσι είν' η ζωή...

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Και τώρα, τι ψηφίζουμε;

Η λέξη "επανάσταση" έχει χάσει το νόημά της.
Άλλωστε ποτέ μου δεν τη γούσταρα αυτή τη λέξη.
Δεν τη βρίσκω με εμφυλιακό μίσος, αφόρητη βεβαιότητα, αίμα, υπερτροφικό εγώ, άμυαλους εξεγερμένους, αγαρμποσύνη, κουρελαρία...
Ο Στέλιος Ράμφος έλεγε πως η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να φτουρίσει στην Ελλάδα. Γιατί παραπέμπει σ' έναν ψυχρό ορθολογισμό που ο Έλληνας ενδόμυχα απορρίπτει.
Γι' αυτό και προτιμάμε έναν σοσιαλισμό λατινοαμερικανικού τύπου. Έναν σοσιαλισμό λαϊκίστικο, πελατειακό, ουσιαστικά αποϊδεολογικοποιημένο.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία απαιτεί γνώσεις, καλλιέργεια, μετριοπάθεια. Δηλαδή ιδιότητες που δεν διαθέτουν οι Έλληνες.
Η σοσιαλδημοκρατία στηρίζεται σ' ένα συγκεκριμένο κοινωνικό συμβόλαιο: το κοινωνικό κράτος μεγαλώνει όσο το επιτρέπει η παραγωγική βάση του ιδιωτικού τομέα. Όχι παραπάνω...
Στη χώρα μας επικράτησαν άλλες λογικές: του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού, του αριστερόστροφου και σπάταλου κρατισμού, της διαχείρισης μιας επίπλαστης ευμάρειας.
Όλο αυτό το σκηνικό αφυδάτωσε τη σκέψη μας. Μόνο κόμματα "ασιατικού δεσποτισμού" μπορούσαν να ευημερίσουν.
Δεν υπήρξε σοβαρή εργατοϋπαλληλική τάξη που να εργάζεται σε παραγωγικές-ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Ούτε νέοι που να πηγαινοέρχονται στο εξωτερικό και να διαμορφώνουν μια πιο ανοιχτή και κοσμοπολίτικη κουλτούρα.
Και μοιραία μείναμε στη μούντζα, στα γιούχα, στην κινδυνολογία και στην συνομοσιολογία...
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει μεταπολεμικά η πολιτική μας ζωή!
Ευτυχώς δεν υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσουν αυτοδύναμα.
Η πρότασή μας για τις εκλογές της Κυριακής είναι "αμυντική": ψηφίζουμε ένα απ' τα δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ.
Το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε τον ιστορικό του κύκλο, έχασε το δυναμισμό και τις κοινωνικές του αναφορές.
Αλλά τώρα, την ύστατη στιγμή, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες.
Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΝΔ, αποτελώντας το ανάγκαιο ανάχωμα στην επέλαση της φασίζουσας "λαϊκοδεξιάς".
Είτε στα πλαίσια μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καθησυχάζοντας την εγχώρια αστική τάξη και τους ξένους δανειστές.
Απ' την άλλη, ο "μπάρμπα Φώτης της φορμόλης" και το "κόμμα της ναφθαλίνης", η ΔΗΜΑΡ, αποτελούν σύμβολα της ευπρεπούς αλλά απόλυτης πολιτικής ακινησίας.
Χρειάζονται όμως ως αναγκαίοι εξισορροπητικοί παράγοντες των αλλοπρόσαλλων και υστερικών συριζίτικων συνιστωσών.
Τέλος, απ' τους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους, κι απ' όσους "Οικολόγους" εξασφαλίσουν πιστοποιητικό ψυχικής υγείας, θ' αρχίσει απ' τη Δευτέρα η συγκρότηση μιας νέας και πιο σύγχρονης ελληνικής κεντροαριστεράς.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Πρέπει να εκπαιδευτούμε στη συνεργασία...

Είμαι ένας απλός, συνηθισμένος και καθημερινός άνθρωπος.
Που βρίσκεται σε μια ηλικία σχετικά κατασταλαγμένη.
Δηλαδή έχει ήδη διαμορφώσει το 90% των πολιτικών, κοινωνικών, ηθικών, θρησκευτικών και ποδοσφαιρικών του πεποιθήσεων.
Απ' το πρωί μέχρι το βράδυ επικοινωνώ, συνεργάζομαι και συναλλάσσομαι με "κάθε καρυδιάς καρύδι".
Γεωργιανούς μαφιόζους, θεούσες του ελέους, Πακιστανούς ισλαμιστές, φασίστες, ανάρχες, αδελφές, βάζελους και πουτάνες...
Κι όμως, ο καθένας μας κάνει τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς του, δείχνει κατανόηση και ανοχή, αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες του άλλου, χτίζουμε στα κοινά σημεία και το πράμα τσουλάει μια χαρά...
Γιατί έτσι ακριβώς είν' η ζωή!
Μόνο από Ελληναράδες πολιτικούς ακούς συνέχεια το "εμείς δεν συνεργαζόμαστε με τους άλλους"!
Κι αυτό το προβάλλουν ως μαγκιά, ασυμβίβαστο πνεύμα, ηρωισμό.
Ενώ είναι κάτι το εξωπραγματικό και παρανοϊκό.
Είναι άρνηση των νόμων της ζωής!

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Όχι στα "κόμματα της φασολάδας"!

Εμείς το κάναμε το χρέος μας και τιμωρήσαμε το δικομματισμό.
Και δώσαμε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας που θα πάλευε ν' αλλάξει προς το καλύτερο τα Μνημόνια, τα Μεσοπρόθεσμα και τα ... κακά της μοίρας μας!
Κάποιοι, όμως, δεν έκαναν το καθήκον τους.
Είτε καβάλησαν το καλάμι είτε θεώρησαν πως η πολιτική καριέρα είναι μια πορεία εκ του ασφαλούς, χωρίς ρίσκο και κόστος.
Τα κόμματα της "λεβέντικης μοναξιάς" (Αλέκες, Τσίπρες και Καμμένοι) θέλουν να κρατήσουν απόσταση ασφαλείας απ' την εξουσία. Για να μην απομυθοποιηθεί τραγικά η ανόητη επιχειρηματολογία τους.
Κι ο Κουβέλης δέχεται να γίνει πρωθυπουργός αλλά με έναν όρο: να μην έχει αντιπολίτευση!
Είναι απίστευτοι οι άνθρωποι...
Και μας καταδικάζουν σε παρατεταμένη ακυβερνησία.
Και αναγκάζουν τη χώρα μας να εκπροσωπηθεί στην κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής στις 23 Μαϊου από έναν ανώτατο δικαστικό! Δηλαδή, ουσιαστικά, να μείνει χωρίς εκπροσώπηση...
Και να 'μαστε πάλι μπροστά από μια κάλπη.
Μόνο που αυτή τη φορά το ζητούμενο δεν είναι η καταδίκη του δικομματισμού.
Αλλά ο σχηματισμός μιας βιώσιμης κυβέρνησης που θα παλέψει σε δυο μέτωπα:
α) στο εξωτερικό, δίπλα στο σοσιαλιστή πρόεδρο της Γαλλίας, στο συνασπισμό των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών-πρασίνων και στις άλλες χώρες-"γουρούνια" της περιφέρειας.
β) στο εσωτερικό, για ανάπτυξη με δημοσιονομική σταθερότητα.
Τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά να υπάρχει τουλάχιστον καλή θέληση.
Και τα κόμματα της λαϊκιστικής Δεξιάς και της ψυχασθενικής Αριστεράς δεν την έχουν.
Δυστυχώς νομίζουν πως οι λιτότητες και τα Μνημόνια ανατρέπονται με πορδές, μετά από υπερβολική κατανάλωση "πατριωτικής φασολάδας"!
Ειδικά για τα κόμματα της ψευτοαριστεράς, πολύ σύντομα ο "κήπος με τα ρόδα" θα αποδειχτεί "βάλτος με τ' αγγούρια"...